Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΊΑ ΕΛΛΆΔΑ

Ενώ όλος ο κόσμος ομιλεί για την Δημοκρατία στην Ελλάδα, ελάχιστοι γνωρίζουν πώς λειτουργούσε.
Το χειρότερο είναι πως σ’αυτή την άγνοια συμμετέχουν οι περισσότεροι νεοέλληνες
συμπατριώτες μας.

Ασφαλώς το κράτος μας,με πρώτο το Υπουργείο Παιδείας, έχει τή μεγαλύτερη ευθύνη,
είτε εξουσία είτε ακούσια. Όπως και τά Κόματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς που δεν θέλουν και δεν επιτρέπουν στην επίσημη παιδεία να δώσει ολόκληρη την γνώση για τη Δημοκρατία, δηλαδή
ποιά είναι, πώς δημιουργήθηκε, πώς λειτούργησε στους αρχαίους χρόνους,  πώς εξευτελίζεται στις μέρες μας με τους τίτλους Βασιλευομένη, Προεδρική, Κοινοβουλευτική,κλπ.
Αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ στα Ελληνικά σχολειά μας δεν διδάχθηκαν τα “πολιτικά” του Αριστοτέλη, καθώς καί το “Αθηναίων Πολιτεία”.
Ίσως τρομάζει τους επαγγελματίες της πολιτικής η σκέψη πως,αν μάθουν οι Έλληνες ποιά είναι η πραγματική Δημοκρατία, θά μείνουν άνεργοι για πάντα!
Ας δούμε όμως πώς λειτουργούσε η Δημοκρατική Βουλή στην Αρχαία Αθήνα, για να έχουμε συγκρίσιμα μεγέθη.
Οι Βουλευτές αναδεικνυο-νταν κατά περιοχή με ΚΛΉΡΟ,και η θητεία των ήταν για ένα έτος μόνον!
Κληρωναν πάντα και ανάλογο αριθμό αναπληρωματικών. Πρίν όμως ορκιστούν,τους πέρναγαν από “κόσκινο”, δηλαδή έλεγχο του Δημοσίου και ιδιωτικού των βίου.
Ο έλεγχος γινόταν από την προηγούμενη Βουλή που απερχοταν.
Φυσικά και εκείνοι ελεγχονταν από κληρωτούς ορκωτούς, ώστε να ανέλθουν φτωχότεροι
απ’ότι εισήλθαν. Δικαίωμα στη κληρωτίδα είχε κάθε πολίτης που είχε συμπληρώσει τα 30 χρόνια της
ηλικίας του,και δεν είχε εκλεγεί άλλη φορά Βουλευτής.
Στην Εκκλησία του Δήμου που ήταν ανώτατη λαϊκή συνέλευση και εξουσία, συμμετείχαν
όλοι οι πολίτες άνω των 20 ετών. Με τη διαφορά πως αυτοί που ήσαν από 20-30 ετών ψήφιζαν αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να αγορευουν και να εκλέγονται σε αξιώματα.
Εκεί λοιπόν στην Εκκλησία του Δήμου οι νέοι μάθαιναν τη πολιτική, εκεί εκπαιδευονταν πώς να βουλευονται,να διοικούν και να δικάζουν.
Οι Βουλευτές τότε ορκιζονταν πως θα βουλεύουν σύμφωνα με τους Νόμους και το δίκαιον,και πληρωνονταν για κάθε συνεδρίαση της Βουλής.
Το δε ημερομίσθιο, δεν υπερέβαινε τα 15 ! Ευρώ με τά σημερινά δεδομένα!
Ουδεμία σύγκριση με τους μισθούς των σημερινών!
Των συντάξεων, της ασυλίας των,των ατελειών των,των χορηγιών των, επιδομάτων, αυτοκινήτων, κομματικών παροχών, εξόδων, ταξιδίων των, ασφαλείας των, φρουρών και “ορντινατσων”των!
Επίσης κατά τή διάρκεια της θητείας των δεν εστρατευοντο.
Τότε κάποιος Βουλευτής που αδικούσε τη πόλη δια εκφυλλοφοριας (ψηφοφορίας φύλλων), του στερούσαν οι άλλοι Βουλευτές αυτό το δικαίωμα, και τη θέση των την καταλάμβανε αμέσως ο πρώτος αναπληρωματικός!

