Το Θέατρο της Δευτέρας Λάζαρος Λασκαρίδης σε συνεργασία με το ΤΕΧΝΟΔΡΟΜΙΟ παρουσιάζει την Δευτέρα 28 Απριλίου στις 20.00 την θαετρική παράσταση «Ελένη» του Ευριπίδη Μετάφραση – Επιμέλεια Κειμένου –Σκηνοθεσία: Γιούλη Ηλιοπούλου.
Η ιλαρή τραγωδία του Ευριπίδη είναι στην ουσία ένα σημαντικό αντιπολεμικό έργο που κινείται από το δράμα στην κωμωδία και αντίστροφα. Η εμπειρία τού Πελοποννησιακού πολέμου και η βαθιά απογοήτευση σημάδεψαν τον ποιητή, με αποτέλεσμα να προβάλει το ειρηνιστικό πνεύμα Ο ποιητής θρηνεί για τις συμφορές Ελλήνων και Τρώων και αναφέρει τις ανυπολόγιστες καταστροφές, καθώς και το πόσο ισοπεδώνει τον άνθρωπο, σωματικά αλλά και ψυχολογικά, ο πόλεμος. Ο πόλεμος που έχει εξίσου ολέθριες συνέπειες για όλους. Δεν κερδίζει ποτέ κανείς, καθώς και οι νικητές είναι ηττημένοι.
Ο Ευριπίδης αντιστρέφει τον Τρωϊκό θρύλο και μεταβάλλει την ιστορία της ωραίας Ελένης, που εξαιτίας της απαγωγής της από τον Πάρη έγινε ο Τρωϊκός πόλεμος, σε φάρσα. Σύμφωνα με αυτό το μύθο, οι Έλληνες πολέμησαν στην Τροία για μια σκιά, αφού ο Πάρης δεν την έκλεψε ποτέ από τη Σπάρτη, αλλά άρπαξε μονάχα ένα έμψυχο ομοίωμα της, ενώ η πραγματική Ελένη μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο από τον Ερμή, όπου παρέμεινε κοντά στον βασιλιά Πρωτέα, πιστή στον άντρα της και βαθιά πικραμένη για την τύχη της. Μετά την άλωση της Τροίας ο Μενέλαος φτάνει ναυαγός στην Αίγυπτο. Οι δυο σύζυγοι αναγνωρίζονται και μετά από νέες περιπέτειες φεύγουν μαζί για την Ελλάδα. Γράφτηκε λίγο μετά τη συντριπτική ήττα των Αθηναίων στη Σικελική Εκστρατεία, η κωμικοτραγωδία, το έργο Ελένη του Ευριπίδη διακρίνεται τόσο για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του όσο και για την ανάδειξη αρετών όπως η δύναμη του όρκου και η ευφυΐα, που προσωποποιούνται στη μορφή της κεντρικής ηρωίδας. Αντλώντας όχι από την ομηρική εκδοχή του μύθου, αλλά από αυτήν που δημιούργησε ο λυρικός ποιητής Στησίχορος, ο Ευριπίδης παρουσιάζει τον Τρωικό Πόλεμο σαν μια σφαγή χάριν ενός «ειδώλου» και όχι μιας πραγματικής γυναίκας. Αυτή η σχεδόν καταχρηστικά θεωρούμενη «τραγωδία», διακρίνεται και για τα κωμικά στοιχεία της
«Στην Τροία δεν πήγα εγώ, μόνο το όνομά μου», λέει η Ελένη. Όλοι οι πόλεμοι χρειάζονται τον εξωραϊσμό ενός προσχήματος για να πυροδοτηθούν. Είτε το επίδικο αντικείμενο λέγεται Τροία, είτε Σικελία, η κατακτητική μηχανή χρειάζεται πάντα «ένα πουκάμισο αδειανό», «μιαν Ελένη» για να πάρει μπρος, ένα όνομα που βαφτίζεται κίνητρο. Τα αποτελέσματα είναι αναπόφευκτα κωμικοτραγικά.