Επιβίωση μόνο αν αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη Φύση.
Η ανάρτηση αυτή στο fb του φίλου Γιάννη Χρυσανθακοπουλου θεωρούμε ότι τα λέει όλα για τα συναισθήματα που έχουν όλοι αυτοί που έχουν πληγεί.
Η Αρχαία Ολυμπία είναι ο τόπος που γεννήθηκε ο πατέρας μου. Το μικρό χωριό Πουρνάρι, που ίσως σήμερα κάποιοι άκουσαν στις ειδήσεις, ο τόπος που γεννήθηκε η μητέρα μου.
Στα παιδικά μου χρόνια, κάθε καλοκαίρι σε αυτά τα δύο χωριά, μαζί με το Πελόπιο (ίσως να το ακούσατε και αυτό στις ειδήσεις), περνούσα κάπου δύο μήνες το καλοκαίρι και 15 μέρες το Πάσχα. Είναι μέρη γεμάτα ανεκτίμητες αναμνήσεις. Κυρίως γεμάτες πράσινο και φύση. Παιχνίδι, περιστασιακές αγροτικές εργασίες που τότε και αυτές τις βλέπαμε σαν παιχνίδι, εξορμήσεις στα δάση, τα βουνά, τα ποτάμια, τη θάλασσα. Κάπου όμως ανάμεσα σε όλες αυτές τις αναμνήσεις, υπάρχει και η ανάμνηση της μυρωδιάς του καμμένου. Οι καπνοί, οι στάχτες που έπεφταν στο τραπέζι, τα λάστιχα που εβρεχαν τις αυλές και τα κεραμίδια, οι φλόγες που φαίνονταν από μακριά. Κάθε χρόνο, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Τόσο που ήταν πλέον δεδομένο. Τόσο δεδομένο που δεν έκανε πια καμιά εντύπωση. Σε σημείο που οι συζητήσεις για το θέμα ήταν κοινότυπες. Άντε φέτος αργήσανε, τι θα κάψουν του χρόνου, ευτυχώς δεν κάηκαν σπίτια, σώθηκαν τα χωράφια, που θα πάμε για μπάνιο αύριο;
Ώσπου ήρθε το 2007. Η φωτιά δεν ήταν πια ίδια. Ήταν κάτι που δεν είχε δει κανείς ξανά. Στρόβιλοι φωτιάς είπαν. Ή κάπως έτσι. Και κάηκαν τα σπίτια, έγιναν στάχτη τα χωράφια, αλλά αυτή τη φορά κάηκαν άνθρωποι. Ζωντανοί, κάηκαν ζωντανοί. Τότε ξύπνησε μέσα μου για πρώτη φορά κάτι περίεργο. Φόβος; Δέος; Δεν ξέρω ακριβώς. Από τότε όμως, η φωτιά δεν είναι πια κάτι που ήταν μια συνήθεια. Κάτι που θα κάψει μερικά στρέμματα, που παππούδες και νέοι με κλαδιά θα σβήνουν μικροεστίες και μετά από δέκα χρόνια θα ξαναγίνουν τα δάση. Είναι κάτι ισοπεδωτικό. Ο τόπος μου καίγεται και πάλι. Δεν ξέρω αν θα τον δω ποτέ ξανά όπως τον θυμάμαι παιδί. Δεν ξέρω αν θα δω την Πάρνηθα ξανά όπως κάποτε. Δεν ξέρω αν στην Εύβοια θα ξαναδούν τον τόπο τους όπως ήταν. Ξέρω ότι οι αναμνήσεις μου έχουν μέσα τους τη φωτιά και τις ξαναζώ, με πιο φρικτό τρόπο. Η φύση, άλλαξε. Και όσο και να το λέμε, να το λένε, να το λέω δεν ξέρω αν κατανοώ πλήρως τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Μαζί της, άλλαξαν τα δεδομένα. Ο τρόπος που λειτουργεί και αντιδρά. Πρέπει ίσως να αλλάξουμε και να προσαρμοστούμε με πιο ταχείς ρυθμούς καθότι οι επόμενες γενιές μάλλον θα ζήσουν σε έναν άλλο πλανήτη, από αυτόν που μεγαλώσαμε εμείς.
Facebook Comments Box
διάβασε και αυτό Νίκος Χαρδαλιάς: Επέστρεψε στα καθήκοντά του – «Πίσω στις πολεμίστρες μας!»
Powered by Inline Related Posts
Ακολουθήστε το Kalithea Press στο Google News Feed, για να ενημερώνεστε σωστά και έγκαιρα
