Επιστολή Γιώργου Πέππα για τον Δημήτρη Χαριάδη

Οφειλετική αναφορά μνήμης
για τον επιστήθιο φίλο Δημήτρη Χαριάδη
Στις 10 του Σεπτέμβρη ο γλυκύτατος άνθρωπος, ο
ευπατρίδης.

ο εξαίρετος Καλλιθεάτης Δημήτρης Χαριάδης,
εγκατέλειψε τα γήινα διακόπτοντας τα βάσανα αυτής της
πρόσκαιρης ζωής.

Οφειλόμενο χρέος μου αποτελούν τα
παρακάτω πενιχρά αλλά πλήρους αγάπης ψελίσματα, με
σκοπό να προσθέσω άσημη, καρδιακή όμως ψηφίδα στην
εικόνα του όπως την έζησα κατά τη διάρκεια της πολύχρονης
και ειλικρινούς φιλίας μας.

Η φύση είχε προικίσει τον Δημήτρη με ιδιαίτερα
χαρίσματα.

Ήταν ευφυέστατος, πνευματώδης, ωραίος στο
παράστημα.

Οικογενειακές επιλογές όμως πολύ νωρίς τον
υποχρέωσαν να ριχτεί στον βιοποριστικό στίβο εργαζόμενος
στο κατάστημα εμπορίας σιδηρικών, χρωμάτων και συναφών
ειδών του πατέρα του.

Σε νυκτερινό γυμνάσιο αναγκάστηκε να
συνεχίσει τις εγκύκλιες σπουδές του.

Δεν του δόθηκε η
ευκαιρία να σπουδάσει σε ανώτερο επίπεδο.

Πάλεψε
όμως.

Διάβαζε, ενημερωνόταν.

Όνειρό του ήταν η
δημοσιογραφία.

Οι φυσικές του δυνατότητες παραπάνω από
ικανοποιητικές.

Η μνήμη του δυνατή, η κρίση του ορθή και η
παρατηρητικότητά του αυξημένη.

Δειλά ξεκίνησε ως
ανταποκριτής της εφημερίδας Αθλητική Ηχώ.

Δεν ήταν όμως
γνώστης μόνο των αθλητικών πραγμάτων.

Εξ ίσου ενήμερος
ήταν και των καλλιτεχνικών.

Ωραία και γλαφυρή ήταν και η
γραφή του.

Μαρτυρούσε τον ευγενικό και ευαίσθητο
χαρακτήρα του.

Το προσέξαμε στα κείμενά του, όταν μερικοί
«αιθεροβάμονες» εκδίδαμε για μια διετία το εφημεριδάκι
«Καλλιθεάτικα και άλλα».

Όπως πολλές φορές συμβαίνει σε αρκετούς νέους έτσι
και στο Δημήτρη το ταλέντο του έμεινε αναξιοποίητο.

Πολύ
σύντομα κλήθηκε να αναλάβει αποκλειστικά το κατάστημα
του πατέρα του.

Αλλά και εκεί δεν υστέρησε.

Ήταν μεθοδικός,
συνεπής στις υποχρεώσεις του, εντιμότατος στις συναλλαγές
του, εξυπηρετικός στους πελάτες, στοργικός στους συνεργάτες
του.

Στις συναναστροφές του ήταν εξαιρετικά ευχάριστος.

Πάντα «κέρδιζε την παράσταση». Κοντά του απολαμβάναμε το
πηγαίο, λεπτό και αμίμητο χιούμορ του.

Οι πολίτες της Καλλιθέας εκτιμώντας τις αρετές του
επανειλημμένα τον εξέλεξαν Δημοτικό Σύμβουλο, και μάλιστα
μεταξύ των πρώτων σε προτίμηση.

Επόμενο ήταν να αναλάβει
ως Αντιδήμαρχος σοβαρές αρμοδιότητες και ακόμη να
διατελέσει Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, ασκώντας τα
καθήκοντά του με ζήλο και συνέπεια, παρασύροντας τους υπ’
αυτόν εργαζόμενους για το καλύτερο.

Ο Δημήτρης έζησε πάντα αγωνιζόμενος και πάντα
κάνοντας το χρέος του. Του αξίζει ο της δικαιοσύνης
στέφανος, ενθυμούμενοι το του Σολομώντος: «Δίκαιοι εις τον
αιώνα ζώσι και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών
παρά Υψίστω».

Δημήτρη, ακριβέ μου φίλε δεν σε ξεχνούμε! Αναπαύσου
εν χώρα δικαίων.

Γιώργος Αντων.Πέππας