Λόγια καρδιάς του Δημήτρη Μπιζιώτα – Αρχείο kallitheapress 12 Φεβρουαρίου 2018
Πριν καιρό ήθελα να γράψω το κειμενάκι, συνέχεια κάτι με σταματούσε .Σήμερα όμως μετά από καιρό και διαπιστώνοντας ότι Όλοι Μπορούν να τα Καταφέρουν αρκεί να το Θέλουν , αρκεί να μιλήσουν ειλικρινά με τους ανθρώπους της οικογένειας τους, να βρουν αληθινούς φίλους όλα γίνονται…
Έχω επιληψία. Αυτό είναι κάτι που πριν από δέκα χρόνια δεν θα ένιωθα άνετα να παραδεχτώ. Μάλλον πίστευα ότι θα μου περάσει, όπως συμβαίνει σε μερικά παιδιά. Τώρα, όμως, το βλέπω απλώς σαν ένα θέμα συζήτησης. Συνήθως πετάω κάτι του τύπου «δεν μπορώ να οδηγήσω». «Γιατί;» θα μου πει ο άλλος, «βαριέσαι;» «Όχι», θα πω εγώ. «Έχω επιληψία». Ξαφνικά γίνομαι πολύ ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση «Πόσο συχνά το… παθαίνεις;».
Το «το» αναφέρεται στους σπασμούς. Αυτό νομίζει ο κόσμος ότι είναι η επιληψία. Προτιμώ να λέω κρίση αντί για σπασμοί – ακούγεται λιγότερο μεσαιωνικό. Λέω στον κόσμο ότι δεν εκδηλώνω πολύ συχνά κρίσεις και ότι είναι ελεγχόμενες, λόγω των φαρμάκων. Το να γνωρίζει κάποιος ότι ο άνθρωπος που μόλις γνώρισες δεν θα τον φέρει σε δύσκολη θέση με το να «το» πάθει στο πάτωμα, τον καθησυχάζει.
Το στυλό μου εξακολουθεί να πλανάται πάνω από το κουτάκι τού «ναι» σε ερωτηματολόγια που γράφουν: «Έχετε κάποια αναπηρία;».
Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αισθάνονται ότι ελέγχουν τις ενέργειες τους. Το γεγονός ότι γνωρίζω ότι μπορεί να έχανα τον έλεγχο είχε επηρεάσει αρνητικά τις σχέσεις και την καριέρα μου και δεν με άφηνε να εμπιστευτώ τον εαυτό μου και τους άλλους.
Το να ταυτοποιείται ως επιληπτικός κάποιος προβληματίζει.
Το στυλό τους εξακολουθεί να πλανάται πάνω από το κουτάκι τού «ναι» σε ερωτηματολόγια που γράφουν: «Έχετε κάποια αναπηρία;». Κι αυτό γιατί εν μέρει είναι μια κρυφή αναπηρία, όμως τι είδους αναπηρία; Μοιάζει να καταλαμβάνει μια περίεργη περιοχή ανάμεσα στις ψυχικές και τις σωματικές ανάγκες.
Το να πάσχω από μια ασθένεια που δεν είναι αναγνωρίσιμη, δημιουργεί απόσταση ανάμεσα σε εμένα και τους λεγόμενους «κανονικούς» ανθρώπους. Όμως, όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο με νοιάζει τι πιστεύει ο κόσμος. Η επιληψία μου δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Το να την αποδεχτώ και να τη δω σαν κομμάτι του εαυτού μου με κάνει να μην ντρέπομαι τόσο.
Μου πήρε πολύ καιρό για να την αντιμετωπίσω με νηφαλιότητα και πρακτικότητα και να συνειδητοποιήσω ότι είναι μια πάθηση που με επηρεάζει αλλά δεν με καθορίζει. Όμως κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου να αντιμετωπίσω κατάματα το πρόβλημα και να καταφέρω να κάνω τα πρώτα βήματα σε κάτι που αγαπώ, την δημοσιογραφία.
Δημιουργώντας την σελίδα www.kalitheapress.gr και παράλληλα προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω με την έντυπη μορφή της ΈΡΕΥΝΑ Press (Έρευνα kalitheapress).
Επομένως όλα είναι ικανά. Αν αντιμετωπίσεις κατάματα τους φόβους σου, Αν τα βρεις με τον εαυτό σου, Αν πάρεις δίπλα σου ανθρώπους και μαζί σαν ομάδα ξεκινήσεις να φτιάξεις το όνειρο σου σε πράξη γιατί θα πιστέψουν και αυτοί στην Ιδέα, ανθρώπους που δεν θα σε αφήσουν γιατί ήρθαν δίπλα σου γιατί πίστεψαν ότι εύκολα μπορεί να κερδίσουν χωρίς κόπο από εσένα…
Έχει περάσει περίπου ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που ξεκίνησε η ιδέα του kalitheapress να γίνεται πράξη σε αυτό το διάστημα πολλοί εμφανίστηκαν δίπλα για να βοηθήσουν λίγοι κατάφεραν να μείνουν και ήρθαν και άλλοι στην πορεία..Οφείλω να πω σε όλους αυτούς ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…και υπόσχομαι ότι μαζί με την βοήθεια όλων η σελίδα www.kalitheapress.gr θα συνεχίσει…
Δημήτρης Μπιζιώτας