Ο Μιχάλης Σαμόλης αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του, η οποία αποτελεί πηγή έμπνευσης και παράδειγμα προς μίμηση για όλους, παράδειγμα προς μίμηση για όλους, ενώ η δημοσιογράφος Τόνια Τσακίρη την καταγράφει. Το αποτέλεσμα είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, Αόρατοι Άνθρωποι.
-Μοιράσου μαζί μας το πιο δύσκολο περιστατικό που αντιμετώπισες στον δρόμο
-Ο φόβος. Ήταν απίστευτος ο φόβος που ένιωθα. Φοβόμουν τα πάντα. Από μια μηχανή που περνούσε δίπλα μου, μέχρι μια μύγα. Ήταν δύσκολο για μένα. Βγήκα από το σπίτι μου έκλεισα την πόρτα και με μια βαλίτσα στο χέρι έμεινα στον δρόμο. Στην αρχή πέρασα πολύ άσχημα. Βαδίζεις προς το άγνωστο χωρίς μέλλον, χωρίς ελπίδα, χωρίς ανθρώπους γύρω σου, χωρίς τίποτα. Κι αυτό ήταν το πιο τραγικό για μένα, θεώρησα πως ήρθε το τέλος μου.
-Ποιες είναι οι προσδοκίες ενός άστεγου;
-Οι προσδοκίες ενός άστεγου είναι μια στέγη, ένα πιάτο φαγητό, μια δουλειά. Δεν χρειάζεται να έχεις πολλά λεφτά. Αν έχεις τα παραπάνω που είναι πολύ σημαντικά, είσαι ευτυχισμένος. Πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη βάση στα απλά. Έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, έχεις ένα πιάτο φαγητό, είσαι ευτυχισμένος. Και αυτό προσπαθώ να το μεταφέρω τουλάχιστον στους νέους μέσα από τις Αόρατες Διαδρομές.
Μας επισκέπτονται πάρα πολλά σχολεία από όλη την Ελλάδα και από το εξωτερικό βέβαια και αυτό θέλω να καταλάβουν τα παιδιά. Δεν χρειάζεται εκατομμύρια ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, χρειάζεται πολύ λίγα πράγματα. Δύσκολο να το καταλάβει κάποιος αν δεν περάσει ότι πέρασα εγώ, γι’ αυτό προσπαθώ να το μεταφέρω στους ανθρώπους και προπάντων στους νέους.
-Είναι μόνος ένας άνθρωπος που βρίσκεται στον δρόμο; Μπορεί να το αλλάξει αυτό;
-Όταν άρχισα να δουλεύω για τη σχεδία, άρχισα να γνωρίζω απίστευτους ανθρώπους. Εκεί που νόμιζα ότι ήμουν μόνος μου, βρέθηκα να γνωρίζω πολύ κόσμο και να με φροντίζει. Τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι ο κόσμος με βοηθάει και με στηρίζει και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ να αποδεχτώ τον εαυτό μου και την κατάσταση. Ανακάλυψα ότι δεν είμαι μόνος. Ανακάλυψα ότι υπάρχει βοήθεια. Υπάρχουν συσσίτια, υπάρχουν ξενώνες, υπάρχουν οργανισμοί, υπάρχουν εθελοντές που προσφέρουν σε όλους όσοι έχουν ανάγκη.
Αρκεί να θέλεις να βοηθηθείς και να ψάξεις. Εγώ έμεινα τις πρώτες μέρες στον δρόμο, γιατί δεν γνώριζα για όλα αυτά.
-Σχεδία και Αόρατες Διαδρομές. Τι σου έχουν προσφέρει;
-Τα πάντα τα οφείλω σε αυτό το περιοδικό που λέγεται σχεδία! Όλες μου οι γνωριμίες έγιναν μέσω της σχεδίας. Η σχεδία μου άλλαξε την οπτική απέναντι στους ανθρώπους. Η σχεδία δεν είναι φιλανθρωπία, η σχεδία είναι αλληλεγγύη. Προσφέρουμε ένα περιοδικό προσεγμένο, με ενδιαφέροντα θέματα.
Τους πρώτους μήνες πίστευα ότι ο κόσμος αγοράζει το περιοδικό σχεδία για να με βοηθήσει, αλλά μετά ανακάλυψα ότι ο κόσμος αγοράζει το περιοδικό για να το διαβάσει. Κ ι αυτό μας βοηθάει πάρα πολύ. Είναι ένα περιοδικό με χαρτί πολυτελείας για να ευχαριστεί ο κόσμος αρχικά με την αφή, είναι ένα περιοδικό με πλούσια ύλη που το αγοράζουν και το διαβάζουν.
Οι Αόρατες Διαδρομές ξεκίνησαν το 2015, μου δόθηκε η ευκαιρία να εκπαιδευτώ, εκπαιδεύτηκα από οργανισμούς και από τότε πια, έχω γίνει αναγνωρίσιμος παγκοσμίως. Τις Αόρατες Διαδρομές τις έχουν παρακολουθήσει εκτός από πολλούς Έλληνες, φοιτητές από πολλά ξένα πανεπιστήμια αλλά και πολλοί ξένοι τουρίστες. Έχω προβληθεί σε ξένα περιοδικά με Ευρώπη και Αμερική, έχω δώσει συνεντεύξεις σε BBC, CNN, αλλά και στην Κρατική Τηλεόραση της Κίνας.
