Γράφει η Ντέπη Στενού
Υπάρχουν άνθρωποι ωραίοι και άνθρωποι μοιραίοι…
Ο Βασίλης Ραχούτης
ήταν ένας από αυτούς τους ωραίους ανθρώπους με ενσυναίσθηση και ενδιαφέρον για τον συνανθρωπο τους, που έμελλε να γίνει ο Στρατιώτης ήρωας- σύμβολο, της τραγωδίας του ναυαγίου του” Εξπρές Σάμινα “
Η αρχή του τέλους ξεκινά λίγο μετά τις δέκα το βράδυ, όταν πλέον με χρήση αυτόματου πιλότου με ανέμους 8 μποφόρ (!)το έτοιμο για απόσυρση επιβατηγό – οχηματαγωγό του ’66 «Εξπρές Σάμινα» παρεκκλίνει της πορείας του και προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων στο σύμπλεγμα βραχονησίδων γνωστό ως «Πόρτες», δύο περίπου ναυτικά μίλια από το. λιμάνι της Πάρου.
Η τραγωδία έχει συντελεστεί. Το πλοίο θα μείνει για πάντα στον βυθό του Αιγαίου, παρασέρνοντας μαζί του στον θάνατο 81 αθώες ψυχές.
Αριθμός που ήταν πολύ μεγαλύτερος αν το ίδιο βράδυ στην Πειραιά δεν επιβιβαζόταν ο 19χρονος Βασίλης Ραχούτης . Ή αλλιώς, το παιδί που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως «Στρατιώτης Πεζικού Βασίλης Ραχούτης, ο ”αφανής” ήρωας του πολύνεκρου ναυαγίου στα ανοιχτά της Πάρου».
Το «Εξπρές Σάμινα» ξεκινά από το λιμάνι του Πειραιά το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου για να πραγματοποιήσει το δρομολόγιο Πειραιάς – Πάρος – Ικαρία – Σάμος – Φούρνοι. Σύμφωνα με τα πρακτικά –διότι οι πληροφορίες κάνουν λόγο για πολύ μεγαλύτερο αριθμό- μεταφέρει 447 επιβάτες και 64 μέλη πληρώματος, μεταξύ των οποίων και 21 στρατιώτες που επιστρέφουν στη Σάμο από άδεια. Μια λεπτομέρεια που λίγο αργότερα θα αποδεικνυόταν σωτήρια
Πολλοί από τους επιβάτες κατέληξαν στα φουρτουνιασμένα νερά πριν τη βύθιση του πλοίου στην προσπάθειά τους να σωθούν.
Μέσα σε λιγότερο από 25 λεπτά -άλλοι κάνουν λόγο για μόλις 15- το πλοίο είχε βυθιστεί και περισσότεροι από 500 άνθρωποι βρέθηκαν να παλεύουν με τα κύματα.
Σε αυτούς, όμως, δεν ανήκαν οι 21 στρατιώτες που επέστρεφαν στη Σάμο. Εκείνοι, είχαν μια πολύ δυσκολότερη αποστολή: Να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους μπορούσαν. Και πράγματι, σε αυτούς οφείλουν τη ζωή τους δεκάδες επιβάτες.
Ο στρατιώτης πεζικού, Βασίλης Ραχούτης έχασε την ζωή του στην θάλασσα της Πάρου προσπαθώντας να σώσει όσους περισσότερους συνανθρώπους του μπορούσε στο ναυάγιο του πλοίου «Εξπρές Σάμινα».
Ο πατέρας του τηλεφωνικά τον παρακαλούσε να εγκαταλείψει το πλοίο και να σωθεί. Εκείνος όμως δεν το έκανε. Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει αβοήθητους τους συνανθρώπους του όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Μαζί με άλλους 20 συναδέλφους του, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γνωστά, έδωσε τον υπερ πάντων αγώνα για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές. Έχασε την δική του προσπαθώντας να σώσει ένα μωρό, αφού πρώτα είχε σώσει την μητέρα.
Στρατιώτες της Μονάδας της Λαμίας, ανέφεραν κάποτε πως ο πατέρας του Βασίλη πήγε να τους επισκεφτεί για να τους κεράσει το κατιτίς του «για την ψυχή του παιδιού του»… Ήταν, βλέπετε, ο μοναχογιός του.
