Θέατρο… αυτός ο μαγικός κόσμος

Tης Ελένης Δεσποτίδη

Το θέατρο είναι ένας ζωντανός πολυκύτταρος οργανισμός. Σύνθετος και εκτεθειμένος. Ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους που μέσα σε αυτό διαδραματίζονται ιστορίες ανθρώπων. Άνθρωποι που εκθέτουν τον ίδιο τους τον εαυτό σε όλο τον κόσμο. Οι ρόλοι δεν υπάρχουν, είναι χαρακτήρες πλασματικοί, λέξεις σε ένα χαρτί. Άνθρωποι παίρνουν αυτές τις λέξεις και τους δίνουν ζωή και ψυχή μέσα από το δικό τους είναι, μέσα από το δικό τους πρίσμα και τις δικές τους εμπειρίες. Αυτοί οι άνθρωποι στο ανοιχτό δωμάτιο λέγονται ηθοποιοί και έχουν
παραδεχτεί και αποδεχτεί, από τα πρώτα χρόνια που αποφάσισαν να ασχοληθούν με το θέατρο, ότι μέσα τους συνυπάρχουν όλες οι φωτεινές και σκοτεινές πλευρές που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Μέσα τους βρίσκονται όλοι οι ρόλοι. Συμφιλιώθηκαν με αυτή την παραδοχή. Αυτή είναι και η βασική και μόνη διαφορά των ηθοποιών με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η συνεχής και επίμονη, ενίοτε και επίπονη, ανακάλυψη του εαυτού τους μέσα από ρόλους φανταστικούς που φέρνουν στην επιφάνεια ό,τι οι ίδιοι κρατούν καλά κρυμμένο, ό,τι τους ξεβολεύει και ό,τι τους πληγώνει. Το παίρνουν στα χέρια τους, χωρίς να το απαξιώνουν, χωρίς να το φοβούνται και το κάνουν κάτι. Το βγάζουν από μέσα τους και το φέρνουν στο φως. Το ακουμπούν μπροστά στο κοινό. Είναι τουλάχιστον άστοχο να πει λοιπόν κανείς ότι όλα γίνονται για μια ματαιοδοξία, για ένα χειροκρότημα. Το χειροκρότημα είναι η ανταμοιβή για όσα κατάφεραν, δεν είναι το κίνητρο. Οι ηθοποιοί νικούν κάθε εγωισμό τους και προσφέρουν τον εαυτό τους στον κόσμο.

Το θέατρο είναι ελευθερία. Τόσο για εκείνον που το υπηρετεί, όσο και για εκείνον που το παρακολουθεί. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης ο ηθοποιός είναι ελεύθερος να βιώσει καινούρια και διαφορετικά συναισθήματα που θα τον παρασύρουν και ο θεατής επιτρέπει στον εαυτό του να είναι ελεύθερος και να ταυτιστεί με χαρακτήρες διαφορετικούς από τον ίδιο, σε πραγματικό χρόνο, σα να κοιτάει σε καθρέφτη. Μια διαδικασία δούναι και λαβείν.
Μια μαγική αλληλεπίδραση. Το θέατρο είναι πειθαρχία. Ειδικά για τον ηθοποιό. Πειθαρχία συναισθημάτων, πειθαρχία νευρικού συστήματος, πειθαρχία κινήσεων, αλλά ελευθερία ψυχής. Το θέατρο είναι μια ομάδα ανθρώπων. Πίσω από μια παράσταση, πίσω από τους ηθοποιούς, βρίσκονται άνθρωποι που χωρίς εκείνους το έργο θα ήταν λειψό. Είναι οι σκηνοθέτες, οι σκηνογράφοι, οι ενδυματολόγοι, οι ηχολήπτες, οι ηλεκτρολόγοι και πολλοί άλλοι που απαρτίζουν μια ομάδα, όπου ο καθένας γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να κάνει και ξέρει πως είναι υπεύθυνος για όλη τη παράσταση.

Το θέατρο είναι μια μεγάλη αγκαλιά για τους ανθρώπους του. Είναι μια οικογένεια μέσα στην οποία κανείς δεν υποκρίνεται. Μιλάει ελεύθερα, εκφράζεται ελεύθερα, νιώθει ελεύθερα, κλαίει, φωνάζει και χαίρεται δυνατά. Μια οικογένεια χωρίς υποκρισία, με τα καλά και τα άσχημά της, αλλά χωρίς υποκρισία, όπου ο καθένας είναι ο εαυτός του, χωρίς να χαρακτηρίζεται για αυτό. Δεν υπάρχουν ταμπέλες για κανέναν.

Το θέατρο είναι όλες οι τέχνες μαζί. Είναι η τέχνη της ζωής. Το θέατρο είναι όλα όσα βλέπει ένας θεατής και άλλα τόσα που δεν θα δει ποτέ. Ένας κόσμος μαγικός, που μέσα του εσωκλείει όλη τη γκάμα των χρωμάτων και των συναισθημάτων. Αφήνει για λίγο τις πύλες του ανοιχτές, ίσα να μας μαγέψει και να μας παρασύρει. Όταν κλείσουν τα φώτα, όταν πέσει η αυλαία, όταν φύγουν οι θεατές ο κόσμος αυτός θα συνεχίσει να υπάρχει, να δημιουργεί, να γιατρεύει τις πληγές του και να πλάθει όνειρα και στιγμές μέσα στον χρόνο που θα μείνουν ανεξίτηλες.