Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου για πρώτη φορά διαβρώνει τις ελληνορωσικές σχέσεις. Γιατί;

Η ιστορία πολλές φορές μιλά την χειρότερη γλώσσα, χειρότερη ακόμα και από αυτή που μιλάει ο εχθρός ή ο ίδιος ο πόλεμος.

Στο βωμό των συμφερόντων του ρωσοουκρανικού πολέμου θυσιάζονται οι παραδοσιακά καλές σχέσεις που διατηρεί επί πολλών χρόνων η Ελλάδα με τη Ρωσία.

Αφορμή στάθηκε η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου κλείνει επίσημα 195 χρόνια και αποτέλεσε μία από τις σημαντικές, αν όχι την πιο σημαντική, Ναυμαχίες στην Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία.

Ενόψει, λοιπόν, των εξελίξεων με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Ελλάδα για πρώτη φορά έκανε κάτι που σίγουρα θα χαραχθεί στις ιστορικές και διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών.

Επέλεξε να μην καλέσει την ρωσική πρεσβεία στους εορτασμούς της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, μιας πολύ καθοριστικής ιστορικής στιγμής για την χώρας μας στην οποία συνέβαλε και η Ρωσία.

Επί της ουσίας, η Ρωσία ήταν μια από τις Μεγάλες Δυνάμεις μαζί με την Αγγλία και την Γαλλία που υπέγραψε στην Συνθήκη του Λονδίνου στις 24 Ιουνίου 1827, που καθόριζε την ανεξαρτησία της Ελλάδας μετά από πάνω από τέσσερις αιώνες οθωμανικής κατοχής.

Μέσω αυτής της Συνθήκης το ελληνικό κράτος αποκτούσε υπόσταση αλλά υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Ένα μυστικό άρθρο προέβλεπε την επέμβαση των Τριών Δυνάμεων σε περίπτωση που η Ελλάδα και η Τουρκία δεν συμβιβάζονταν με τους όρους της  Συνθήκης.

Όταν η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία κατέπλευσαν στην Πελοπόννησο για κατευνάσουν τις εχθροπραξίες, η Ελλάδα δέχθηκε τους όρους των Δυνάμεων, ενώ η Τουρκία έπραξε το αντίθετο, δηλαδή δυσανασχέτησε και δεν άφησε κανένα περιθώριο επέμβασης στην επικράτειά της,

Η προκλητική στάση της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανάγκασε την Αγγλία αρχικά και έπειτα και τις άλλες ύο δυνάμεις να δράσουν πιο αποτελεσματικά και να περάσουν στην αντεπίθεση.

Παρόλο που ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπερείχε αριθμητικά σε σχέση με τον στόλο και των τριών δυνάμεων, η ναυμαχία έκλινε υπέρ του συμμαχικού στόλου λόγω μεγαλύτερης δύναμης πυρός.

 

Έτσι, η Ναυμαχία του Ναυαρίνου σήμανε την ελευθερία της Ελλάδας παρά την συνεχιζόμενη άρνηση του Σουλτάνου με την τελευταία μάχη του Αγώνα να δίνεται στην Πέτρα της Βοιωτίας.

Όπως μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το συγκεκριμένο σημείο της ιστορίας μόνο μπορεί να συνδέει παρά να χωρίζει τις δύο χώρες.

Η στάση της Ελλάδας μέσα από αυτή την ενέργεια ενόχλησε τη Ρωσική Πλευρά, η οποία έσπευσε μέσα από την απάντησή της να δώσει το δικό της μήνυμα αναφέροντας: «Τίθεται συχνά το ερώτημα τι είναι «η παραχάραξη της ιστορίας»; Μας έδειξαν σήμερα ένα καλό παράδειγμα»

Όπως φαίνεται πολλές φορές, γεγονότα του διεθνούς περιβάλλοντος, μπορούν να επισκιάσουν με την πρώτη ευκαιρία μια βαρυσήμαντη ιστορία δύο σχεδόν αιώνων.

Ας ελπίσουμε άπαντες πως όλα θα εξομαλυνθούν