Η σημασία του να είσαι Εδώ (ή Πώς να πεις αντίο στο ζώο σου)
Οι περισσότεροι από εμάς θα έχουμε ζήσει κάποια στιγμή την απώλεια ενός ζώου. Ο πόνος δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, κυρίως γιατί είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Λαμβάνει διαφορετικά ονόματα, διαφορετική αίσθηση, δημιουργούνται διαφορετικές σκέψεις.
Ο κάθε ένας τον βιώνει διαφορετικά. Και οι μνήμες που δημιουργούνται από την καθημερινότητα δίπλα σε ένα αγαπημένο πλάσμα, δεν ξεριζώνονται με την απουσία του. Ο χώρος μετά γεμίζει από ακινησία και σιωπή, και αυτό είναι βαρύ όταν το βιώνεις.
Ένα πράγμα μόνο μπορεί να απαλύνει λίγο την κατάσταση, πέρα από τον χρόνο, που πραγματικά αποδεικνύεται να είναι το καλύτερο φάρμακο: Το «να είσαι στο Τώρα».
Όταν έβλεπα το σκυλάκι μου να μαραζώνει, γέρικο πια, κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο σημαντικό είναι να εστιάσω την σκέψη μου σε αυτό που συνέβαινε σε εκείνη την στιγμή, και να μην επιτρέψω να ωραιοποιήσει πράγματα και καταστάσεις. Γιατί έχουμε μια τάση να ωραιοποιούμε τα γεγονότα, ακόμη και να προσθέτουμε εμπειρίες εκεί που δεν υπάρχουν:
«Ήταν πάντα τόσο ήρεμη»… ή «Πόσο πολύ της άρεσε να κάνει αυτό ή εκείνο»… Όχι. Αν εστιάσω την σκέψη μου στο πραγματικό γεγονός που συμβαίνει τώρα, θα θυμηθώ ότι δεν ήταν πάντα όλα τόσο ήρεμα. Δεν ζούσα με έναν άγγελο Κυρίου. Δεν της άρεσε πάντα να κάνει αυτό ή εκείνο.
Δεν χρειάζεται να γεμίσω με αναμνήσεις που δεν υπάρχουν, μόνο και μόνο για να πονέσω περισσότερο. Το γεγονός είναι ότι ζήσαμε μαζί μια ζωή, που είχε κανονικές ημέρες – δεν ήμασταν δηλαδή σκηνή από διαφήμιση βιτάμ. Δεν χρειάζεται να φορτώσω την καρδιά και το μυαλό μου με παραπανίσιο πόνο, ούτε με παραπανίσιες τύψεις.
Γιατί και για αυτό έχουμε μια τάση: να σκεφτόμαστε ότι εμείς οι «πάντα λάθος» ζήσαμε δίπλα σε έναν άγγελο.
«Θυμάμαι με κοιτούσε και με το βλέμμα της μου έλεγε»… Όχι. Με κοιτούσε γιατί με αγαπούσε, ναι. Αλλά αν μπω στην διαδικασία να προβάλλω τις δικές μου πονεμένες σκέψεις στο βλέμμα ενός σκύλου, τότε θα μπω σε έναν λαβύρινθο πόνου, από τον οποίο δεν θα βγω ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής, υπήρξαν πολλές φορές που «έπιασα» το σκυλάκι μου να θέλει να το αφήσω στην ησυχία του. Δεν σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο…
Αν εστιάσω σε αυτό που συμβαίνει τώρα, θα δω ένα πλάσμα που έκλεισε τον κύκλο του. Αν μπορώ να κάνω κάτι για να το βοηθήσω, θα το κάνω. Αν δεν μπορώ, θα διευκολύνω όσο γίνεται τις τελευταίες μέρες του στην ζωή. Δεν είναι σκληρότητα συναισθήματος αυτό. Κάθε άλλο. Όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να πονέσει όσο χρειάζεται, όσο προκύπτει, και όχι όσο θέλει το μυαλό να δημιουργήσει – τότε πονάς ειλικρινά, κατανοείς, επιτρέπεις, επουλώνεις. Και είναι φυσιολογικό αυτό. Γιατί η ζωή είναι φως και σκιά. Κανείς δεν μπορεί να περιμένει από την ζωή να είναι ένα ατέλειωτο πανηγύρι χωρίς κούραση.
Ο Νους είναι μεγάλος δημιουργός, και σιχαίνεται το κενό και το συνηθισμένο. Αλλά, φίλε Νου, υπάρχουν και όρια. Όταν χάνω ένα πλάσμα που αγαπώ, άσε με να το φέρω στα πραγματικά μέτρα, μην αρχίζεις να φιλοσοφείς και –κυρίως- μην αρχίζεις να πλάθεις ήρωες…
άρθρο της Κωνσταντίνα Ρόδη