Την τελευταία της πνοή άφησε την Παρασκευή η ακτιβίστρια και πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), Μαρίνα Γαλανού. Ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), ιδρύτρια του Πολύχρωμου Πλανήτη, η Μαρίνα Γαλανού δραστηριοποιούταν από το 1997 στο πεδίο των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος και Γενική Γραμματέας στο ΣΑΤΤΕ, την πρώτη τρανς οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών έως το 2004.

Για τον χαμό της έκανε μια μακροσκελή ανάρτηση ο επικεφαλής του οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού, Αλέξης Πατέλης, στην οποία μίλησε με θερμά λόγια για την προσωπικότητα, τη ζωή και τη δράση της, καταλήγοντας ως εξής: «Μαρίνα μου καλό ταξίδι. Μένει μέσα μας η φλόγα σου. Μας εμπνέεις».

Αναλυτικά έγραψε ο Αλέξης Πατέλης: « Σήμερα απεβίωσε η Μαρίνα Γαλανού. Ακτιβίστρια. Μαχήτρια. Γυναίκα.

Και ποιος δεν ήξερε την Μαρίνα! Ως πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών πολέμησε όσο λίγες για τα δικαιώματα της τρανς κοινότητας.

Συνεργαστήκαμε στενά στο πλαίσιο της Επιτροπής για την Εθνική Στρατηγική Ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+. Κατέθετε πάντα λεπτομερειακά υπομνήματα. Ήξερε τα ζητήματα σε βάθος. Επιχειρηματολογούσε με πάθος.

Παράλληλα ανακοίνωση εξέδωσε Η Δύναμη Ζωής και η Ρένα Δούρου στην οποία αναφέρουν

Χάρη στις γνώσεις και την καθοδήγησή της, με την υποστήριξη του Συμπαραστάτη του Πολίτη, Βασίλη Σωτηρόπουλου, η Περιφέρεια Αττικής έγινε τότε ο πρώτος φορέας της Ελληνικής Πολιτείας που στη Χάρτα Δικαιωμάτων και Υποχρεώσεων Πολιτών, η οποία θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 2016, περιέλαβε και άρθρο απαγόρευσης των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου στις υπηρεσίες της. Με τη δική της συμβολή, η Περιφέρεια Αττικής μετείχε σε εκδηλώσεις για την Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης, σε συμβολικές δράσεις για τα δικαιώματα των διεμφυλικών ατόμων, όπως ήταν ανάρτηση μπάνερ στο κτίριο της Περιφέρειας, κ.α..

Η Δύναμη Ζωής, με βαθιά οδύνη, αποχαιρετά τη Μαρίνα Γαλανού, μια ανιδιοτελή, σπουδαία ακτιβίστρια, μια ακούραστη αγωνίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου για όλους, όλες, όλα. Δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα της στην Αττική, στην Ελλάδα, στα διεθνή fora, στο πλευρό των θυμάτων του τρανσφοβικού μίσους, τον αγώνα για την καταπολέμηση των διακρίσεων προκαταλήψεων που πηγάζουν από την ομοφοβία, τη λεσβιοφοβία, την αμφιφοβία. την τρανσφοβία. Τον αγώνα για ισότητα και σεβασμό, για αποδοχή της ετερότητας, για εμπέδωση του δικαιώματος στη διαφορετικότητα. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής σε μια ξεχωριστή προσωπικότητα που το παράδειγμά της, η παρακαταθήκη του τεράστιου έργου της, είναι πλέον η πολύτιμη κληρονομιά μας

Ποια ήταν η Μαρία Γαλανού

Είχε γεννηθεί στον Πειραιά όπου και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της. Ξεκίνησε να ασχολείται με τον ακτιβισμό λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μετά από περιστατικά στα οποία υπήρξε θύμα διακρίσεων ως τρανς γυναίκα, ιδιαίτερα στον χώρο της επιχειρηματικής της δραστηριότητας. Ήταν, επίσης, εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου της Ευρώπης σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, καθώς επίσης τακτικό μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ΕΣΡΜ). Διατέλεσε, ακόμη, μέλος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για τη νομοθεσία για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, καθώς επίσης μέλος της Επιτροπής για τη χάραξη Εθνικής Στρατηγικής για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα.
η ομιλία της Μαρίνας Γαλανού στην Βουλή 27/9/2017 για την νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου

Ήταν συγγραφέας δύο βιβλίων, «Ταυτότητα και έκφραση φύλου. Ορισμοί, στερεότυπα, μύθοι και διακρίσεις» και «Είμαι τρανς – ξέρω τα δικαιώματά μου», αρθρογράφος στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, ενώ είχε αναπτύξει έντονη δραστηριότητα σε όλους τους τομείς θεμάτων θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Τέλος είχε οριστεί απ’ την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ως τακτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας, τον Νοέμβριο του 2019.

 

Τι είχε πει σε μια συγκλονιστική συνέντευξη στη Lifo

“Γεννήθηκα στον Πειραιά, στην περιοχή της Πειραϊκής. Εκεί έζησα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Μέναμε σε μια διώροφη μονοκατοικία. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι η αίσθηση της γειτονιάς και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, το νοιάξιμο. Στην οικογένειά μου, και ιδιαίτερα από την πλευρά του πατέρα μου, που τον έχασα νωρίς, στα 46 του, υπήρχε το αίσθημα της δικαιοσύνης και του ενδιαφέροντος για τις ανάγκες του ανθρώπου.

Ήταν απλός άνθρωπος ο πατέρας μου, βιοπαλαιστής. Πέθανε Σάββατο, η κηδεία του έγινε τη Δευτέρα και όταν τον έφεραν στην ενορία μας, είχαμε σοκαριστεί με τον κόσμο, σαν να ήμασταν σε κηδεία πολιτικού προσώπου. Ήταν αγαπητός πολύ. Δεν θα μπορούσα να σου πω ότι το όνειρό μου ήταν να γίνω δικηγόρος, αλλά αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν να μην υπάρχουν αδικίες και ανισότητες.

Στο σχολείο κάναμε έπαρση σημαίας και προσευχή

Εάν καθυστερούσαμε, ο διευθυντής μάς ανέβαζε πάνω να μας δείρει. Μια μέρα, μας βάζει μπροστά, εμένα και τα δυο μου αδέρφια, μπαίνω πρώτη, ανοίγω το χέρι και, όπως πάει να μου τη σκάσει, βουτάω τον χάρακα και τον αρχίζω στην καράφλα. Ήμουν πολύ αντιδραστική από το δημοτικό ‒ «καθυστερήσαμε λοιπόν, και τι έγινε;». Δεν δεχόμουν τη βία από τότε. Του έλεγα: «Θα σε πάω στο υπουργείο».

Δεν ξέραμε τότε τι είναι τρανς. Ταύτιζα τον εαυτό μου με ένα κορίτσι. Βρέθηκα σε ένα μπαρ στον Πειραιά, το Flying In, και είδα για πρώτη φορά drag show. Έκανα ήδη ορμόνες, ήμουν στη μετάβαση, γύρω στα 25. Με πλησίασαν και με ρώτησαν «είσαι δικιά μας;». Υπήρχε όμως το στερεότυπο για τις τρανς, τις «τραβεστί» που λέγαμε τότε, ότι ήταν ταυτισμένες με τον υπόκοσμο και ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Απάντησα «όχι», αλλά αυτό με έβαλε σε σκέψεις.

Η ενασχόληση με τον ακτιβισμό

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον ακτιβισμό λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90, κοντά στο 1997, αν θυμάμαι καλά, μετά από περιστατικά στα οποία υπήρξα θύμα διακρίσεων ως τρανς γυναίκα, ιδιαίτερα στον χώρο της επιχειρηματικής μου δραστηριότητας. Απευθύνθηκα σε φίλες μου τρανς, ρωτώντας αν υπάρχει κάποια οργάνωση για τα τρανς δικαιώματα. Θεώρησα αυτονόητο ότι θα υπήρχε. Η απάντηση ήταν αρνητική. Θεώρησα, επίσης, αυτονόητο ότι, αφού δεν υπήρχε, θα έπρεπε να δημιουργηθεί, κι ένιωσα την ανάγκη να πάρω την πρωτοβουλία η ίδια.

Πράγματι, ήρθα σε επαφή με άλλα τρανς άτομα, που στην αρχή δεν μπορώ να πω ότι το είδαν ιδιαίτερα θερμά, στη συνέχεια όμως, ιδιαίτερα όταν άρχισαν να γίνονται τακτικά επιδρομές της αστυνομίας, με συλλήψεις και κακομεταχείριση τρανς γυναικών, η ανάγκη αυτή έγινε επιτακτική. Το 2001 καρποφόρησε και άρχισε να συστήνεται η πρώτη, τότε, τρανς συλλογικότητα, το Σωματείο Αλληλεγγύης Τραβεστί Τρανσέξουαλ Ελλάδας (ΣΑΤΤΕ). Εκεί ήμουν γενική γραμματέας. Υπήρξε, τότε, έντονη δραστηριότητα σε θέματα παιδείας, αστυνομικής αυθαιρεσίας και υγείας, σε πολλά πεδία.

Το 2004 αναγκάστηκα να αποχωρήσω, για προσωπικούς λόγους, όμως συνέχισα να είμαι ενεργή, έστω και μόνη, και το 2006, όταν έφυγε από τη ζωή ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας, ο Βαγγέλης Γιανέλλος, μετά από παρότρυνση φίλων, ανέλαβα γενική γραμματέας της, έως το 2008. Στη συνέχεια ακολούθησε το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), καθώς, εν τω μεταξύ, το ΣΑΤΤΕ είχε πάψει να υπάρχει και γεννήθηκε η ανάγκη δημιουργίας μιας στοχευμένα τρανς συλλογικότητας.

Ας σκεφτούμε ότι πολλά τρανς άτομα διστάζουν να βρεθούν σε υπηρεσίες υγείας, δηλαδή διστάζουν να φροντίσουν την υγεία τους, διότι φοβούνται ότι θα κακοποιηθούν. Θυμάμαι περίπτωση τρανς γυναίκας που δεν την έβαζαν σε θάλαμο και την είχαν σε διάδρομο, όχι γιατί δεν υπήρχε κρεβάτι, αλλά γιατί, όπως μας είπαν, δεν ήξεραν σε τι θάλαμο να τη βάλουν.

ρεπορτάζ Ελένη Προδρομίτη

πηγή ALPHAPRESS,ΔΥΝΑΜΗ ΖΩΗΣ,

 

 

 

Ακολουθήστε το Kalithea Press στο Google News Feed, για να ενημερώνεστε σωστά και έγκαιρα