Η εκλογική αναμέτρηση της 2ης Μαΐου δεν είναι «πρόβα». Είναι οι εκλογές όπου ο κυρίαρχος ελληνικός καλείται να αποφασίσει για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας, μέσα σε ένα ζοφερό ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, τόσο από οικονομικής όσο και από γεωστρατηγικής πλευράς.
Ουδέποτε στο παρελθόν τόσες πολλές και τόσο απανωτές, αλλεπάλληλες κρίσεις έπληξαν τον πλανήτη και ειδικά την Ευρώπη. Η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με ακόμη περισσότερες. Στην πανδημία, στην διάρκεια της οποίας η παγκόσμια, η ευρωπαϊκή και η ελληνική οικονομία ουσιαστικά έβαλαν λουκέτο και στον πόλεμο στην Ουκρανία και στην ενεργειακή κρίση με τις μεγάλες πληθωριστικές συνέπειες αλλά και την πυρηνική απειλή, ήλθαν να προστεθούν η μεταναστευτική κρίση, η απόπειρα παραβίασης των συνόρων μας και οι τουρκικές απειλές.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μια σταθερή κυβέρνηση αποκτά για την πατρίδα μας υπαρξιακή αξία.
Ωστόσο, οι εκλογές αυτές διεξάγονται πάνω στη νάρκη της απλής αναλογικής, που ο λαός καλείται να απενεργοποιήσει με την ψήφο του. Διαφορετικά, μας περιμένουν νέες περιπέτειες. Και μάλιστα πάνω σε ένα σαθρό έδαφος, καθώς η τάχα «προοδευτική διακυβέρνηση» είναι σαφές ότι περιλαμβάνει ακόμη και το κόμμα του κ. Βαρουφάκη, που ξεκάθαρα διακηρύσσει πως, όταν κλείσουν οι τράπεζες, οι συναλλαγές θα γίνονται και οι μισθοί και οι συντάξεις θα καταβάλλονται μέσω κάποιας… Δήμητρας!
Το παλιό εκλογικό σύστημα – αυτό ακριβώς από το οποίο ο κ. Τσίπρας, παρέα με τον κ. Καμμένο, επωφελήθηκαν για να σχηματίσουν δύο φορές κυβέρνηση – ήταν αναλογικό. Γι’ αυτό άλλωστε στην Βουλή έμπαιναν όλα τα μικρά κόμματα. Απλά – και σοφά – πρόσφερε στο πρώτο κόμμα έναν αριθμό εδρών για να καθίσταται δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης και να αποφεύγεται η ακυβερνησία.
Τα ολέθρια αποτελέσματα
Δεν είναι αλήθεια ότι το σύστημα της απλής αναλογικής εξασφαλίζει σταθερότητα στις χώρες όπου εφαρμόζεται.
Στο Ισραήλ στήθηκαν πέντε κάλπες από την άνοιξη του 2019 και τελικά ο Νετανιάχου υποχρεώθηκε να συνεργαστεί με τους ακραίους. Αποτέλεσμα, αυτή τη στιγμή η Μέση Ανατολή φλέγεται και το κράτος του Ισραήλ, όπως δήλωσε ο Πρόεδρός του, αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη κρίση από την δημιουργία του.
Στη Βουλγαρία πραγματοποιήθηκαν πέντε εκλογικές αναμετρήσεις από τον Απρίλιο του 2019 – οι περισσότερες τα δύο τελευταία χρόνια – και η χώρα οδεύει με βεβαιότητα προς τις κάλπες για έκτη φορά.
Η Σουηδία γνώρισε τρεις κυβερνητικές κρίσεις σε ένα χρόνο, σχηματίστηκαν κυβερνήσεις μειοψηφίας με ανοχή και κατέληξαν να ψηφίζουν Σοσιαλδημοκράτισσα πρωθυπουργό αλλά… δεξιό προϋπολογισμό.
Στη Δανία, ένα μικρό ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση και η χώρα πήγε σε πρόωρες εκλογές.
Η Γαλλία φλέγεται διότι δεν υπάρχει Δεδηλωμένη στη Βουλή και οι νόμοι περνούν βάσει το άρθρου49-3, χωρίς την έγκριση του κοινοβουλίου.
Στην Ισπανία, μεταξύ του 2016 και του 2019 πραγματοποιήθηκαν τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και τελικά πήγαν σε κυβέρνηση μειοψηφίας με ψήφο ανοχής και ευκαιριακούς συμμάχους, με υποχωρήσεις πότε έναντι των Βάσκων εθνικιστών και πότε έναντι των Καταλανών αυτονομιστών. Η χώρα έμεινε για δύο χρόνια χωρίς προϋπολογισμό.
