Η κάθε γειτονιά της Αθήνας έχει και την δική της ιστορία να διηγηθεί, αρκεί να ξέρεις πού να (την) ψάξεις. Η βραδινή ζωή που σήμερα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της γειτονιάς, ήταν εξίσου έντονη και τότε, μέσα από ταβέρνες που αποτέλεσαν στέκια λογοτεχνών και καλλιτεχνών την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Η καθημερινότητα σε πολύβουο αστικό κέντρο δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, από άποψη ήχων αλλά υπάρχουν και κάποιες γειτονιές που παραμένουν απομονωμένες και που έχουν ιστορία. Είναι κάποιες που τις νυχτοπερπατήσαμε, κάποιες άλλες που τις ερωτευτήκαμε και κάποιες που δεν τις σεργιανίσαμε ποτέ. Είναι όμως και αυτές που τις ζήσαμε με μυρωδιές και ήχους όλες τις εποχές του χρόνου.
Παλιά Αθήνα στα καλύτερά της, γειτονιές από εκείνες που λείπουν πια, καφενεδάκια, μεζεδοπωλεία, θερινά σινεμά, πλατείες γεμάτες ζωή και η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε σκηνικό παλιάς ελληνικής ταινίας. Η γειτονιά ακολουθεί την Ελλάδα βήμα βήμα. Πρώτα με τα νεοκλασικά που όλο λιγόστευαν, ύστερα με τις πολυκατοικίες θεριά, μετά με τα παρκάκια για να πούμε πως ζυγώσαμε την Ευρώπη. Τώρα στα σοκάκια της ζει η Ελλάδα του σήμερα.
Κάποτε αντηχούσαν οι ωραιότερες νυχτερινές καντάδες, και ήταν οι αριστοκρατικές συνοικίες της πόλης πριν «πάρει τα πάνω του» το Κολωνάκι
Κάπου κάπου σήμερα θα δεις κάποιους από άλλες γειτονιές να τις σεργιανίζουν. Κάποιοι κάνουν… ποδηλατάδα, και το διασκεδάζουν… Σε έναν τοίχο τα λόγια γράφουν: ”Κάθε τοίχος έχει την δική του ιστορία”, κι ας γνωρίζουν λίγοι η ίσως και κανείς τη ιστορία του… Το καφενείο στη μέση του διχαλωτού δρόμου έχει κλείσει και αυτό. Οι παππούδες δεν κάθονται στην αυλή. Ούτε το γλυκύ βραστό μυρίζω πια, ούτε και τον καπνό από τα τσιγάρα Καραβασίλη.
Επιμέλεια άρθρου: Χριστιάνα Θεοφάνους
Φωτογραφικό υλικό: Ελευθέριος Φιλήμων