O τίτλος της παράστασης το Γαμώτο που Δεν Εζησα που εχουμε την Χαρά να είμαστε Χορηγοί επικοινωνίας με τη www.kalitheapress.gr και Erevnapress webradio παρουσιάζεται από την θεατρική ομάδα 2510 στο Μικροθέατρο του Κεραμεικού κάθε Τετάρτη στις 20:00 και κάθε Κυριακή στις 19:30 βασίζεται στην ζωή της Κατερίνας Γώγου που στις 3 Οκτωβρίου έκλεισαν 28 χρόνια από τον θάνατο της. Γεμάτη λέξεις και βουτηγμένη στη σιωπή. Φορέας ενός λόγου βγαλμένου από την καρδιά της
πόλης και διαμορφωμένου στο περιθώριό της.

Η ασυμβίβαστη γυναίκα ηθοποιός και ποιήτρια με τον οργισμένο στίχο, τους μελαγχολικούς
συνειρμούς και τον αντισυμβατικό χαρακτήρα, σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή ήττας και
απογοήτευσης. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από τους σκοτεινούς στίχους της, διαφαίνεται η ομορφιά της
αξιοπρέπειας, της αληλλεγγύης, του αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον. Ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 5
ετών να παίζει σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, όπου την χαρακτήριζαν παιδί-θαύμα. Παρόλα
αυτά, δεν πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια, ελέω Κατοχής και Εμφυλίου Πολέμου. Στην εφηβεία της,
η Κατερίνα έμενε με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός απέναντι της, κατόπιν έμεινε
με τη μητέρα της. Ο πατέρας της, πάντως, αν και αυστηρός, την υποστήριξε πραγματικά, στην
επιθυμία της να ακολουθήσει την υποκριτική. Σπούδασε στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη, η οποία
εθεωρείτο μια από τις καλύτερες της εποχής. Παράλληλα τελείωσε και τη σχολή χορού Πράτσικα
Ζουρούδη και Βαρούτη.Η Κατερίνα Γώγου κατάφερε να κάνει τα πάντα στην ζωή της. Να γίνει
διάσημη, να παθιαστεί, να ερωτευτεί, να γίνει μητέρα, να γράψει ποίηση. Και εν τέλει, να
γίνει μια από τους τρείς «αγίους των Εξαρχείων». Η εικόνα της, ως «έξαλλη» νέα που χόρευε
στα μιουζικαλ και μη του ελληνικού σινεμα, είχε μόνο μια αλήθεια. Το «έξαλλη». Έξαλλη με την
πορεία της κοινωνίας γύρω της, όπως φάνηκε από τα γραπτά της. Μια χαρισματική προσωπικότητα
που έχει μείνει στην ιστορία του ελληνικού σινεμα αλλά και των γραμμάτων. Σαν φόρο τιμής της αφιερώνουμε δύο ποιήματα..

διάβασε και αυτό  Ιάκωβος Καμπανέλλης "Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό αρνιέμαι να `χω σκέψη που σωπαίνει να περιμένει μάταια τον καιρό"...

 

Για την Κατερίνα

Πυκνές οσμές μες την σιωπή

καλά κρυμμένοι στεναγμοί

στα καταγώγια που γυρνάς

ψάχνεις να βρεις  κι αναζητάς.

——

Κρυμμένοι πόθοι  και καημοί

που ξεπερνούν την λογική

Καπνός, ουίσκι  και θολούρα

έτσι απλά, για την κουλτούρα

——

Αναζωογόνηση ψυχής

και  μιας  κλεισμένης φυλακής

σαν μια μεταλλική χορδή

τα σίδερα τανίζεις

στον ήχο της  βαπτίζεσαι

και  βρίζεις.

Αποχωρείς απ την σκηνή

και μουρμουρίζεις.

 

Για την Κατερίνα

  Πολύ σκληρά τα λόγια σου,

και  είναι η συνήθεια.

Λόγια γοργά που τρέχουνε,

μα είναι η αλήθεια,

που βλέπεις στα τριγύρω σου,

περίεργα ξενύχτια.

Λέξεις γυμνές, ξεδιάντροπες ,

μέσα στα καφενεία,

Τζόγος ζωής που έπαιζες

χωρίς καμιά βοήθεια.

Ποτό, τσιγάρο, μαγικά,

Και που και που τα δανεικά.

Μια κέρδιζες , μια έχανες

αυτήν την βιοπάλη,

ήσουν και συ μην τ’ αρνηθείς

αγύριστο κεφάλι.

Τον χρόνο και  τον θάνατο,

κορόΐδευες  στο άδυτο ,

μα αυτός δεν πισωγύρισε

και σε έριξε ωστόσο.

 Τον χρόνο και τον θάνατο

   τον έλεγες  αθάνατο.

            Χριστιάνα Θεοφάνους για το KalitheaPress

Facebook Comments Box

Από Astarte1

Απάντηση