Σε αντίθεση με τον Βασίλη και τους συναδέλφους του όμως, όλοι οι υπεύθυνοι της τραγωδίας από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, όχι μόνο επέδειξαν ολιγωρία μετά την πρόσκρουση και μέχρι την βύθιση, αλλά αργότερα έριχναν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον για να σώσουν τους εαυτούς τους.
Ο απολογισμός της τραγωδίας ήταν φοβερός: από τους 510 επιβάτες του, πνίγηκαν 81.
Ο υποπλοίαρχος, που έπρεπε να είναι στο τιμόνι, έβλεπε ποδοσφαιρικό αγώνα στο σαλόνι του πλοίου.
Όμως δεν ήταν ο μόνος από τους μοιραίους που έφεραν ευθύνη για την τραγωδία .
Το «Εξπρές Σάμινα» ήταν ένα σαπιοκάραβο, ηλικίας 34 ετών, που είχε πάρει χαριστικά -και εγκληματικά, όπως αποδείχθηκε!- προσωρινό πιστοποιητικό ασφάλειας. Βάσει του νόμου επρόκειτο να αποσυρθεί σε τρεις μήνες. Σύμφωνα με μαρτυρίες των διασωθέντων, το πλήρωμα δεν ήταν στη θέση του την ώρα του ναυαγίου, κι όταν επανήλθε δεν οργάνωσε σωστά την διαδικασία εκκένωσης του πλοίου, ενώ τα σωστικά μέσα ήταν ελαττωματικά.
Από τον περαιτέρω έλεγχο που έγινε μετά την τραγωδία, διαπιστώθηκαν τραγικές ελλείψεις και παραβάσεις.
Διαπιστώθηκε έλλειψη συντήρησης των τεσσάρων ηλεκτρομηχανών, ανεπαρκής συντήρηση της εφεδρικής ηλεκτρογεννήτριας ανάγκης,
προβληματική λειτουργία χειριστηρίων που μπλόκαραν μεταξύ μηχανής και γέφυρας και ανεπάρκεια των υδατοστεγών θυρών.;
Αρμόδιος υπουργός (Εμπορικής Ναυτιλίας) ήταν ο Χρήστος Παπουτσής. Επρόκειτο για έναν από τους βασικούς εκπροσώπους της λεγόμενης «Γενιάς του Πολυτεχνείου», καθώς ήταν εκ των ηγετών του αριστερού φοιτητικού κινήματος, συμμετείχε ενεργά στην κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973, ενώ μεταπολιτευτικά διετέλεσε πρόεδρος της ΕΦΕΕ και αναπληρωτής γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ.
Μετά από το πολύνεκρο αυτό ναυάγιο, για το οποίο διαπιστώθηκαν πολύ συγκεκριμένες ευθύνες της τότε κυβέρνησης,ακούσαμε με έκπληξη δια στόματος του τότε πρωθυπουργού την κυνική δήλωση : “Τι να κάνουμε… αυτή είναι η Ελλάδα…”!
Ο μοναδικός ίσως που δεν άντεξε το φορτίο της τραγωδίας, ήταν ο εφοπλιστής, αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της πλοιοκτήτριας εταιρείας «Μinoan Flying Dolphins», Παντελής Σφηνιάς, ο οποίος δύο μήνες αργότερα, στις 29 Νοεμβρίου του 2000, έπεσε από τον 6ο όροφο του κτιρίου της εταιρείας του στην Ακτή Κονδύλη στον Πειραιά, δίνοντας τέλος στη ζωή του στα 55 του χρόνια.
Τελικά, ύστερα από χορό ευθυνών και αποζημιώσεων, η υπόθεση έκλεισε με το όνομα ενός ήρωα γραμμένο σ’ αυτή: Του Βασίλη Ραχούτη. Σήμερα, ελάχιστοι θυμούνται το όνομά του, εκείνοι όμως που σώθηκαν από τα δικά του χέρια δεν τον ξέχασαν ποτέ.
Η προτομή του στα Καμμένα Βούρλα αποδεικνύει πως η αυτοθυσία του αναγνωρίστηκε και πως πράγματι το παιδί αυτό αποτέλεσε τον αφανή ήρωα του γεμάτου αντιεπαγγελματίες πληρώματος του «Εξπρές Σάμινα» και ανεύθυνο-υπευθύνων αρμοδίων.