Στην Πορτογαλία πήγαιναν από κυβέρνηση μειοψηφίας σε κυβέρνηση μειοψηφίας με ανοχή, έως ότου το Μπλόκο της Αριστεράς έριξε την σοσιαλιστική κυβέρνηση του Κόστα. Τελικά στις πρόωρες εκλογές απηυδισμένος ο λαός έδωσε αυτοδυναμία στον Κόστα.
Η Ιταλία γνώρισε 70 κυβερνήσεις από το 1946.
Στη Γερμανία οι διαφωνίες μεταξύ των τριών εταίρων (Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι) οδηγούν από κρίση σε κρίση, ενώ η χώρα χειμάζεται από τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και τις απεργίες που προκαλούν πραγματική παράλυση.
Στην Ολλανδία χρειάστηκαν 271 μέρες για να σχηματιστεί η ίδια κυβέρνηση με τους ίδιους εταίρους που είχαν συνεργαστεί άλλες τρεις φορές, ενώ το ρεκόρ κρατά το Βέλγιο με 625 μέρες χωρίς κυβέρνηση.
Και αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα…
Αντέχει η Ελλάδα τέτοιες διαλυτικές καταστάσεις; Η εμπειρία έχει δείξει πως δεν αντέχει καμιά χώρα, όσο μεγάλη και ισχυρή και αν είναι. Πολύ περισσότερο η δική μας, που βρίσκεται υπό διαρκείς απειλές.
Απεργάζονται εφιαλτικό σενάριο
Δεν έχουμε περιθώρια να πάμε πίσω. Και θα πάμε πίσω, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει χωρίς αμφιβολία να πρωτοστατήσει σε κυβέρνηση ηττημένων. «Η Ιβηρική Χερσόνησος δείχνει τον δρόμο», μας έλεγαν στο παρελθόν. Και σήμερα μιλούν ακόμη και για κυβέρνηση μειοψηφίας με ψήφο ανοχής. Αυτή την στιγμή απεργάζονται ένα εφιαλτικό σενάριο για την χώρα. Σε αντίθεση, βέβαια, με το 2015, όταν ο κ. Τσίπρας ζητούσε αυτοδυναμία για να… εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Με λίγα λόγια, χρησιμοποίησε τον προηγούμενο εκλογικό νόμο για να βρεθεί στην εξουσία και μετά έφερε το σύστημα της απλής αναλογικής για να εμποδίσει τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Τώρα, ζητά πάλι μια «πρώτη ευκαιρία» προκειμένου να κυβερνήσει χωρίς μνημόνια και χωρίς την τρόικα πάνω από το κεφάλι του. Με την διαφορά ότι το 2014 υποσχόταν ότι θα σχίσει τα μνημόνια… ντάλα μεσημέρι και θα διώξει τους τροϊκανούς με τις κλωτσιές.
Αντ’ αυτού, έφερε το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο. Και μαζί μ’ αυτό έφερε το αιωνόβιο υπερταμείο, όπου μετέφερε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας (και την ΔΕΗ και το νερό και όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις «αυτόματα και άνευ ανταλλάγματος»), έφερε τα ξένα Funds, αυτά που αποκαλούσε – και αποκαλεί ξανά σήμερα – «κοράκια της καταστροφής», έδωσε ασυλία στα στελέχη τους (όπως και στα στελέχη του υπερταμείου), τους επέτρεψε να έχουν έδρα στο εξωτερικό, έφερε και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, καταργώντας παράλληλα την προστασία της πρώτης κατοικίας.
Ο κ. Τσίπρας έλεγε ότι θα σχίσει το μνημόνιο και τελικά έσχισε το ΕΚΑΣ και τις συντάξεις από τις χήρες και τα ορφανά.
Έταξε 13η σύνταξη και τελικά έκοψε και την 12η και την 11η με την αύξηση των φόρων (29 καινούργιοι), των ασφαλιστικών εισφορών και την εισφορά υπέρ υγείας και βέβαια με το Νόμο Κατρούγκαλου και την προσωπική διαφορά.
Έταξε σεισάχθεια και έφερε τα ξένα Funds και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.
Έταξε δημόσιο τραπεζικό πυλώνα και έκλεισε τις τράπεζες, τις οποίες μετά αφελλήνισε.
