Σήμερα 2 Φεβρουαρίου είναι μεγάλη Δεσποτική εορτή. Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτή ριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λκ. 2. 29 32)
Tὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών σημειώνουν τὸ τέλος μιᾶς μακρᾶς περιόδου, χιλιάδων χρόνων κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν χωρὶς τὸ Θεό· εἶχαν περάσει χιλιά δες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἀδὰμ εἶχε χύσει τὸ πρῶτο του δάκρυ, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε θρηνήσει γιὰ πρώτη φορὰ πάνω στὴ γῆ ἐκείνη στὴν ὁποία δὲν εὕρισκες πιὰ τὸ Θεὸ ἀνάμεσα στὰ πλάσματά Του.
Ὁλόκληρη ἡ γῆ, ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ποθοῦσε τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ἐπιτέλους θὰ συναντοῦσε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ Θεό του πρόσωπο μὲ πρόσωπο. Νά λοιπὸν ποὺ ἡ μέρα ἐκείνη εἶχε φτάσει: ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος μέσα σὲ μιὰ φάτνη στὴ Βηθλεέμ· ὁ Αἰώνιος μπῆκε μέσα στὸ χρόνο· ὁ Ἀπεριχώρητος καὶ Ἀτελεύτητος ὑπάχθηκε στοὺς περιορισμοὺς τῆς κτιστῆς μας κατάστασης.
Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἁγιότητα μπῆκε στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας τὴ μέρα τοῦ βαπτίσματός Του μὲ τὸ νὰ βυθιστεῖ στὰ φοβερὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη μέσα στὰ ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀποπλύνει τὰ ἁμαρτήματά τους· βυθίστηκε στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ σὰν μέσα στὰ νεκρὰ νερὰ τῆς μυθολογίας καὶ τῶν παραμυθιῶν καὶ βγῆκε φορτισμένος μὲ τὴ νέκρα καὶ τὴ θνητότητα τῶν ἀνθρώπων τοὺς ὁποίους εἶχε ἔλθει νὰ σώσει.
Σήμερα θυμόμαστε τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου, τὴ συνάντησή Του μὲ τὸ πρῶτο πρόσωπο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Μητέρα Του, τὸ ὁποῖο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Τὸν εἶχε διαισθανθεῖ ὡς Θεό. Ἡ τραγωδία τῆς ἀποστέρησης τοῦ Θεοῦ τὴν ὁποία βρίσκουμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο ἔχει τελειώσει· ὁ Κύριος εἶναι μαζὶ μὲ τὸ λαό Του· ἡ πληρότητα τῆς Θεότητας κατοικεῖ πάνω στὴ γῆ αὐτή.
Μιὰ νέα ὅμως τραγωδία ἀρχίζει, ἡ πορεία τοῦ Θεανθρώπου πρὸς τὸ Σταυρό. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε στὴ χώρα τοῦ θανάτου καὶ μὲ σκοπό Του νὰ πεθάνει. Γεννήθηκε μὲ σκοπό Του νὰ πεθάνει γιὰ χάρη μας. Ἂν προσέξατε τὰ ἀναγνώσματα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τὰ ὁποῖα διαβάζονται γιὰ τὴ γιορτὴ αὐτὴ εἶναι πιθανὸ νὰ καταλάβατε τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους θεσπίστηκε.
Στὸ δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς Ἐξόδου διαβάζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ζήτησε ἀπὸ τὸ Μωυσῆ τὴν καθιέρωση τοῦ κάθε πρωτότοκου ἀγοριοῦ, τὴν προσφορὰ τοῦ παιδιοῦ σὰν μιὰ θυσία σὲ μνήμη τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Ἰσραὴλ σώθηκε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων μέσῳ τοῦ θανάτου ὅλων τῶν πρωτοτόκων τῆς Αἰγύπτου.
Ἡ παρουσίαση αὐτὴ τοῦ κάθε πρωτότοκου βρέφους στὸ Ναὸ δὲ σήμαινε μιὰ πλήρη ἀφιέρωση στὸ Θεό: τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἐπέστρεφαν στὴ συνέχεια πίσω στὴν καθημερινὴ κοσμικὴ ζωή. Ἡ παρουσία σήμαινε τὴν ἄφεσή τους στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σήμαινε ὅτι ὁ Θεὸς εἶχε πάνω τους δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀναγνωριζόταν ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ γονεῖς πλήρωναν γιὰ τὸ παιδὶ σὰν λύτρα ἕνα ἀμνὸ ἢ ἕνα ζεῦγος περιστεριῶν.
Ὁ πρωτότοκος ἦταν πραγματικὰ μιὰ αἱματηρὴ θυσία ἡ ὁποία ἀναβαλλόταν ἀπὸ αἰώνα σὲ αἰώνα μέχρι τὴ μέρα ποὺ ὁδηγήθηκε στὸ ναὸ ὁ Μονογενὴς Γιὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε γίνει Γιὸς τῆς Παρθένου, ὁ «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἡ αἱματηρὴ αὐτὴ θυσία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀντικατάστατο τῆς θυσίας εἶχε προσφερθεῖ, αὐτὴ τὴ μοναδικὴ φορὰ ὁ Θεὸς Πατέρας δέχτηκε καὶ τὸν ἴδιο τὸ θάνατο τοῦ Βρέφους.
