Ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό εκφράσεις όπως…
Κουράστηκα να προσπαθώ να τα κάνω όλα σωστά…
Τελικά με τίποτα δεν είναι ικανοποιημένοι οι άνθρωποι…
Τρέχω… Σκέφτομαι… Κοπιάζω όλη μέρα και στο τελείωμα της νιώθω άδεια/ος…
Μήπως νιώθεις κι εσύ κάπως έτσι;
Αν ναι αναρωτήσου:
Σωστά σύμφωνα με την γνώμη ποιανού;
Έχεις ρωτήσει τους συγκεκριμένους ανθρώπους τι χρειάζονται για να νιώθουν ικανοποιημένοι;
Από όλα αυτά που κάνεις κατά την διάρκεια της ημέρας, αν σε ρωτήσω για σένα τι κάνεις, θα μπορέσεις να μου απαντήσεις;
Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι εξαντλητικοί και οι υποχρεώσεις συνεχώς αυξάνονται.
Οι αλλαγές σε όλα τα επίπεδα ραγδαίες κι εμείς τρέχουμε να προλάβουμε.
Οι ανατροπές και το κάλεσμα για επαναπρογραμματισμό αποτελούν καθημερινά φαινόμενα.
Και έρχεται μία ασθένεια ή μία απώλεια αγαπημένου ανθρώπου και εκεί όλα σταματούν… Σα να ησυχάζει ο εξωτερικός θόρυβος και
μπαίνεις σε ένα εσωτερικό διάλογο αμφισβήτησης και αναθεώρησης της καθημερινότητάς σου…
Σαν να άλλαξε ρυθμό ο χρόνος… Σαν να άλλαξαν τα σημαντικά… Σαν να μην είναι πλέον προτεραιότητα σου η απάντηση στο email… η
επιστροφή της κλήσης στον συνάδελφο… η επιβεβαίωση των αυριανών σου ραντεβού…
Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι την σημαντικότητα του «Τώρα»…
Με ποιόν έχω ανάγκη να συνδεθώ Τώρα;
Πώς νιώθω αυτή τη στιγμή και τι έχει ανάγκη το σώμα μου;
Τι είναι αυτό που θα μου δώσει Τώρα «τροφή;»
Φίλη μου/φίλε μου…
Δεν χρειάζεται να σου χτυπήσει την πόρτα κάποιο συγκλονιστικό γεγονός για να κάνεις αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σου…
Βάλε στο καθημερινό σου «πλάνο» ένα ραντεβού με εσένα.
Δώσε του την διάρκεια που επιθυμείς, αφιέρωσε χρόνο στους δικούς σου ανθρώπους και χρωμάτισέ το με ότι σε κάνει εσένα χαρούμενο, με
ότι σε κάνει εσένα να νιώθεις αγάπη και με ότι γεμίζει τις δικές σου ψυχικές, πνευματικές και σωματικές αποθήκες!
Ο εαυτός σου θα σε ευγνωμονεί γι αυτό το δώρο!!!
άρθρο Πέγκυ Μουζάκη