Όλαφ Σολτς και Εμμανουέλ Μακρόν συναντήθηκαν στις 28 Οκτωβρίου και το σίγουρο είναι πως δεν ήταν απαραίτητα για καλό, για κάποια συνεργασία που θα πήγαινε την Ευρώπη σε ένα παραπάνω σκαλοπάτι. Το αντίθετο ίσως.
Αρχίζει να γίνεται, πλέον, ορατοφανές, πως κάτι δεν πάει πάει καλά ανάμεσα στις δύο χώρες που επί σειρά ετών συγκροτούν τον γαλλογερμανικό άξονα, ο οποίος είναι το δοκάρι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όταν, όμως, το δοκάρι μένει για πολύ καιρό χωρίς κάποια επισκευή, διορθωτική κίνηση, τότε μάλλον, αρχίζει να φθείρεται μέχρι που απειλείται με πλήρη κατάρρευση.
Στην περίπτωση της Γαλλίας και της Γερμανίας μπορεί η κατάσταση να μην έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει καθόλου χώρος για καλές διαθέσεις και πολλή αλληλοϋποστήριξη.
Η Γερμανία κυριολεκτικά κοντεύει να παραλύσει από την ενεργειακή κρίση, αφού είναι η χώρα που έχει μπει στο στόχαστρο και επηρεάζεται από την εξέλιξη των σχέσεων της Ρωσίας με την Ουκρανία και την Ευρώπη. Η γερμανική οικονομία τόσα χρόνια είχε καταφέρει να ειναι η πρώτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης με τις πλάτες άλλων.
Η εξάρτηση της Γερμανίας από το ρωσικό αέριο πιθανώς να είναι η μεγαλύτερη εν συγκρίσει με τις υπόλοιπες χώρες. Εκτός αυτού, η Γερμανία απασχολούσε πολύ φθηνό εργατικό δυναμικό από τις ανατολικές χώρες, κάτι που θα σταματήσει να συμβαίνει, αφού πολλές ανατολικές χώρες βρίσκονται μεν στην Ευρώπη αλλά η ρωσική επιρροή που τους ασκείται είναι πολύ μεγάλη.
Μέσα από την έλλειψη σωστών χειρισμών από την πλευρά της ηγέτιδας οικονομικής δύναμης η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει ακόμα και την ίδια της τη συνοχή.
Η ανύπαρκτη κοινή πολιτική που θα περιόριζε το κόστος του πολέμου στην Ουκρανία προκαλεί σοβαρές αστάθειες στον πυρήνα της Ευρώπη.
Μέσα σε αυτό τον ευρωπαϊκό μαρασμό βρίσκεται και η Γαλλία, η οποία μπορεί να είναι μία σημαντική πυρηνική δύναμη αλλά αυτό δεν σημαινει πως έχει λύσει όλα της τα προβλήματα.
Η Γαλλία δεν βρίσκεται στην δεινή θέση που βρίσκεται η Γερμανία, αλλά αναμφισβήτητα η αλαζονική συμπεριφορά της Γερμανίας την έχει ανησυχήσει
Το τελευταίο διάστημα το Παρίσι ανησυχεί ότι το Βερολίνο, με την έντονα «ατλαντική» στροφή της εξωτερικής πολιτικής του ενδιαφέρεται περισσότερο για τη συμμαχία με τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης ή την υποστήριξη στην Ουκρανία, παρά για τα διατήρηση μιας στρατηγικής σύγκλισης με τη Γαλλία.
Οριακά είναι ένας φόβος ότι ένας δυνάμει άξονας ανάμεσα στη Γερμανία και χώρες της διεύρυνσης θα σήμαινε υποβάθμιση του Παρισιού και δη σε ένα ζήτημα, αυτό της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας, όπου ως πυρηνική δύναμη και δύναμη με σημαντικές ένοπλες δυνάμεις τής αναλογεί μια άλλη μεταχείριση.
Από την πλευρά του το Βερολίνο θεωρεί πολύ προβληματική τη γαλλική αντίδραση που οδήγησε στον ενταφιασμό του σχεδίου για έναν αγωγό αερίου στα Πυρηναία που θα επέτρεπε τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Ισπανία, όπου καταλήγουν αγωγοί αερίου από την Αλγερία και το Μαρόκο, στη Γαλλία και μέσω του γαλλικού δικτύου στη Γερμανία, επιτρέποντας μια μερική ανακούφιση για την απώλεια ροών φυσικού αερίου από τη Ρωσία.
Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα πως η Ευρώπη εισέρχεται σε μία νέα εποχή με τις δύο χώρες να μην ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την διατήρηση της δυναμικής του άξονά τους. Επομένως, μαζί με την αποσταθεροποίηση του άξονα αποπροσανατολίζεται και η Ευρώπη στο Παγκόσμιο Σύστημα