Το Τσάμπασιν κι ένα τραγούδι

Όπως όλες οι πόλεις του Πόντου έτσι και τα Κοτύωρα είχαν τον δικό τους τόπο παραθερισμού, που το απόλυτο ύψος του ήταν 2.000 μέτρα και λεγόταν Τσάμπασιν, από το τσαμ που σημαίνει έλατο.

Τον Σεπτέμβρη του 1913 έπιασε φωτιά και κάηκαν όλα τα σπίτια, που ήταν ξύλινα. Για το γεγονός αυτό γράφτηκε ένα τραγούδι που οι πρόσφυγες το μετέφεραν στη μητροπολιτική Ελλάδα με τον ξεριζωμό τους. «Ολάκερος σκοπός μελωδικός και όμορφος γένηκε και αντποκρινότανε μόνο σε ένα δίστιχο, το πρώτο με την πυρκαϊά του Τσάμπαση, του 1913. Το τραγούδι συμπληρώθηκε από τον Χαράλαμπο Λεμονόπουλο και τον Ξένο Ξενίτα» (περιοδικό Χρονικά του Πόντου, Οκτώβρης 1943).

• Πηγή: Έλσα Γαλανίδου, Λαογραφικά του Πόντου.

Οι στίχοι του τραγουδιού «Εκάεν και το Τσάμπασιν»

Εκάεν και το Τσάμπασιν
κι επέμναν τα τουβάρεα – γιαρ γιαρ αμάν.
Και έρουξεν σο χουρτέρεμαν
τ’ Ορτούς τα παλληκάρεα – οϊ οϊ αμάν.

Κ’ εν εκάεν κ’ εμανίεν
τ’ Όρτους το παρχάρ’.
Κ’ εν εκεί τιδέν κ’ επέμνεν
μανάχον σαχτάρ!

Εκάεν και το Τσάμπασιν
γιαβρούμ τιδέν κ’ επέμνεν – γιαρ γιαρ αμάν.
Ράσα και λειβαδότοπα
άλλο χορτάρ κι φέρνε – οϊ οϊ αμάν.

Τρανόν Γιαγκούν σο Τσάμπασιν
σπίτεα κι θα απόμενε – γιαρ γιαρ αμάν.
Τρανοί μικροί, φτωχοί ζεγκίν
ούλ’ καθούνταν και κλαίνε – οϊ οϊ αμάν.

Κλαιν τα πουλόπα του θεού
κλαιν τα πεγαδομάτεα – γιαρ γιαρ αμάν.
Κλαίει το Τσαμπλούκ, το Καρακιόλ
κλαιν τ’ έμορφα τ’ ελάτεα – οϊ οϊ αμάν.

πηγή: http://www.pontos-news.gr