Στις 15 Ιουνίου 2025, η ιατρική κοινότητα και η κοινωνία του Αγρινίου, αλλά και της Καλλιθέας, βίωσαν την απώλεια ενός σπουδαίου ανθρώπου, ενός γιατρού που δεν υπηρέτησε απλώς την επιστήμη του, αλλά τη ζωή με ψυχή, ήθος και ανιδιοτέλεια. Ο Κώστας Νικολάου Γιοβανίδης «έφυγε» σε ηλικία 94 ετών, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη που ξεπερνά τις ιατρικές του περγαμηνές.
Γεννημένος στον Πειραιά το 1930, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη, ο Κώστας από μικρός φανέρωσε το πνεύμα και το ταλέντο που θα τον καθόριζαν. Αριστούχος από το 3ο Γυμνάσιο Πειραιά και απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όχι μόνο διέπρεψε ακαδημαϊκά, αλλά πήρε την απόφαση να δώσει πνοή και ανθρωπιά στην τέχνη της χειρουργικής.
Οι πρώτες του εμπειρίες, η μετεκπαίδευσή του στο Λονδίνο και η εργασία του σε μεγάλα νοσοκομεία όπως το St Thomas’ Hospital, του άνοιξαν τους ορίζοντες. Έμαθε τις πιο σύγχρονες τεχνικές, τις οποίες θα έφερνε αργότερα στην Ελλάδα, αναβαθμίζοντας σημαντικά την ποιότητα της χειρουργικής περίθαλψης.
Όμως η ιστορία της ζωής του δεν ήταν μόνο επιστημονική. Η πολιτική αστάθεια της δεκαετίας του ’60, με την επιβολή της δικτατορίας, τον έθεσε σε δύσκολη θέση, αναγκάζοντάς τον να απομακρυνθεί από το δημόσιο σύστημα υγείας. Αυτό όμως δεν τον κράτησε μακριά από την ιατρική, καθώς βρέθηκε να υπηρετεί ως γιατρός στο υπερωκεάνιο Queen Anna Maria, ταξιδεύοντας σε μακρινούς προορισμούς, από τη Νέα Υόρκη μέχρι την Καραϊβική. Αυτές οι εμπειρίες όχι μόνο διεύρυναν τους επαγγελματικούς του ορίζοντες, αλλά τον έκαναν και πιο ευαίσθητο στην πολυπολιτισμική προσέγγιση της ιατρικής φροντίδας.
Το 1969 ήταν χρονιά σταθμός για τον ίδιο και την οικογένειά του, καθώς αναλαμβάνει τη Διεύθυνση της Χειρουργικής Κλινικής στο Ιπποκράτειο Ίδρυμα Αγρινίου. Εκεί, για 14 ολόκληρα χρόνια, ο Γιοβανίδης δεν ήταν απλά διευθυντής — ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τα δεδομένα της χειρουργικής στην περιοχή. Με πάνω από 9.500 επεμβάσεις στο ενεργητικό του, πολλές πρωτοποριακές για τα δεδομένα της εποχής, κέρδισε την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό ασθενών και συναδέλφων.
Παράλληλα, η αγάπη του για τη μετάδοση γνώσεων και αξιών τον οδήγησε στην εκπαίδευση δεκάδων νέων γιατρών, που σήμερα αποτελούν τη ζωντανή συνέχεια του έργου του.
Η προσωπική του ζωή ήταν το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η πορεία του. Με τη σύζυγό του, Βούλα Μουλατζούδη, δημιούργησαν μια οικογένεια γεμάτη αγάπη και σταθερότητα. Τα τρία τους παιδιά, ο Νίκος, ο Γιώργος και ο Λευτέρης, υπήρξαν για εκείνον πηγή δύναμης και έμπνευσης.
Μετά την ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας το 1983, επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε να εργάζεται μέχρι το 2000, πάντα με το ίδιο πάθος και αφοσίωση. Ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή του, δεν έπαψε να προσφέρει μέσα από τη συγγραφή επιστημονικών άρθρων και τη δημοσιογραφία, προωθώντας την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για θέματα υγείας, ειδικά μέσα από την τοπική εφημερίδα «Έρευνα» της Καλλιθέας.
Η ανθρωπιά, η σεμνότητα και το ήθος του ήταν αναγνωρίσιμα σε κάθε πτυχή της ζωής του. Ήταν άνθρωπος που ποτέ δεν επέλεξε τη δόξα ή τους τίτλους, αλλά τη σιωπηλή προσφορά και το αληθινό ενδιαφέρον για τον άλλον.
Η Καλλιθέα, που τον γνώρισε μέσα από το έργο και τη δράση του, αποχαιρετά έναν από τους πιο αγαπητούς και σεβαστούς της ανθρώπους. Η τοπική ιστοσελίδα Kalitheapress δημοσίευσε ένα συγκινητικό μήνυμα του γιου του, Νικόλα, που αποτυπώνει απόλυτα το μεγαλείο της προσωπικότητας και την κληρονομιά που αφήνει:
«Με βαρύ, πλημμυρισμένο από αγάπη και νοσταλγία βλέμμα, αποχαιρετάμε σήμερα τον πατέρα μου, τον γιατρό Κώστα Γιοβανίδη, ολοκληρωμάτων 95 ετών.
Αφιέρωσε τη ζωή του στην προσφορά: ακούραστος, φιλάνθρωπος και ταπεινός, υπηρέτησε το λειτούργημά του χωρίς ποτέ τίτλους ή φανφάρες, μόνο με σεβασμό και τρυφερότητα στο πρόσωπο του συνανθρώπου.
Η Ιατρική για εκείνον δεν ήταν μόνο επιστήμη, ήταν καρδιά, ήθος και κοινωνική ευθύνη.
Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά. Σ’ κάθε άνθρωπο που στήριξες, σε κάθε ζωή που γλύτωσες, σε κάθε χαμόγελο που χάρισες – ζεις μέσα μας. Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου πατέρα. Το έργο σου συνεχίζει να εμπνέει. Καλό Παράδεισο!»
Η απώλεια του Κώστα Γιοβανίδη αφήνει ένα μεγάλο κενό, όμως η κληρονομιά του δεν θα σβήσει ποτέ. Η ζωή και το έργο του αποτελούν μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη για την ελληνική ιατρική κοινότητα και για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε. Θα τον θυμόμαστε πάντα ως τον γιατρό με την καρδιά, τον άνθρωπο που δεν άφησε ποτέ κανέναν αβοήθητο.
ρεπορταζ Δημήτρης Μπιζιώτας