Όλοι οι μόνιμοι υπάλληλοι της Βουλής ήσαν μόνο πέντε (5 !), ένας κήρυκας, δύο ταμίες και δύο γραμματείς.
Κάθε περιοχή είχε τή προεδρία (πρυτανεία) για έναν μόνο μήνα την εποχή του Κλεισθένη ζωή καί ο πρόεδρος των Πρυτάνεων (επιστάτης) κληρουμενος, είχε εξουσία μιας μέρας!
Ως έδρα οι Πρυτάνεις είχαν τον “Θόλο”στην Αρχαία Αγορά,και σιτιζονταν δημοσία δαπάνη.
Αυτοί συγκαλουσαν την Εκκλησία του Δήμου όποτε θεωρούσαν αυτό αναγκαίο, καθώς και τη Βουλή.
Η Βουλή ήταν κλειστή (μυστική), αλλά συνήθως ήταν ανοιχτή για τους πολίτες που παρακολουθουσαν δια μέσω φραχτου!
Είχε δικαίωμα επεξεργασίας νομοσχεδίων (προβουλευματα) που τα έφερνε προς ψήφιση στην Εκκλησία του Δήμου.
Στη συνέχεια φρόντιζε για τη γνωστοποίηση των Νόμων και την εφαρμογή των.
Το μόνο δικαστικό δικαίωμα που είχε, ήταν να ακυρώσει το Βουλευτικό αξίωμα, όπως αναφέρθηκε,και να επιβάλλει πρόστιμο κατά άρχοντος κατόπιν Εισαγγελικής κατηγορίας.
Αξίζει νά σημειώσουμε πως αυτές οι δίκες τελείωναν το πολύ σε δύο μέρες!
Η δύναμη του πολίτη στην πραγματική Δημοκρατία φαινόταν στην Εκκλησία του Δήμου. Μόνον εκεί ψηφιζονταν οι Νόμοι από όλους τους πολίτες, καθώς εκεί είχαν δικαίωμα νά εκφραστούν και να προτείνουν τροποποιήσεις στα Νομοσχέδια, αλλά και να προτείνουν νέους Νόμους.
Εάν όμως ο Νόμος που πρότειναν ψηφιζόταν,και στην συνέχεια αποδεικνυόταν άδικος στη πράξη,ετιμορειτο ο εισηγητής δια αυστηρού προστίμου, φυλάκισης, ή ακόμη και εκτελέσεως διά της “γραφής των παρανόμων”,εαν το έγκλημα εθεωρείτο βαρύτατο για τη χώρα (πόλη).
Επίσης εάν κάποιος για τρεις φορές έπεφτε στη “γραφή των παρανόμων”, εθεωρείτο άτιμος,και του απαγόρευαν στο εξής να συμβουλεύει τον Δήμο.
Δια του τρόπου αυτού έβαζαν φραγμούς στους δημαγωγούς, που δια της ρητορικής τέχνης μπορούσαν να υφαρπάξουν τη ψήφο του λαού.
Αλλά αυτό το δικαίωμα,”τις αγορεύειν βουλεται”, παραμένει στους αιώνες η μεγαλύτερη ανθρώπινη κατάκτηση της ελευθερίας λόγου.
Τέλος η Εκκλησία του Δήμου ως ανώτατο όργανο εξουσίας, είχε δικαίωμα αφαιρέσεως ή αποκαταστάσεως πολιτικών δικαιωμάτων.
Ο εξοστρακισμός, δηλαδή δια οστράκων ψηφοφορία για άτομα επικίνδυνα για τή πόλη -Κρατος , ήταν αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων και εξορία ορισμένου χρόνου, αλλά και ασφαλιστική δικλείδα για κάθε επίδοξο τύραννο.

άρθρο Γιώργου Παναγιωτακόπουλου