Η Νέα Δημοκρατία έπαιζε χωρίς αντίπαλο την Κυριακή των Εκλογών

Γιατί, όμως δεν ξάφνιασε η πρωτιά; Από το 2009 και μετά, κανένα κόμμα δεν κατάφερε να εξασφαλίσει δεύτερη νίκη. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν η μία την άλλη και σε πολλές περιπτώσεις δεν έκλειναν ούτε 4ετία. Γιατί, λοιπόν θεωρήθηκε ότι η Ν.Δ., έστω δύσκολα, θα εξακολουθούσε να είναι πρώτο κόμμα;

 Δίοτι , πολύ απλά, «έπαιζε» χωρίς αντίπαλο. Η αντιπολίτευση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ απλώς είχε καταντήσει ανέκδοτο. Μιλάμε, μάλιστα για μια περίοδο καθόλου εύκολη για το κυβερνών κόμμα: ακραίες πιέσεις στο μεταναστευτικό, πανδημία με αυστηρότατα «λοκ-ντάουν», πόλεμος στην Ουκρανία με συνεπακόλουθο την αλματώδη αύξηση του πληθωρισμού κ.ο.κ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βασική αιτία της παντοδυναμίας της ΝΔ και ο ίδιος είναι και η κύρια αιτία της χαώδους διαφοράς που έδειξε το αποτέλεσμα. Η ΝΔ εισέπραξε σε θετικές ψήφους, ίσως και με καθυστέρηση, την αγανάκτηση του κόσμου για τα όσα είχαν διαπραχθεί επί των ημερών ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για το γεγονός ότι δεν άσκησε, επί της ουσίας, αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε σε μια κατάσταση σοκ και δέους, ίσως και παρατεταμένης γκρίνιας και μακροχρόνιου θρήνου, για την απώλεια της εξουσίας. Σε καμία περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρείται αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας πια..

Για τα μικρά κόμματα, έχω ξαναγράψει: είτε δεν έχουν να επιδείξουν κάτι ουσιώδες, είτε δεν διαθέτουν τις οικονομικές δυνατότητες να παράγουν αποτελεσματικό «μάρκετινγκ» για να προβληθούν. Η περίπτωση της ΝΙΚΗΣ είναι η εξαίρεση που, πάντως δεν αναιρεί τον κανόνα.

Αυτό, όμως που δεν έχει ακόμα γίνει αντιληπτό είναι το εξής: η κοινωνία και δη οι νέοι άνθρωποι (συγκρατήστε το αυτό) γυρίζει τις πλάτες της στις λεγόμενες «προοδευτικές» ιδεολογικές και πολιτικές δυνάμεις, στρεφόμενη περισσότερο στο συντηρητισμό. Είναι ένας τρόπος αντίδρασης απέναντι σε πολλές από τις εξόφθαλμα παράλογες θέσεις, αντιλήψεις και νοοτροπίες κυρίως της λεγόμενης “Διεθνιστικής Αριστεράς” που δημιούργησαν μια αίσθηση απόλυτης απαξίωσης των παραδοσιακών αξιών, όπως η φιλοπατρία, η εθνική ταυτότητα, η κοινωνική ομογένεια. Ναι, απόλυτα σωστό είναι να σεβόμαστε τον κάθε συνάνθρωπό μας, άσχετα με τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, το έθνος, τη σεξουαλική του προτίμηση κ.ο.κ. Αλλά το να αποκαλείς «φασίστα» αυτόν που αγαπά την πατρίδα του διότι εκβιάζεις την πολυπολιτισμικότητα, το να υπερπροβάλλεις τη διαφορετικότητα (όποια κι αν είναι αυτή…), το να ακολουθείς πολιτικές κατευνασμού απέναντι στην ξεκάθαρη επιθετικότητα γειτονικών χωρών, το να μιλάς απαξιωτικά για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, το να κατηγορείς το παραδοσιακό ως «παρωχημένο» και άξιο να ριχτεί στην πυρά, οδηγεί τελικά σε αντιστάσεις που, αυτή τη φορά, εκφράστηκαν μέσω των ήδη υπαρχόντων πολιτικών σχημάτων, όπως η ΝΔ.

Κοντολογίς, και με κίνδυνο να φανώ βιαστικός, θεωρώ ότι η Αριστερά αυτού του τύπου που περιγράφω παραπάνω, μάλλον μπαίνει, αργά και σταθερά, στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Το αν η ΝΔ καταφέρει να συνεχίσει να εισπράττει αυτή τη «στροφή» θα φανεί στο μέλλον κι από τις πολιτικές που τελικά θα ακολουθήσει και η ίδια απέναντι σε ατζέντα που σχετίζεται με τέτοια θέματα…

Για τη νεολαία και τη στροφή της προς το συντηρητισμό, θα μιλήσω διεξοδικότερα σε μεταγενέστερο χρόνο. Πάντως, είναι μια παράμετρος που δεν υπολογίστηκε σωστά από κανένα πολιτικό φορέα, όσοι όμως έχουμε επαφή μ’ αυτήν (ειδικά οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί), το διαισθανόμασταν εδώ και χρόνια…

ανάρτηση του

Φιλόλογου Αντιπρόεδρου ΚΕΑΤ ραδιοφωνικό παραγωγό Kalithearadio