της Χριστιάνας Θεοφάνους
Κράζουμε πρόσωπα που γνωρίζουμε ή που μας είναι παντελώς άγνωστα, αλλά παρόλα αυτά έχουμε άποψη η οποία μάλιστα πάντα θεωρούμε πως είναι και σωστή.
Ξιφουλκούμε δημοσίως και κρίνουμε τον οποιοδήποτε για τις επιλογές του, τις θέσεις του, τα γραφόμενά του, τα λάθη ή τα πάθη του.
Για οποιοδήποτε θέμα δεν εκφέρουμε απλά άποψη, αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη διαβαίνουμε τη νοητή κόκκινη περνώντας σε ένα άλλο επίπεδο και γινόμαστε επικριτικοί, βγάζοντας προς τα έξω πολλές φορές ένα απύθμενο μίσος προς τους συνανθρώπους μας.
Μάθαμε να κρίνουμε τους πάντες εκτός φυσικά απ΄τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μάθαμε να κρίνουμε τους πάντες εκτός φυσικά απ΄τον ίδιο μας τον εαυτό.
Βλέπετε, η αυτοκριτική είναι επίπονη και γι΄αυτό επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο της κριτικής των άλλων.
Εντοπίζουμε τα λάθη των διπλανών, γνωστών ή αγνώστων, τις άτυχες στιγμές τους, τις δημόσιες τοποθετήσεις τους και τότε ως τιμητές των πάντων τους χτυπάμε αλύπητα.
Αναζητούμε τις θέσεις κάποιων με τις οποίες διαφωνούμε, κάποιες φορές τις απομονώνουμε και εκεί ασκούμε δριμεία κριτική χρησιμοποιώντας ενίοτε βαρείς χαρακτηρισμούς.
Όπου κι αν στρέψω το κεφάλι μου βλέπω να στήνονται λαϊκά δικαστήρια.
Όπου κι αν στρέψω το κεφάλι μου βλέπω να στήνονται λαϊκά δικαστήρια.
Με ευκολία οπλίζουμε το πληκτρολόγιό μας με λέξεις, φράσεις και χαρακτηρισμούς και έπειτα πυροβολούμε αδιακρίτως, αδιαφορώντας συνάμα για το αν όσα γράφουμε ή λέμε θα πληγώσουν, θα σπιλώσουν ή θα πικράνουν τους άλλους.
Ικανοποιούμε στιγμιαία το «εγώ» μας και νιώθουμε –αν είναι δυνατόν– ευχαρίστηση επειδή τα «χώσαμε» σε κάποιον άλλο, γιατί τη δεδομένη στιγμή δεν είναι του γούστου μας όσα λέει ή γράφει ή διότι η μουσική ή στίχοι του δεν ηχούν καλά στα αυτιά μας.
Αδιαφορούμε για τον αντίκτυπο που έχουν όσα λέμε ή γράφουμε με επικριτική διάθεση στο ψυχισμό των άλλων και τις επιπτώσεις που μπορούν να επιφέρουν τα λόγια ή τα κείμενά μας στους ανθρώπους στους οποίους στρέφουμε τα φαρμακερά βέλη μας.
Facebook Comments Box