Πανελλήνιες 1η Ιουνίου φτάνει η στιγμή

Όσος καιρός κι αν περάσει από την εποχή που έδωσα Πανελλήνιες,  κάθε φορά που θα ακούω αυτή τη λέξη, θα με πιάνει το ίδιο άγχος  Τα πράγματα είναι απλά. Οι Πανελλήνιες δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκαλοπάτι προς τον κόσμο του πανεπιστημίου. Αυτό είναι. Όταν είσαι στο πανεπιστήμιο, τις ξεχνάς αμέσως. Όταν δεν είσαι, πάλι πρέπει να τις ξεχνάς αμέσως.

Οι εξετάσεις είναι παντού. Το θέμα είναι ότι δεν καθορίζουν το τι είμαστε, το τι θα κάνουμε στη ζωή μας και το τι θα ονειρευτούμε. Όταν έχουμε ένα στόχο, θα γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα και θα τον πετύχουμε.  Πραγματικά η ζωή δεν τελειώνει μετά τις Πανελλήνιες. Για την ακρίβεια, είναι η στιγμή που αρχίζει. Είναι στο χέρι σας να τη ζήσετε κι εσείς, δεν είναι στο χέρι του διορθωτή σας ούτε των καθηγητών σας ούτε των γονιών σας ούτε κανενός…Στο δικό σας χέρι είναι.   Μην ξεχνάτε στις Πανελλήνιες ισχύει ότι μπορεί να  ”χάθηκε μόνο μια μάχη, όχι ολόκληρος ο πόλεμος…”

Εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς σ’ αυτόν που θα προσπαθήσει  την δίψα για επιτυχία, τη θέληση για να προχωρήσει, να πάει παρακάτω τη ζωή.  Κι αυτός ο μαθητής, αυτός ο άνθρωπος, είναι που κερδίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μας.

Πτυχιούχος ή μη, αριστούχος ή όχι, στην ζωή – την σκληρή και άδικη πολλές φορές- θα προχωρήσει αυτός που δεν θα το βάλει κάτω, αυτός που κι αν έπεσε θα σηκωθεί, αυτός που δεν θα καταρρεύσει μπροστά σε μία αποτυχία, δεν θα τα βάψει μαύρα, αλλά θα μάθει από αυτήν, θα σηκωθεί και θα συνεχίσει.

άρθρο Δημήτρη Μπιζιώτα