Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Φτώχειας: Ένας στόχος που έχει μείνει ξεχασμένος στο συρτάρι

17 Οκτωβρίου. Καθιερώθηκε από το 1987 και τον ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Φτώχειας.

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως μετά από 35 χρόνια αυτή η ημέρα θα αποτελούσε μια τραγική ειρωνεία της σημερινής πραγματικότητας σε όλο τον κόσμο;

Ποιος θα φανταζόταν πως το κοντέρ του χρόνου θα έγραφε πάλι «μηδέν» σαν να μην θεσπίστηκε ποτέ;

Διάχυτη οικονομική αβεβαιότητα παντού, ενώ η εργασιακή επισφάλεια παράγει εισοδηματικές και εργασιακές ανισότητες.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 ήταν αρκετή για να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση και να προβάλλει την φτώχεια στην πιο ακραία της μορφή ως το κυρίαρχο στοιχείο των κοινωνιών.

Τα μέτρα λιτότητας ανά τον κόσμο ήτα τις περισσότερες φορές βάναυσα και απάνθρωπα. Χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν, ενώ πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο για να σωθούν οι Τράπεζες.

Για να ξαναβγεί η Ελλάδα στις Αγορές, όπως πολλοί έλεγαν, φτωχοποίησε και απομάκρυνε τον πιο παραγωγικό της πληθυσμό, τη Νεολαία.

Οι άστεγοι αυξήθηκαν, τα συσσίτια πλημμύρισαν με κόσμο, ενώ οι φοροδοτική ικανότητα όσων εργάζονταν μειωνόταν μέρα με τη μέρα.

Επίσης, χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο γιατί τα έξοδα ήταν πολύ περισσότερα από τα έσοδα.

Λίγα χρόνια αργότερα, μια πανδημία που ήρθε όταν οι κοινωνίες ήταν απροετοίμαστες, θα βυθίσει την κοινωνία σε μία χειρότερη ύφεση τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Πέρα από το οικονομικό αδιέξοδο και την ένταση της φτωχοποίησης του κόσμου οι άνθρωποι φοβόντουσαν ο ένας τον άλλο. Δεν μπορούσαν να βγουν έξω, να δουλέψουν, να παράγουν. Ζούσαν με τα βοηθήματα που έδιναν οι κυβερνήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Πάνω που η ελληνική και παγκόσμια κοινωνία πήγε να ανακουφιστεί κάπως από την μανία της πανδημίας, εμφανίστηκε ένα άλλο είδος κρίσης που έχει φτάσει αυτή τη στιγμή όλα τα νοικοκυριά στο χείλος του γκρεμού.

Ο λόγος γίνεται για την ενεργειακή κρίση που εκτός από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μονοπώλησε και το ενδιαφέρον των πολιτών.

Η ενεργειακή κρίση μαζί με την άκρατη ακρίβεια σε όλα τα προϊόντα όχι μόνο δεν έχουν εξαλείψει τη φτώχεια αλλά την έκανε ακόμα πιο έντονη.

Φθάνοντας στο σήμερα, η κοινωνία μας, η χώρα και όλος ο πλανήτης βρίσκονται ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της ενεργειακής κρίσης και ακρίβειας κα της πανδημίας.

Οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν στάσιμοι, ενώ η κατανάλωση προϊόντων έχει ανέβει κατακόρυφα.

Κάτω από αυτές της συνθήκες η εξάλειψη της φτώχειας είναι, μάλλον, ένας στόχος που θα μένει για πάντα στο συρτάρι. Εξάλλου, το καπιταλιστικό σύστημα γεννά αυτόματα ανισότητες και φτώχεια.

 

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Απόφοιτος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου

Μεταπτυχιακός Φοιτητής στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου με ειδίκευση στην « Ελληνική και Ευρωπαίκή Κοινωνία»