ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΟΚ ΟΠΕΡΕΣ

Ναι, ως δαιμόνιος λαός που είμαστε ασχοληθήκαμε και με αυτό το θεατρικό είδος
παράγοντας πρωτογενές υλικό και μάλιστα με τους δικούς μας όρους. Κανονικά μια ροκ όπερα δεν έχει καθόλου πρόζα και γι` αυτό τα έργα «Μάλα» και «Καμπάνες του Εντελβάις» δεν είναι ακριβώς ροκ όπερες. Παρόλα αυτά έχουν καταχωρηθεί επισήμως πια σε αυτό το είδος.

Πάντως μην σας εντυπωσιάζει ο όρος rock opera… Έχει β` συνθετικό την λέξη «όπερα» αλλά μην ξεχνάτε πως το ίδιο συμβαίνει και με τη «σαπουνόπερα». Για μια ροκ όπερα ισχύει το ίδιο που ισχύει για όλα τα έργα τέχνης : μπορεί να είναι φριχτή, μέτρια ή αριστούργημα.

Τρωικός Πόλεμος (1975)
Η πρώτη ελληνική rock opera (των Γιάννη Πετρίτση – Γιάννη Κοζάτσα) είναι σήμερα
ξεχασμένη απ` όλους. Ωστόσο για πολλά χρόνια μετά το πρώτο της ανέβασμα γινόταν διαρκείς αναφορές σε αυτήν σε εφημερίδες και περιοδικά. Μάλιστα το 1977 ανέβηκε για δεύτερη φορά, επίσης με επιτυχία.
Πως θα σας φαινόταν ο Βλάσσης Μπονάτσος ως Πάτροκλος;

Δαίμονες (1991)
Αρχές δεκαετίας `90…
Κι ενώ τα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας σκοτώνονται ποιο θα εξασφαλίσει την Άννα Βίσση η ίδια ανακοινώνει πως θα πρωταγωνιστήσει σε μια ροκ όπερα που έγραψε ο Νίκος Καρβέλας σε συνεργασία με τον Σταύρο Σιδερά (lyrics). Ένα επιπλέον σοκ, ο τίτλος :
Δαίμονες! (Εντάξει, μιλάμε για 30 χρόνια πριν). Η παράσταση δεν απογειώθηκε ποτέ
εμπορικά ενώ έγινε αφορμή για να χαθούν πάρα πολλά λεφτά αφού ο πεισματάρης
Καρβέλας έβαλε κι από την τσέπη του προκειμένου να συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά.
Πήραν την εκδίκησή τους στο ανέβασμα του 2013 που έσκισε﮲ άσε που το βασικό κομμάτι του έργου το λες πλέον κλασσικό.

Ωδή στους Θεούς (1993)
Μονόπρακτη rock opera (ίσως η μοναδική μονόπρακτη rock opera στον κόσμο) του
Σταύρου Σιδερά η οποία ανέβηκε επί κυπριακού εδάφους μόνο. Απόλυτη πρωταγωνίστριά της η Άννα Βίσση. Κυκλοφόρησε σε cd και βινύλιο (τότε) ενώ σήμερα μπορείτε να βρείτε κάποια αποσπάσματα της παράστασης στο youtube.

 

Alexander the Great (2012)

Αγγλόφωνη rock opera Έλληνα δημιουργού με ελληνικότατο θέμα και Έλληνες ηθοποιούς. Στην ολοκληρωμένη του μορφή (2014) ήταν μια παραγωγή του ΚΘΒΕ (είχε ανέβει και παλιότερα) η οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Κατέβηκε και στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής, οπού επίσης ενθουσίασε. Δημιουργός ο Κώστας Αθυρίδης ενώ το αρχικό λιμπρέτο υπέγραψε η Penny Turner.

Μάλα (2002)

Δεύτερο θεατρικό έργο από το ζεύγος Βίσση-Καρβέλας και η κορυφαία ίσως στιγμή στην τεράστια κοινή τους διαδρομή. Πλοκή, διάλογοι, τραγούδια, μήνυμα… ένα απολύτως ολοκληρωμένο έργο που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο «Παλλάς». Η Βίσση υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κακλέα κατάφερε να παίξει καταπληκτικά, σχεδόν να δώσει ζωή στην Εβραία ηρωίδα που ενέπνευσε τον Νίκο Καρβέλα. Η ερμηνεία και η σκηνική της παρουσία στο «Αγάπη-Φωτιά» αξίζουν μια θέση στην παγκόσμια ανθολογία των μιούζικαλς. (Αν και η λέξη μιούζικαλ ίσως αδικεί ένα έργο τόσο βαρύ). Το τραγούδι αυτό μαζί με το «Για ένα όνειρο ζούμε» είναι τα απόλυτα μουσικά διαμάντια -αλλά όχι τα μόνα-μιας παράστασης που το μόνο μείον της υπήρξε η μεγάλη διάρκεια. Επιχείρησαν ανεπιτυχώς να την πάνε και στο Λονδίνο.

Οι Καμπάνες του Έντελβάις (2014)

Ανέβηκε με απίστευτες προσδοκίες αλλά δεν πήγε καλά. Ήταν πανάκριβη, με αρκετή πρόζα και πλοκή σχεδόν φωσκολική. Επίσης -για κάποιο λόγο- δεν κυκλοφόρησε ποτέ ο δίσκος της παράστασης. Προλάβαμε ωστόσο να ακούσουμε διαμαντάκια όπως το «Ηρωίνη» με τον Αιμιλιανό Σταματάκη, τον μεγάλο ωφελημένο αυτής της παράστασης, ο οποίος ντεμπουτάρισε με μεγάλη επιτυχία δίπλα στην super star Άννα Βίσση.

Ζαν Ντ` Αρκ : the musical (2021)

Απροσδόκητο διαμαντάκι τελευταίας κοπής που ανέβηκε με κέφι και πίστη από την
θεατρική ομάδα ΕΠΑΦΗ στο Θέατρο «Εκστάν» της οδού Πατησίων. Οι δημιουργοί της
(Αλέξανδρος Πενταράς και Ναταλία Ηλία) είχαν γράψει και στο παρελθόν ένα ακόμα
μουσικό έργο με τίτλο «Τα Φαντάσματα : the musical». Η δική τους Ζαν` Ντ` Αρκ
ενσωματώνει πολλά μουσικά είδη (από κλασσικίζουσες μελωδίες μέχρι κομμάτια που
αφήνουν μια gospel αίσθηση, ενώ 2-3 κομμάτια παραπέμπουν σε μεγάλα μιούζικαλ όπως η Evita) και καταφέρνει μέσα σε περιορισμένο χώρο και χρόνο να δώσει απολαυστικά την ιστορία της μυθικής Αγίας.

«Η Τέχνη της αφήγησης είναι η Τέχνη της συντόμευσης» είχε πει ο Τσέχωφ.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