Έταξε – και τάζει – «Δικαιοσύνη παντού» και διόρισε πρόεδρο το Αρείου Πάγου στις τρεις τα ξημερώματα, αποκαλούσαν την Δικαιοσύνη «θεσμικό εμπόδιο» και «προστασία του κάθε νταβατζή» (Τσίπρας, Πολάκης) και σήμερα κατεβάζει υποψήφιο που έχει καταδικαστεί από το Ειδικό Δικαστήριο 13-0.
Στο μεταναστευτικό, τα ζήσαμε όλα στο πετσί μας. Στη χώρα έφθασαν 1,5 εκ. άνθρωποι, επικράτησε χάος, γνωρίσαμε το αίσχος της Μόριας και της Ειδομένης, η χώρα έγινε ξέφραγο αμπέλι. Και τώρα, σαμποτάρουν τον φράχτη στον Έβρο, ενώ είναι γνωστό ότι για την πατρίδα μας το μεταναστευτικό αποτελεί υπαρξιακό ζήτημα εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας.
Όσα πετύχαμε μέσα σε θύελλα κρίσεων
Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία στο τιμόνι, η χώρα, τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις της, κατάφεραν να σταθούν όρθια μέσα σε μια απίστευτη δίνη. Δεν έχει νόημα να ελληνοποιούμε όλες τις κρίσεις μόνο και μόνο για να κάνουμε αντιπολίτευση.
Η πραγματικότητα είναι ότι:
Η κοινωνία ενισχύθηκε με σχεδόν 60 δις ευρώ, ενώ στα κρατικά ταμεία υπάρχουν 40 δις (περισσότερα από τα 37 που διαφημίζει ότι άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και ήταν προϊόν σκληρής υπερφορολόγησης).
Μειώθηκαν όλοι οι φόροι – ο ΕΝΦΙΑ κατά 35% – οι ασφαλιστικές εισφορές και καταργήθηκε η εισφορά αλληλεγγύης.
Έχουμε ρεκόρ επενδύσεων, εξαγωγών, τουριστικών εσόδων.
Έχει αναβαθμιστεί η οικονομία μας 13 φορές και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την επενδυτική βαθμίδα.
Αυξήθηκαν για πρώτη φορά οι συντάξεις μετά από 12 χρόνια και ενισχύθηκαν τα θύματα του νόμου Κατρούγκαλου. Ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι η ενίσχυσή τους θα συνεχιστεί μέχρι η προσωπική διαφορά Κατρούγκαλου να σβήσει οριστικά.
Αυξήθηκε τρεις φορές ο κατώτατος μισθός (συνολική αύξηση 20%), από τα 650 στα 780 ευρώ.
Αυξήθηκαν όλα τα αναπηρικά επιδόματα.
Δημιουργήθηκαν 300.000 νέες θέσεις εργασίας.
Πραγματοποιήθηκαν 1,2 δις ψηφιακές συναλλαγές.
Έχουμε δημοσιονομικό πλεόνασμα 26 δις και μείωση χρέους κατά 40 μονάδες.
Προσελήφθησαν 25.000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί (πάνω από 4.000 στην ειδική αγωγή) και διπλασιάστηκαν τα πειραματικά σχολεία.
Θωρακίστηκε η χώρα με σημαντικές αμυντικές συμφωνίες και 68 εξοπλιστικά προγράμματα.
Αντιμετωπίστηκε το μεταναστευτικό και η χώρα έπαψε να είναι χώρα ανοιχτών συνόρων και γενικών προσκλητηρίων.
Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεγε την οδό του «Όχι». Όχι στις φοροελαφρύνσεις, στην αύξηση του βασικού μισθού, στην άμυνα της χώρας, στον φράχτη στον Έβρο, στην ενίσχυση των ΑΜΕΑ, στα επιδόματα των υγειονομικών, στην θωράκιση απέναντι σε εγκληματικές οργανώσεις με μανδύα κοινοβουλευτικού κόμματος.
Αν σε όλα αυτά τα «όχι» προσθέσουμε το άφθονο κομματικό δηλητήριο και την τοξικότητα στον δημόσιο διάλογο, αν θυμηθούμε ότι οι υποσχέσεις του σήμερα θυμίζουν τα ψέματα και τις «αυταπάτες» του χθες, τότε δεν θα έχουμε καμιά αμφιβολία για την ανάγκη να δώσουμε την ευκαιρία στην πατρίδα μας να συνεχίσει την ανοδική πορεία με ασφάλεια και ευθύνη.
άρθρο της Σοφία Βούλτεψη *Υποψήφια Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος