Γιώργος Ιωακειμίδης επόμενο μετερίζι η Περιφέρεια ;

Πίστευα πάντα ότι πρέπει να φεύγουμε από τα δημόσια αξιώματα όταν φτάνουμε στο καλύτερό μας σημείο, πριν κουραστούμε και κουράσουμε, πριν γίνει το πάθος μας συνήθεια, προτού να πάψει ο έρωτας.

Το πάθος μου για το Δήμο μου με ακολουθεί από τότε που ήμουν 20άρης. Ήταν ένας έρωτας μονομερής στην αρχή, που όμως έγινε αμφίπλευρος με την πρώτη μου εκλογή στο τιμόνι του Δήμου το 1994. Και τους μεγάλους έρωτες δεν αξίζει να τους αφήνεις να μικραίνουν. Δεν τους αρμόζει.

Πέρασα πολλές εβδομάδες προσπαθώντας να μετρήσω το μέσα μου, τα βήματά μου, γιατί μετά το σημερινό δεν έχει επιστροφή. Δεν κλείνει κανείς εύκολα σχεδόν όλη τη ζωή του, αν δεν ζυγίσει τα πράγματα καλά. Είναι από τις στιγμές εκείνες, που η λογική και το συναίσθημα αντιμάχονται χωρίς έλεος. Αγάπησα, αγαπώ και θα συνεχίσω να αγαπώ την πόλη μου όσο τίποτα. Πάλεψα, μοναχικά τις περισσότερες φορές, και θα συνεχίσω να παλεύω για μια Αυτοδιοίκηση που θα έπρεπε να είναι αυτάρκης, χωρίς να ταπεινώνεται από την κεντρική εξουσία και χωρίς τον έλεγχο των κομμάτων, που μόνο καλό δεν της κάνουν.

Μετρώντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, αποφάσισα μετά από 41 χρόνια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, εκ των οποίων τα 29 ως Δήμαρχος Ρέντη, αρχικά, και μετά ως Δήμαρχος Νίκαιας Ρέντη, να μην είμαι υποψήφιος στις επόμενες δημοτικές εκλογές.

Ίσως να συναντηθούμε από άλλα μετερίζια, ίσως να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη σχέση αυτή από άλλους ρόλους. Όπως και να έχει, δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ευλογημένος για ό,τι έζησα μαζί σας, για ό,τι μου χαρίσατε, για τα όνειρα που κάναμε πράξη μαζί, για μια σχέση ειλικρινή και ουσιαστική, που, όσοι κι αν προσπάθησαν, δεν κατάφεραν να την πλήξουν.

Σας αγαπώ και πραγματικά με πονάει γιατί ξέρω και νιώθω ότι πολλοί θα αισθανθούν πληγωμένοι από αυτά που γράφω. Όμως έτσι πρέπει να γίνει.

Θα κλείσω αυτήν την ανάρτηση με έναν στίχο που μου είπε κάποτε ο πατέρας ενός καλού μου φίλου:

«Ποτέ τους δεν τελειώνουν οι αγάπες οι μεγάλες,

γιατί αν θα τελειώνανε θα ‘ταν σαν τις άλλες…»