Το πιο πολυλεχθἐν επιχείρημα ήταν «οι άλλες χώρες έχουν και εμείς δεν έχουμε κτηματολόγιο»! Με μια ειδοποιό διαφορά, που λησμονούν να αναφέρουν, ότι στις άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στην γειτονική Κύπρο, λειτουργεί! Το επιχείρημα ήταν τραγελαφικό, το θέμα είναι αν το χρειαζόμασταν και αφού το χρειαζόμασταν, ποιες οι συνθήκες οι προδιαγραφές και το κόστος δημιουργίας της υπηρεσίας αυτής.
Θέλω κυρίως να αναφερθώ στον πλήρη παραλογισμό που εδράζεται πίσω από την όλη αυτή διαδικασία. Το ελληνικό κράτος ζητά από όλους τους ιδιοκτήτες ακινήτων στην χώρα μας και κατά πλειοψηφία από όλους τους πολίτες του να έρθουν να δηλώσουν εκ νέου τα ακίνητά ιδιοκτησίας τους, πράγμα που ήδη είχαν κάνει στα αρμόδια Υποθηκοφυλακεία. Και αφού ζητείται η συνδρομή των πολιτών για την εξ’ αρχής δημιουργία μιας υπηρεσίας, γιατί κρίνεται ίσως ατελέσφορος ο εκσυγχρονισμός των Υποθηκοφυλακείων, ή γιατί δεν κρίνεται καθόλου αυτή η προοπτική (μιας και θα κόστιζε σίγουρα λιγότερο!), χωρίς να πάρουν για παράδειγμα τα στοιχεία που ήδη είχαν από τα Υποθηκοφυλακεία να τα ψηφιοποιήσουν και να τα μεταφέρουν από την μία υπηρεσία στην άλλη, ως όφειλε ένα κράτος που λειτουργεί, ζητούν την συνδρομή του πολίτη, υποχρεώνοντάς τον να πληρώσει για να ‘’επανά-καταχωρήσει’’ το ήδη καταχωρημένο/ μεταγεγραμμένο με την ήδη οικονομικά εξοφληθείσα καταχώρηση στο Υποθηκοφυλακείο ακίνητο ιδιοκτησίας του, και τολμούν να του επιβάλλουν και πρόστιμο επειδή δεν το έπραξε μέσα στην δημοσιευθείσα επιβεβλημένη προθεσμία. Δαπανώνται υπέρογκα κονδύλια και εισπράττονται από παράβολα αντίστοιχα ποσά αδίκως επιβεβλημένα στους πολίτες από ένα κράτος που λειτουργεί πλημμελώς, και επιεικής είναι ο χαρακτηρισμός αυτός, για μια υπηρεσία της οποίας η δημιουργία έχει ήδη χρεωθεί και πληρωθεί πολλάκις πάνω από την αξία της και την έχουμε χρίσει απαραίτητη μ’ ενα υποτυπώδες ‘’φτηνό’’ πολιτικό μάρκετινγκ.
Το δε κερασάκι στην τούρτα το κράτος εκπροσωπείται στην διαδικασία δημιουργίας κτηματολογίου από μια Α.Ε., με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
Να αναφερθούμε εδώ συντόμως και στην παράλογη πρακτική των «δασικών εκτάσεων» όπου το κράτος δεν περιορίζεται πια στο να λειτουργεί ως ο τελευταίος εξ’ αδιαθέτου κληρονόμος όπως ο νόμος ορίζει για το Δημόσιο, αλλά διατείνεται ως άλλος ‘’λήσταρχος Νταβέλης’’ να ιδιοποιηθεί τις ιδιοκτησίες των πολιτών υπό το πρόσχημα του «δασικού χαρακτηρισμού» και αναγκάζοντας τους πολίτες να καταθέτουν επί πληρωμή ενστάσεις στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Αν όλα τα παραπάνω συνθέτουν την εικόνα του συνταγματικού κράτους δικαίου και του δημοκρατικού πολιτεύματος, που υποτίθεται ότι μας διέπει, τύφλα να έχουν οι ολιγαρχίες, οι μοναρχίες και κάθε άλλο μη δημοκρατικό πολίτευμα, όπως είχε διατυπώσει και ο Μέγας των ιστορικών Θουκυδίδης « λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή».
άρθρο της 
Ειρήνης Καρβουνιάρη Δικηγόρου Αθηνών