Μια πανδημία αρκεί τελικά για να φέρει τα πάνω κάτω παντού; Ακόμα και στις Ιδρυματικές Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπως είναι σήμερα; Η απάντηση είναι μάλλον ΝΑΙ.
Αδιαμφισβήτητα τα τελευταία τρία χρόνια ολόκληρος ο πλανήτης, άρα και η Ευρωπαϊκή Ένωση είδαν μπροστά τους να διαδραματίζονται πρωτόγνωρες συνθήκες που κανένας λαός δεν ανέμενε. Κοινωνική απομόνωση και οικονομικός μαρασμός ήταν τα στοιχεία που συνέθεταν το παζλ μιας Ευρώπης που ήδη είχε εξέλθει οριακά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση.
Ούτως ή άλλως η Ευρώπη έμοιαζε με ένα ακυβέρνητο πλοίο με πιλότο την Γερμανία και τα συμφέροντά της. Οι περισσότερες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου ήταν υπερχρεωμένες με τις οικονομίες του Νότου να βρίσκονται ένα βήμα πριν από την χρεωκοπία. Η Ευρώπη εδώ και πάρα πολλά χρόνια αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της βαθιές ανισότητες με το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου να διευρύνεται ακόμα περισσότερο.
Ο Covid-19 ήρθε για να αποτελειώσει ό,τι είχε αφήσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.
Η Ευρώπη αυτή τη φορά ήρθε κατά μέτωπο με τον φόβο που την κυρίευε ανέκαθεν και για τον οποίο τη λοιδορούσαν πολλοί, την καχεκτική δημοκρατία. Παρόλο που το βασικό της πολίτευμα είναι η Δημοκρατία, όπως φάνηκε άρχισε να βυθίζεται από το τσουνάμι του κορωνοϊού. Βίαια περιοριστικά μέτρα, εγκλεισμός, κοινωνική περιθωριοποίηση, οικονομική ανασφάλεια, νεκρή αγορά εργασίας και μια οικονομία που βασιζόταν στα έκτακτα βοηθήματα συντελούσαν την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Ο δανεισμός των κρατών οδήγησε στην εκτόξευση των χρεών των κρατών και στην έκρηξη των κοινωνικών δαπανών, αφού η αγορά εργασίας δεν παρήγαγε αλλά μόνο κατανάλωνε. Επομένως, η δανειακή εξάρτηση από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο.
Μετά την κορύφωση της πανδημίας η Ευρώπη επανέρχεται για να αλλάξει κατευθύνσεις και να ξηλώσει ακόμα και Συνθήκες που είχε υπογράψει για την συνοχή της.
Πιο συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει μερική αναθεώρηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ. Σύμφωνα με αυτές, το Σύμφωνο Σταθερότητας εξακολουθεί να περιορίζει το δημόσιο χρέος στο 60% του ΑΕΠ
Εκείνο για το οποίο υπάρχουν σκέψεις είναι να αλλάξει ο στόχος του δημόσιου χρέους για τις αδύναμες χώρες. Μέχρι στιγμής ο καθολικός στόχος είναι το 60%.
Σε αυτό το σημείο υπάρχουν δυο διλλήματα. Από τη μια πλευρά υφίσταται η σκέψη, όπως προαναφέρθηκε, να χαλαρώσει ο στόχος του χρέους από το 60% στο 90% αλλά για τις ευάλωτες χώρες. Από την άλλη πλευρά θεωρείται εξωπραγματικό να επιτευχθεί ο στόχος του 60% σε βάθος είκοσι χρόνων.
Θα ήταν, επίσης, και αναποτελεσματικό από οικονομικής άποψης, καθώς μία πολιτική υπερβολικών περικοπών θα οδηγούσε κατευθείαν στην ύφεση.