-Μπορεί ένας άστεγος να ενταχθεί ξανά κοινωνικά, να χαμογελάσει, να αγαπήσει, να ονειρευτεί;
-Μπορεί, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο. Χρειάζονται κάποια εφόδια για να γίνει αυτό. Πρώτα από όλα ένας άστεγος χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη, την οποία εγώ τη δέχτηκα από το περιοδικό σχεδία.
Να γνωρίζετε ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει μια τεράστια δύναμη μέσα του, έχει μεγάλες αντοχές και είναι έτσι φτιαγμένος για να αντέχει τα πάντα και να προσαρμόζεται.
Το να βρεις το κουράγιο να ξεφύγεις από εδώ, είναι πολύ δύσκολο… πολλοί δεν θέλουν να δείξουν ότι είναι άστεγοι, άλλοι πάλι δεν το παραδέχονται και πολλοί είναι αυτοί που έχουν επαναπαυθεί πλέον σε αυτή τους την κατάσταση.
-Άρα, ισχύει ότι οι περισσότεροι άστεγοι δεν επιθυμούν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους;
-Επιθυμούν, αλλά δεν βρίσκουν τη θέληση, δεν βρίσκουν τη δύναμη να το κάνουν. Εγώ τους πρώτους μήνες πουλούσα το περιοδικό σχεδία στο ΜΕΤΡΟ της Αθήνας και τον ηλεκτρικό σταθμό. Έβγαινε ο κόσμος από τα τρένα και εγώ κρυβόμουν, φοβόμουν μη συναντήσω κάποιον γνωστό, μην περάσει κανένας συγγενής και γίνω ρεζίλι. Όταν αποδέχτηκα αυτό που είμαι και είπα αυτό είμαι και ότι από εδώ και πέρα αυτή θα είναι η ζωή μου, απελευθερώθηκα.
Αποδέχτηκα τον εαυτό μου.
-Ποιο συναίσθημα νιώθεις πιο έντονο τώρα κάνοντας μια ανασκόπηση των τελευταίων χρόνων της ζωή σου; Ντροπή, θυμό, λύπη, απογοήτευση, αγάπη, ευτυχία;
-Την αγάπη. Την αγάπη που παίρνω από τους ανθρώπους γιατί αυτή με βοήθησε περισσότερο από όλα. Εκεί που θεωρούσα ότι πλέον είμαι μόνος μου, βρέθηκε η αγάπη του κόσμου και με άλλαξε και σαν άνθρωπο.
-Τι συμβουλή θα έδινες στους νέους ως άνθρωπος που έχει περάσει από πολλά στάδια στη ζωή του;
-Πρέπει να καταλάβουν ότι οτιδήποτε συμβαίνει στον γείτονά σου, μπορεί να συμβεί και σε σένα και θα πρέπει να είναι έτοιμοι. Εγώ δεν ήμουν έτοιμος, έκανα 2 απόπειρες αυτοκτονίας γιατί δεν μπορούσα να αποδεχτώ αυτό που μου συνέβη.
Οτιδήποτε βλέπεις να συμβαίνει γύρω σου, είναι εύκολο να συμβεί και σε σένα, το ξανά λέω. Μια απόλυση, ένα ατύχημα, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για να το δεχτείς. Μην πιστεύεις ότι εσένα δε θα σου συμβεί ποτέ.
Το βιβλίο έχει σκοπό του να ενημερώσει τον κόσμο για δυο τρία πράγματα.
Πρώτον, κανείς δεν είναι μακριά από μένα.
Δεύτερον, μη φοβηθείτε ποτέ, γιατί ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα.
Και τρίτον ανακάλυψα ότι η ευτυχία κρύβεται στα μικρά πράγματα. Μη κυνηγήσεις ποτέ τα μεγάλα, γιατί το χτες είναι παρελθόν, το αύριο είναι άγνωστο, το σήμερα όμως είναι τώρα και πρέπει να το απολαύσεςι, πριν χαθεί.
Αυτές είναι οι συμβουλές μου για τους νέους, αλλά και τους ανθρώπους γενικότερα.
-Ποια θα ήθελες να είναι η επόμενη σελίδα της ζωής σου;
Αυτό που θέλω είναι να είμαι υγιής, να συνεχίσω να μπορώ να κάνω αυτά που κάνω σήμερα, γιατί αυτό με βοήθησε και με έκανε αυτό που είμαι σήμερα.
Θέλω να μιλάω στα παιδιά, να μιλάω στους ανθρώπους και να βοηθάω τους ανθρώπους όσο μπορώ.
Ένα παιδί να καταλάβει όλα αυτά που λέω και δεν στραφεί προς τα ναρκωτικά, είναι για μένα κέρδος. Έχω σώσει μια ανθρώπινη ζωή.
Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη, s.kathrine@gmail.com
”Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική”.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα