Αναμφισβήτητα, ο 21ος αιώνας είναι ένας αιώνας που έφερε πολλές αλλαγές και όχι απλές αλλαγές, αλλά αλλαγές που που δεν περίμενε κανένας πως θα συνέβαιναν
Ο χώρος της αγοράς εργασίας ήταν ένας από τους χώρους που επηρεάστηκε περισσότερο από πολλούς άλλους χώρους και υπέστη τη μεγαλύτερη φθορά.
Αρχικά, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση σε συνδυασμό με μία σωρεία χρόνιων προβλημάτων της οικονομίας έφεραν το πρώτο σοκ στην αγορά εργασίας με μαζικές απολύεις, περικοπές μισθών και υπονόμευση των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων τόσο του Δημόσιου όσο και του Ιδιωτικού Τομέα. Πολλοί άνθρωποι είδαν την πόρτα της εξόδου, έχασαν τις δουλειές τους και είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να κατρακυλάει στο γκρεμό.
Η πρώτη μεγάλη σοβαρή οικονομική κρίση ήταν γεγονός. Οι άνθρωποι προκειμένου να επιστρέψουν στην εργασία τους ή να βρουν κάποια άλλη δέχονταν τους οποιουσδήποτε όρους εργασίας.
Με το πέρασμα του χρόνου οι συνθήκες εργασίες άρχισαν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα την μαζική μετανάστευση και την γενικευμένη απογοήτευση.
Η είσοδος του Διαδικτύου είχε αρχίσει ήδη να επηρεάζει την καθημερινότητα των ανθρώπων, μέχρι που η έλευση της πανδημίας άλλαξε ριζικά το σκηνικό στην εργασία.
Η εποχή της ψηφιοποίησης και η αίσθηση του ότι «είμαι εργαζόμενος και έχω δικαιώματα» άλλαζε σταδιακά τις ισορροπίες.
Πολλοί εργαζόμενοι προτιμούν να παραιτηθούν από την εργασία τους ή να προκαλέσουν παντοιοτρόπως την απόλυσή τους από το να πληρώνονται φθηνά για την εργασία που παρέχουν.
Ιδιαίτερα, όσοι άνθρωποι έχουν πολύ καλό βιογραφικό απέκτησαν αυτοπεποίθηση και προτίμησαν την ανεργία από το να συμβιβαστούν στα κελεύσματα των εργοδοτών τους με βουλγαροποιημένες απολαβές.
Ένας από τους πρώτους κλάδους που επλήγησαν ήταν της εστίασης όταν οι εργαζόμενοι που έβρισκαν οι επιχειρήσεις ήταν με το σταγονόμετρο. Χαμηλοί μισθοί, υπερωρίες, καμία εκτίμηση της προσφερόμενης εργασίας από τα αφεντικά και η ελλιπής ασφαλιστική κάλυψη ήταν αρκετοί για να αποτρέπουν νέους να αναζητούν εργασία σε τέτοια περιβάλλοντα.
Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν και διάφορα εργοστάσια, όπου η εργασία είναι τω όντι χαμηλά αμειβόμενη και ταυτόχρονα επίπονη.
Αξίζει να σημειωθεί πως τη φετινή χρονιά οι ελλείψεις ήταν τόσο μεγάλες που υπήρχαν αγγελίες για αναζήτηση προσωπικού ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι σε πολλά ξενοδοχεία και επιχειρήσεις.
Σαν να μην έφτανε αυτό, πολλές έρευνες δείχνουν πως ένα νέο φαινόμενο αναδύεται και τείνει να κυριαρχήσει από τώρα και στα επόμενα χρόνια και δεν είναι άλλο από τους «Quitfluencers». Σύμφωνα με αυτή τη νέα τάση, όταν αποχωρεί κάποιος από μια επιχείρηση, επηρεάζει και τους υπόλοιπους εργαζομένους να κάνουν το ίδιο.
Οι quitfluencers πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, αφού η εργασία τους δεν τους προσφέρει ούτε το εισόδημα που τους ικανοποιεί έστω εν μέρει αλλά ούτε και τους ευχαριστούν οι συνθήκες.
Εκείνο που οδηγεί στην εκρηκτική αύξηση του φαινομένου είναι ο διάλογος και η αλληλεπίδραση των εργαζομένων. Καμία αγγελία εργασίας δεν μπορεί να προσελκύσει εργατικό δυναμικό εάν οι ήδη υπάρχοντες εργαζόμενοι δεν «πωλούν», δεν μεταφέρουν την θετική τους ενέργεια σε όποιον τους ρωτήσει εάν είναι ικανοποιημένοι από το εργασιακό τους περιβάλλον.
Είναι πλέον αντιληπτό πως οι quitfluencers μπορούν να διολισθήσουν τον εργασιακό κόσμο σε ένα άλλο φαινόμενο, αυτό της «μεγάλης παραίτησης», που ήδη έχει αρχίσει να εμφανίζεται δειλά αλλά σταδιακά να εντείνεται σε χώρες του εξωτερικού.
Εάν κάτι τέτοιο συμβεί τότε για πρώτη φορά στα χρονικά οι εταιρείες θα παρακαλούν τους ανθρώπους να εργαστούν στις εγκαταστάσεις τους. Όχι ότι δεν συμβαίνει βέβαια. Απλώς τότε θα βρίσκεται σε ακόμα πιο διευρυμένη κλίμακα.
Εκείνο που επιθυμούν οι άνθρωποι της νέας γενιάς είναι περισσότερη ευελιξία αναζητώντας μια ισορροπία προσωπικής και επαγγελματικής ζωής.
Οι εταιρείες, πλέον, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο των μαζικών παραιτήσεων, εξαιτίας της αύξησης του πληθωρισμού και του κόστους ζωής αλλά και του φόβου μιας επικείμενης ύφεσης
Η συνολική εργασιακή ικανοποίηση σήμερα είναι πολυδιάστατη και βασίζεται στον καθορισμό της αμοιβής ανάλογα με την απόδοση, στην δυνατότητα εξέλιξης αλλά και στην ευελιξία, την ψυχική υγεία και την ευημερία. Για να αποφευχθεί μια κρίση μαζικών παραιτήσεων, οι εταιρείες θα πρέπει άμεσα να αδράξουν την ευκαιρία και να δώσουν ξανά προτεραιότητα στους ανθρώπους τους, καθορίζοντας έναν ξεκάθαρο στόχο που θα εμπνέει και θα δίνει κίνητρο σε όλους τους εργαζόμενους, όπου κι αν βρίσκονται.
Με αυτόν τρόπο θα επαναπροσδιοριστούν και οι σχέσεις τους με τους εργαζομένους.
Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος
Απόφοιτος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου
Μεταπτυχιακός Φοιτητής στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου με ειδίκευση στην « Ελληνική και Ευρωπαίκή Κοινωνία»