Προς μερικούς από τους παλαιούς συνοδοιπόρους μου του συνδυασμου του Τάκη Σκανδαλάκη.

του Γιώργου Καστάνη, Προέδρου του Συλλόγου Μανιατών Καλλιθέας

Ο Αμπού Σακούρ, Πέρσης ποιητής του 10ου αιώνα, είπε: “Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το”. Κάποιοι από εμάς το έκαναν πράξη και από την επόμενη κιόλας μέρα της ήττας των δημοτικών εκλογών του 2014, έσπευσαν να φιλήσουν το χέρι του αντιπάλου τους που καθημερινά μέχρι τότε λοιδωρούσαν.

Θεώρησαν προτιμότερο να υποταχθούν σε κάποιον που δεν μπορεσαν να αντιμετωπίσουν. Αδιαφόρησαν για τους συναγωνιστές τους και διέλυσαν την επόμενη ακριβώς ημέρα την παράταξή τους για να ενσωματωθούν στην αντίπαλη.

Μερικοί καταγόμενοι από Λακωνία υποτίθεται ότι γνώριζαν τι σημαίνει ρίψασπις. Ο ρίψασπις ρίχνοντας την ασπίδα του εκθέτει σε κίνδυνο τον συμπολεμιστή του, αφού η ασπίδα του ενός εκάλυπτε το σώμα του διπλανού του. Γι’ αυτό η Σπαρτιάτισσα μάνα έλεγε “ή ταν ή επί τας” (ή θα γυρίσεις πίσω με την ασπίδα σου ή να σε φέρουν πάνω σε αυτήν σκοτωμένο). Πραγματική δειλία δεν αναφέρθηκε ποτέ. Αντιθέτως απίστευτη εμμονή για την νίκη, όσο και αν αυτή η οδός συναντούσε τον θάνατο.

Οι σύγχρονοι λακεδαίμονες συναγωνιστές μας, αδιαφόρησαν πλήρως για τους συμπολεμιστές τους και ασχολήθηκαν μόνο με τις προσωπικές επιλογές τους. Μα πόσο άλλο χαμηλά θα πέσουμε; Πότε θα ανορθώσουμε το ανάστημα μας σε διαρκή αγώνα για την αξιοπρέπεια μας, για τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας;

Ούτε μια φορά στη ζωή μου δεν με επηρέασαν τα φτηνά λόγια του πέρση ποιητή. Αντίθετα έχω ως αρχή της ζωής τις αρχές των προγόνων μας. Ποτέ δεν θα γίνω ρίψασπης σε βάρος των συναγωνιστών και των αρχών μου.

Δυστυχώς στην εποχή μας αυτό δεν αποτελεί συνταγή επιτυχίας γι αυτό και οι κοινωνία μας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και η πόλη μας έχει τα χάλια της σήμερα.