Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

 

Μεγάλες συγκεντρώσεις ενόψει της καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι και το Σύνταγμα με πολλές γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί και ζητούν τα δικαιώματά τους και γυναίκες που παρίστανται στις συγκεντρώσεις για να υποστηρίξουν αυτό τον αγώνα κατά της έμφυλης βίας και όλων των μορφών της κακοποίησης.

Την ώρα που οι γυναικοκτονίες στη χώρα μας και αλλού συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς, και οι καταγγελίες για παραβιαστικές συμπεριφορές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βιασμούς σε χώρους εργασίας, στο σπίτι και αλλού διαδέχονται η μία την άλλη, το φεμινιστικό κίνημα, οι αγωνιζόμενες γυναίκες και όσοι στηρίζουν έμπρακτα τον αγώνα τους, συνεχίζουν να μάχονται ενάντια σε τέτοιου είδους φαινόμενα, ξεκαθαρίζοντας ότι «καμία δεν είναι μόνη» και ότι το πλαίσιο συγκάλυψης τέτοιων πρακτικών στην κοινωνία μας θα καταστραφεί.

Μέσα σε μια κοινωνία, που συνεχώς μεταβάλλεται λόγω των παγκόσμιων κοινωνικοοικονομικών αλλαγών και των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, τα πάντα ανασυντάσσονται, αλλάζουν ή ενίοτε γράφονται ξανά από την αρχή.

Η κακοποίηση των γυναικών ανέκαθεν ήταν ένα βουβό αλλά πολύ σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα που βασάνιζε πάρα πολλές γυναίκες ακόμα και σε χώρες που φορούσαν το μανδύα της δημοκρατίας.

Η γυναικοκτονία που μπορεί να προκληθεί από μια πλειάδα λόγων δεν αποτελεί μια συνθήκη που έσκασε σαν πυροτέχνημα εν μέσω της σύγχρονης εποχής. Έχει μια μακρόχρονη παρουσία και διάρκεια στο χρόνο και στον τόπο της ανθρωπότητας που παρόλο που ισχυριζόμαστε πως βρισκόμαστε πολύ μπροστά για την επίλυσή του, εάν κοιτάξουμε στα ψιλά γράμματα θα δούμε πως επί της ουσίας είμαστε πολύ πίσω. Και δεν είμαστε πολύ πίσω στα χαρτιά και στις χαώδεις πολιτικές διατάξεις των νομοσχεδίων αλλά στην συνείδηση μας, στον τρόπο που εκλαμβάνουμε το πρόβλημα.

διάβασε και αυτό  Κοινωνική Προστασία του παιδιού: Ένα από τα πιο σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας;

Έχει τύχει πολλές φορές ακούσια να γινόμαστε φορείς ρατσιστικών έμφυλων καταστάσεων και να μην έχουμε αντιληφθεί πως ο νους μας δεν έχει ξεκολλήσει από τα παλιά στερεότυπα, πως δεν έχει αποφορεθεί από τις παρωχημένες αντιλήψεις ενός παρελθόντος που καταφέρνει να έχει αμείωτη δυναμική κάνοντας τον κύκλο του στο παρόν και κανείς δεν γνωρίζει εάν θα τον κάνει και στο μέλλον.

Γιατί όχι τότε και τώρα ναι; Η απάντηση είναι περίπλοκη. Σίγουρα, τα εργαλεία διεκδίκησης είναι περισσότερα και υπάρχουν πολλές φωνές που θέλουν να ξεριζωθεί ό,τι παλιό υπάρχει. Επίσης, η αγανάκτηση είναι σαν το ποτήρι. Κάποια στιγμή ξεχειλίζει και χύνεται και εάν δεν το προλάβεις, τότε μπορεί να προκαλέσει ζημιές, κάτι που συνέβη και εδώ.

Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησαν να γίνονται δειλά βήματα για την »απελευθέρωση» της γυναίκας στην εργασία, αλλά το «ποτήρι» ξεχείλισε μετά το 1980 με την έκρηξη του φεμινιστικού κινήματος και την υπογραφή και επικύρωση της Σύμβασης για την εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεων κατά των γυναικών το 1983.

Υπάρχει επιθυμία να ξεριζώσουν τα ζιζάνια της ανδρικής εξουσίας επιζητώντας την ισότητα των δύο φύλων. Η ανδρική εξουσία γεννάει ακόμα την γυναικεία εκμετάλλευση, την καταπίεση και την απαξίωση της γυναίκας. Μέχρι σήμερα, η γυναίκα δεν μπορεί με ευκολία να διεκδικήσει μιας διευθυντικής θέση και εάν το κάνει θα πρέπει να υπάρχει «αντάλλαγμα». Εάν κάνει λάθος στην οδήγηση, εάν παραφερθεί, εάν δεν μαγειρέψει, εάν δεν τακτοποιήσει το σπίτι, κατακρίνεται. Σε αντίθεση με τον άντρα που είτε λέμε «εεε άντρας είναι! δεν πειράζει!» είτε περνάει απαρατήρητο.

Κρυφοί βιασμοί που δεν βγαίνουν ποτέ στο φως, σωματική βία, λεκτική βία κατά της γυναίκας και πολλές διακρίσεις που μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά υπάρχει πιθανότητα να πολλαπλασιάζονται ως προς το είδος τους, να αποκτούν υποδιαιρέσεις όσο η κοινωνία εκσυγχρονίζεται. Δεν τις ανακαλύπτει η επιστήμη αλλά ο άνθρωπος μέσα από το πολυσχιδές υποσυνείδητό του, γιατί αν τις ανακάλυπτε η επιστήμη τότε πιθανόν θα έμεναν σε θεωρητικό επίπεδο.

διάβασε και αυτό  ΟΙ ΜΕΤΑΓΓΙΣΕΙΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΙΟ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΡΕΥΝΑ

Όλα αυτά εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι και σήμερα ή ακόμα χειρότερα περνάνε στον αυτόματο μηχανισμό των αντιδράσεών μας μέσω της διαπαιδαγώγησής μας. Επομένως, κάνουμε το λάθος χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να το φιλτράρουμε και εάν μπορούμε να οπισθοδρομήσουμε.

Δικαίως υπάρχουν οι αγώνες διεκδίκησης και αλλαγής αλλά ο αγώνας δεν πρέπει να ξεκινάει από τις διαδηλώσεις. Πρέπει να έχει τα βασικά του ερείσματα από την παιδική ηλικία, τότε που το παιδί δέχεται ερεθίσματα και διαμορφώνει το προσωπικό προφίλ που θα το ακολουθεί για την υπόλοιπη ζωή του με κάποιες παραλλαγές μέχρι το τέλος αυτής.

Τις διαδηλώσεις οφείλει να τις αντικαταστήσει η σωστή παιδεία που δεν βρίσκεται στα βιβλία πάντα ή στα πανό στην Ομόνοια, αλλά καλλιεργείται μέσα από τα βιώματα και την ανατροφή.

Η παιδεία είναι σαν το φυτό. Εάν την ποτίσεις σωστά από μικρή και δεν την παραμελήσεις, τότε θα σου αποφέρει σίγουρα καρπούς.

Μήπως η καταπολέμηση της κακοποίησης των γυναικών τελικά πρέπει να αλλάξει κατευθύνσεις;

 

 

 

 

Facebook Comments Box

Απάντηση