Έχει πέσει μήπως στην αντίληψή σας ότι το περιεχόμενο των συζητήσεων όταν βρισκόμαστε με τους φίλους μας, την οικογένειά μας,
τους συνεργάτες μας έχει αρνητικό πρόσημο και εστιάζουμε συνήθως σε όλα αυτά τα δύσκολα που συμβαίνουν στην κοινωνία μας;
Πόσοι από εσάς σε πρόσφατη συνάντηση γελάσατε με την καρδιά σας, ανταλλάξατε πληροφορίες ευχάριστες από ένα σας ταξίδι ή από κάποιο επίτευγμα σας ή μοιραστήκατε τα όνειρα σας για την επόμενη ευχάριστη εξόρμησή σας;
Ας μην σκεφτώ τις χιλιάδες σκέψεις που όλοι κάνουμε καθημερινά και το 80% συνοψίζεται στην φράση «Τι θα απογίνουμε»…
Το άγχος και το στρες έχουν χτυπήσει κόκκινο και η επικοινωνία μας πλέον γίνεται με απώτερο σκοπό να τελειώνουμε για να πάμε στο
επόμενο θέμα να προλάβουμε…
Συμβαίνει ή όχι;
Τελικά ζούμε ή απλώς επιβιώνουμε;
Ο Dr. Jeffrey Thompson αναφέρει ότι το ανοσοποιητικό μας σύστημα τίθεται σε χρόνιο κίνδυνο όταν βιώνουμε καθημερινά εντάσεις και
καλούμαστε να ανταποκριθούμε με το τρόπο που το σώμα μας και το μυαλό μας είναι κατασκευασμένα να ανταποκρίνονται, μέσω της πάλης, της φυγής ή του παγώματος.
Υπάρχει όμως και η άλλη εναλλακτική, αυτής της συνειδητής ζωής, όπου
ακούμε το σώμα μας, τις ανάγκες μας,
κάνουμε συχνές παύσεις στην δραστηριότητά μας,
ασκούμαστε βγαίνοντας ένα περπάτημα και θέτοντας την πρόθεση όταν βρισκόμαστε με άλλους ανθρώπους να ανταλλάσσουμε χαρούμενες ειδήσεις, αισιόδοξα μηνύματα και να νιώθουμε ευγνώμονες που οι πνεύμονες μας αναπνέουν και η καρδιά
μας χτυπά!!!
Κλείνουμε με μία φράση της Μάγιας Αγγέλου: «Κάνε ότι μπορείς μέχρι να μάθεις κάτι καλύτερο. Τότε, όταν μάθεις το καλύτερο, πράξε
καλύτερα».
άρθρο Πέγκυ Μουζάκη