Στις 23 Ιούλη του 1944 τα μηχανοκίνητα του ταγματασφαλίτη Μπουραντά, μαζί με ισχυρές δυνάμεις Γερμανών και διοίκηση χιτλερικών αξ/κών, κύκλωσαν την Καλλιθέα με σκοπό να διαλύσουν τα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή και να μαζέψουν εργάτες για τα εργοστάσια της χιτλερικής Γερμανίας. Αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία από τμήματα του 1ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που ύστερα από πολύωρη μάχη τούς ανάγκασαν να φύγουν με σοβαρές απώλειες.
Την επομένη, 1.500 περίπου Γερμανοτσολιάδες ξαναγύρισαν και έζωσαν για δεύτερη φορά την Καλλιθέα. Σήμανε αμέσως συναγερμός. Το «χωνί» κάλεσε τον λαό σε συναγερμό. Τμήματα του ΕΛΑΣ από Δουργούτι, Σφαγεία, Πετράλωνα, Παγκράτι, Ν. Σμύρνη, ακόμη και από την Κοκκινιά, έφτασαν για ενισχύσεις.
Δέκα ΕΠΟΝίτες (κι εφεδροΕΛΑΣίτες) από το λόχο Χαροκόπου οχυρώθηκαν σε σπιτάκι της οδού Μπιζανίου 10, που ήταν και έδρα του φρουραρχείου. Πρόκειται για το σπίτι-κάστρο της Καλλιθέας, το οποίο αποτελεί «ένα κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας, με πολλούς συμβολισμούς». Ομαδάρχης ήταν ο 19χρονος Δ. Βασιλειάδης. Ο οπλισμός τους: 3 αυτόματα, 7 ντουφέκια, 10 χειροβομβίδες και λίγα πυρομαχικά.
Η μάχη σε λίγο άναψε για τα καλά. Τα μαγαζιά έκλεισαν και οι τροχιοδρομικοί κατέβηκαν σε απεργία, που σε λίγο μετατράπηκε σε γενική. Τα τμήματα του ΕΛΑΣ καθήλωσαν τους Γερμανοτσολιάδες, το σπιτάκι που ήταν οχυρωμένα τα δέκα παλικάρια δέχτηκε από τις γύρω ταράτσες με ακροβολισμένους τους «Μπουραντάδες», καταιγισμό πυρών, που όμως αποκρούστηκε.
Έντεκα νεαρά παλληκάρια κυνηγημένα από τους άνδρες του Μπουραντά, που πλέον είχαν ενισχυθεί με δυνάμεις των SS, κατέφυγαν για να κρυφτούν, στο σπιτάκι – “κάστρο”, εκεί όπου κατοικούσαν μία 39χρονη μητέρα, μαζί με τα τρία ανήλικα παιδιά της.Με την σχεδόν βίαιη είσοδο των 11 ΕΠΟΝιτών στο σπιτάκι, ένας εξ’ αυτών προτίμησε να μην παραμείνει, αλλά να φύγει και να προσπαθήσει να κρυφτεί κάπου αλλού.
Ένας από τους ΕΛΑΣίτες βγήκε με άσπρη σημαία και φυγάδευσε τους ενοίκους του σπιτιού, μια μάνα με τα δύο παιδιά της. Όμως μια σφαίρα τον έριξε κάτω νεκρό.
Η 39χρονη, τότε, μητέρα, ονομάζονταν Ιωάννα Μέγα και τα τρία ανήλικα παιδιά της, ήταν η 12χρονη Ευθαλία Μέγα, ο 9χρονος Χριστόδουλος (Χρήστος) Μέγας και η 4χρονη Μαρία Μέγα. Ο πατέρας τους Ιωάννης Μέγας, πρώην Διευθυντής στο όμορο με το σπίτι τους Δημοτικό Σχολείο, είχε αποβιώσει πριν από τον πόλεμο και την κατοχή. Έως σήμερα ήταν γνωστό, ότι το ένα από τα δέκα παλληκάρια, μόλις παραδόθηκε για να σωθούν τα τέσσερα μέλη της οικογένειας Μέγα που ζούσε στο σπιτάκι – κάστρο, πυροβολήθηκε και εκτελέστηκε επί τόπου. Σύμφωνα με την μαρτυρία, όμως, των δύο εκ των τριών παιδιών τότε, όχι μόνο δεν εκτελέστηκε επί τόπου, αλλά κατάφερε προφανώς να δραπετεύσει και να επιβιώσει και του πολέμου, καθώς το συγκεκριμένο παλληκάρι το συναντούσαν για αρκετά χρόνια αργότερα.
Επανειλημμένα οι Ταγματασφαλίτες τους καλούσαν να παραδώσουν τα όπλα και να παραδοθούν. Η απάντηση σταθερά ήταν: «Ο ΕΛΑΣ δεν παραδίδεται! Ελάτε να τα πάρετε!» Πέντε ώρες κράτησε η πολιορκία. Όταν πια οι τρεις μαχητές που είχαν απομείνει ζωντανοί κατάλαβαν ότι δεν είχαν σωτηρία, αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών.
Το σπιτάκι – κάστρο της οδού Μπιζανίου έπεσε, μα οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν για να τελειώσουν με τη νίκη των τμημάτων του ΕΛΑΣ, νίκη που στάθηκε αποφασιστική στη ματαίωση των σχεδίων του εχθρού στην επιστράτευση που σχεδίαζε.
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής προς τα δέκα παλληκάρια, τα οποία πέρασαν στο Πάνθεον της Ιστορίας μας ως σύγχρονοι Ιστορικοί ήρωες, αναφέρουμε εδώ τα ονοματεπώνυμά τους.
Θανάσης Αλεξίου 18 χρονών.
Δημήτρης Βασιλειάδης 19 χρονών.
Στέλιος Βιτσέντζος 20 χρονών.
Δημήτρης Γαλιάτσος 19 χρονών.
Γιάννης Ιωακειμίδης 17 χρονών.
Γιώργος Γυμνόπουλος 21 χρονών.
Παύλος Λιγνόπουλος 18 χρονών.
Γαβρήλος Μυριδινός 25 χρονών.
Ιορδάνης Παπαδόπουλος 20 χρονών.
Σπύρος Χατζηπουλημένος 17 χρονών.