Εννοείται ότι δεν εμφανίστηκε κανένα κύμα συμπαράστασης
” Δεν έχω οξυγόνο ” για αυτούς που πνίγονταν, δεν δημιουργήθηκε σύλλογος συγγενών θυμάτων (με μέλη 5 οικογένειες), δεν έγιναν συγκεντρώσεις και πορείες, δεν έγινε πολιτική σπέκουλα και δεν χαρακτηρίστηκε η κυβέρνηση Σημίτη «κυβέρνηση δολοφόνων», δεν ζητήθηκαν εκταφές νεκρών και δεν έγιναν «απεργίες πείνας» στην πλατεία Συντάγματος, δεν έκαναν τυμβωρυχια τα κόμματα της αντιπολίτευσης για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη ή να ρίξουν την κυβέρνηση Σημίτη. Όπως δεν έγιναν και στις τραγωδίες στην Μάνδρα , το Μάτι, στην Μαρφίν…
Γιατί οι αριστεροί της πρώτης , δεύτερης ή τρίτης φοράς, καμία σημασία δεν έχει άλλωστε , ως κάτοχοι του ηθικού πλεονεκτήματος ,διακρίνονται για τις επιλεκτικές τους ευαισθησίες.
Είτε αυτές αφορούν τους” ήρωες” τους για τους οποίους διοργανώνουν πορείες σε κάθε επέτειο εκμεταλλευόμενοι πολιτικά οποιοδήποτε τυχαίο γεγονός, είτε αφορούν συγκεκριμένες μόνο τραγωδίες ή γενοκτονίες…
Το μόνο που ζητήθηκε, ήταν η παραίτηση του αρμόδιου υπουργού και η απάντησή του ήταν αυτή που βλέπετε στην φωτογραφία… “Γιατί να παραιτηθώ;”
Σωστά γιατί; Μήπως δεν είναι οι ίδιοι που όλα τα έβρισκαν σωστά στο Μάτι και αν συνέβαιναν ξανά, πάλι τα ίδια θα έκαναν;
Αυτοί είσαστε, που θα έλεγε και ο Κουτσουμπας εξαιρώντας πάντα τον εαυτό του .
Στην πραγματικότητα το ναυάγιο του “Εξπρες Σάμινα”, έδωσε το στίγμα του ήθους και της αναισθησίας της ενσωματωμένης στο ΠΑΣΟΚ «πρώτης φοράς αριστερά» και των γνωστών αλληλέγγυων, όπως αυτών που στήριζαν πρόσφυγες με το αζημιωτο σε κτίρια από καταλήψεις…
Σε αντίθεση με τους πραγματικούς ήρωες που χάθηκαν εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στον συνάνθρωπο, τους οποίους φρόντισαν να μείνουν στην αφάνεια, για να μην τους θυμίζουν τις εγκληματικές τους ενέργειες.
Ήρωες είναι όλοι αυτοί οι αφανείς που χάθηκαν χωρίς σκέψη, για κάποιο ευγενή σκοπό. Οπως εκείνοι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, που κάθε προοδευτικός αλληλέγγυος, τον μετατρέπει όποτε κάνει κέφι, σε τσαντιρ μαχαλά για να ακουστεί η φωνή του… Θα πρέπει η ακουστική του μνημείου είναι ισάξια της Επιδαύρου και να μήν το γνωρίζουμε όλοι οι υπόλοιποι! Αφού μόνο από εκεί μπορεί να ακούγονται οι αριστεροί ακτιβιστές και στα αρχαία μνημεία, όπως η Ακρόπολη.
Ήρωες είναι αυτοί που έφυγαν προσπαθώντας να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους, αυτοί που καθημερινά αγωνίζονται με τον τρόπο ζωής τους για ίσες ευκαιρίες και δικαιοσύνη, κόντρα στα συμφέροντα τους, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους, σε ότι κι αν κάνουν, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ιδιοτέλεια.
Ήρωες είναι όλοι αυτοί οι ωραίοι μεταξένιοι άνθρωποι,που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, ανώνυμα και αθόρυβα χωρίς φανφάρες και κορώνες, έτοιμοι να τείνουν χείρα βοηθείας σε όποιον κινδυνεύει, ρισκάροντας ακόμη και την ζωή του…
Τυχεροί όσοι έχουν συναντήσει έστω και μία φορά στην ζωή τους, κάποιον από αυτούς, σαν τον Βασίλη Ραχουτη και τους συναδέλφους του.
Αθάνατος!
