Σκέψου σήμερα το πρωί που ντύθηκες τι φόρεσες;
Πώς ένιωσες μέσα στο ρούχο που διάλεξες να φορέσεις;
Ήταν διαφορετική η αίσθηση απ’ότι όταν φοράς σόρτς και κοντομάνικο;
Μπορεί η επιλογή του ρούχου να επηρεάσει την διάθεσή σου, τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς σου.
Και όχι μόνο τον δικό σου αλλά και των γύρω σου!
Όταν συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλη είναι η επιρροή που ασκεί η επιλογή του ρούχου και η αλληλεπίδρασή της με το κοινωνικό περιβάλλον, παρατηρούμε ότι μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο την δική μας ψυχοσύνθεση, αλλά και τον τρόπο που μας συμπεριφέρονται οι άλλοι άνθρωποι και πώς μας αντιμετωπίζει το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον μας, τότε εστιάζοντας σ αυτήν την επιλογή του ρούχου που λέγεται «κοστούμι», νιώθουμε το βάθος της ματαιοδοξίας που κρύβουμε μέσα μας, εμείς οι άνθρωποι, την ματαιοδοξία που κρύβουμε μέσα στο κοστούμι…
«Οι κύριοι φορούν κοστούμια και είναι καθώς πρέπει» ΄Οχι! Οι κύριοι συμπεριφέρονται ως τέτοιοι και θα έπρεπε να φορούν ρούχα ανάλογα της περίστασης, της στιγμής, του χρόνου, της εποχής ή του γούστου τους! Το κοστούμι δεν κάνει Κύριο κανέναν, γιατί τα ράσσα δεν κάνουν τον Παππά.
Κι όμως απο τις επτά το πρωί, στους δρόμους της πόλης, κυκλοφορούν κοστούμια, τσαλακωμένα, ατσαλάκωτα, άνθρωποι που προσποιούνται ότι είναι κάποιοι άλλοι, ανώτεροι, καλύτεροι, τσαλακωμένοι που παριστάνουν τους ατσαλάκωτους, ασήμαντοι που παριστάνουν τους σημαντικούς, κουρασμένοι που κάνουν τους ξεκούραστους, ανήθικοι που παριστάνουν τους ηθικούς και άλλοι τέτοιοι που προσπαθούν να κρύψουν τις παθογένειες της κοινωνίας μας κάτω απο ένα κοστούμι.
Γιατί αυτή είναι η ματαιοδοξία μερικών, να διατείνονται με πείσμα ότι είναι κάποιοι που δεν είναι και δεν θα μπορούσαν ίσως και ποτέ να γίνουν. Και όμως τούτη η προσποίηση αρκεί και για ν’ αλλάξει – να μεταβληθείς προς το καλύτερο και η συμπεριφορά των τρίτων απέναντί τους.
«Άσε ρε Γιώργο, ήρθε πριν και έφαγε στην ταβέρνα μου ένας κοστουμάτος, σκέτος άρχοντας! Μήπως ξέρεις ποιός ήταν;» Ο Κανένας, μόνο αυτός θα φορούσε κοστούμι για να φάει παϊδάκια με τα χέρια στην ταβέρνα! Γιατί ο Κάποιος ξέρει που πάει, ντύνεται ανάλογα με την περίσταση και φέρεται με σεβασμό και αξιοπρέπεια σε όλους, χωρίς να προσπαθεί να παραστήσει τον «Άγιο – Εξωγήινιο»!
« – Αντωνάκη θά γίνεις προϊστάμενος στο κατάστημα, ντύσου λίγο καλύτερα βρε αγόρι μου, βγάλε πια αυτό το τζίν και τα αθλητικά!
– Γιατί Κύριε Τάσο, δε πουλάω καλά τις τηλεοράσεις με αυτά, αφού είμαι πρώτος στις πωλήσεις.
– Ναι είσαι δεν λέω, αλλά είναι θέμα εντύπωσης που δίνεις στον πελάτη.»
Εντύπωση, τι κενή λέξη, τέσσερεις συλλαβές και πήραν αυτή την άσχημη μεταφορική σημασία που έχουν εν προκειμένω, για να καταντήσει να σημαίνει το απόλυτο τίποτα, γιατί στο κάτω – κάτω δεν είναι παρά μια εντύπωση!
Σωστή ή λαθασμένη (η εντύπωση). Έχετε αναλογιστεί πόσα εγκλήματα γίνονται απο ανθρώπους που στην καθημερινότητά τους φορούν κοστούμια; Πόσα παιδιά βιάζονται απο «κυρίους», υψηλά ιστάμενους στην τιποτολογία του σήμερα, που επίσης φορούν κοστούμια στις δημόσιες εμφανίσεις τους; Πόσες πόρνες φυλακίζονται στα μπορντέλα απο «επιχειρηματίες» που κυκλοφορούν κοστουμάτοι στα νυχτερινά κέντρα και πόσα ναρκωτικά διοχετεύονται στο εμπόριο απο επίσης καθως- πρέπει κοστουμάτους ιν τύπους; Τα «κοστούμια» όμως είναι υπεράνω πάσης υποψίας!
Τουλάχιστον στην αρχαία Ελλάδα, φορούσαν, το αντίστοιχο του σημερινού κοστουμιού, το προσωπείον (δηλαδή την μάσκα), μόνο στο θέατρο και στις Διονυσιακές γιορτές και σε ορισμένες άλλες λίγες εξαιρετικές γιορτές και περιπτώσεις, ενώ σήμερα το φορούν πολλοί και παντού, για να μας πείσουν και να πειστούν και οι ίδιοι, ότι αξίζουν τον χώρο που καταλαμβάνουν πάνω στη γη και τον αέρα που αναπνέουν.
Τι κρύβεται αλήθεια κάτω απο το «αδειανό» κοστούμι τους;
Θλίψη, μελαγχολία, κόμπλεξ, ματαιοδοξία… ή η παθογένεια μιας ολόκληρης κοινωνίας επί γεννεές των γεννεών;
Αφιερωμένο στο πιο τσαλακωμένο κοστούμι που συνάντησα σήμερα το πρωί και μου ενέπνευσε όλες αυτές τις σκέψεις.
Bella Vita