Ἡ θυσία ἔπρεπε νὰ περιμένει τὸν καιρό της· πέρασαν κάπου τριάντα χρόνια ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ βρέφους μέχρι τὸ θάνατο τοῦ ὥριμου Ἰησοῦ· ἡ θυσία ὅμως εἶχε γίνει δεκτὴ καί, ὅταν ἦλθε ὁ καιρός, τὸ βρέφος ποὺ εἶχε προσφερθεῖ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία πέθανε στὸ Γολγοθὰ πάνω σ’ ἕνα σταυρό.
Ἐνῷ ὁ Ἅγιος Συμεὼν διακήρυττε τὴ λύτρωση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ μακραίωνη ἀποξένωσή του ἀπὸ τὸ Θεὸ ἔδινε ταυτόχρονα καὶ στὴ Θεομήτορα τὴ φοβερὴ προειδοποίηση ὅτι μιὰ ρομφαία θὰ διαπερνοῦσε καὶ τὴ δική της τὴν καρδιά, ὅτι ἡ θυσία ποὺ ἀναστελλόταν γιὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη θὰ φανερωνόταν κάποια μέρα σὰν θεϊκὴ βουλὴ καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ἕνα τραγικὸ μονοπάτι γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ ἐκείνη (Λκ. 2. 34, 35).
Ὁ Χριστὸς ἀκολούθησε πραγματικὰ τὸ τραγικὸ αὐτὸ μονοπάτι, τὸ μονοπάτι τῆς ἀνθρώπινης καὶ τῆς Θείας ἐγκατάλειψης, τὴν ὁδὸ πρὸς τὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆ καὶ τὸ θάνατο τοῦ Γολγοθᾶ. Ὁ θάνατός Του ἦταν μιὰ καταπάτηση τοῦ θανάτου ἐφ’ ὅσον ἀναστήθηκε ζωντανὸς ἀπὸ τὸ μνῆμα. Ἔπειτα ἀναλήφθηκε μὲ δόξα καὶ μᾶς ἔδωσε τὸ Ἅγιό Του Πνεῦμα καὶ ὅμως οὔτε καὶ τότε δὲν ἐξαλείφεται τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ ἡ τραγωδία τοῦ κόσμου δὲ φτάνει στὸ τέλος της.
Ὁ ἐγερθεὶς Χριστὸς ἔχει στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια Του τὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιά, στὴν πλευρὰ τὴν οὐλὴ ἀπὸ τὴ λόγχη καὶ στὸ μέτωπό Του τὰ σημάδια ἀπὸ τὴν κορώνα τὴν ὁποία Τοῦ εἶχαν φορέσει κοροϊδευτικά, τὸ στεφάνι ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι βασιλικὸ εἶχε γίνει ἀπὸ ἀγκάθια.
Γινόμαστε κι ἐμεῖς μέτοχοι τῆς σταυρικῆς αὐτῆς ὁδοῦ: ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς παρουσιάστηκε στὴν ἐκκλησία ὕστερα ἀπὸ τὸ Βάπτισμά του· τότε διαβάστηκαν προσευχὲς γιὰ τὶς μητέρες μας καὶ γιὰ μᾶς καὶ ἡ ἐκκλησία ἐπικαλέστηκε τὸν Κύριο, τὸν Προστάτη τῶν νηπίων ποὺ εἶχε ὁ ἴδιος κρατηθεῖ στὶς ἀγκάλες τοῦ Ἁγ. Συμεών, ζητώντας ἔλεος καὶ συμπαράσταση.
Αὐτὸ ἔγινε κατ’ εἰκόνα τῆς παρουσίασης τοῦ Χριστοῦ· πρὶν ἀπὸ αὐτὸ εἴχαμε βαπτιστεῖ καὶ τὸ Βάπτισμα σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπ. Παῦλο (Ρωμ. 6. 3 11) καὶ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μιὰ καταβύθιση στὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ ὥστε νὰ τὸν κάνει δικό μας θάνατο, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἡ Ἀνάστασή Του γίνεται δική μας ἀνάσταση.
Ἐμεῖς λοιπὸν ποὺ ἔχουμε πεθάνει μὲ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐγερθεῖ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁδηγούμαστε στὸ ναὸ ὅπως εἶχε ὁδηγηθεῖ κι Ἐκεῖνος, αἰώνιοι καὶ ἐν τούτοις ὑποκείμενοι στὴν τραγωδία τοῦ χρόνου, ζωντανοὶ ἀλλὰ προορισμένοι γιὰ τὸ θάνατο. Ὁ Χριστὸς ἦταν ζωντανὸς στὴν αἰώνια θεότητά Του καὶ τὴν ἀθάνατη ἀνθρώπινη σάρκα Του, ὅμως δέχτηκε τὸ θάνατο τῆς σάρκας Του γιὰ νὰ κοινωνήσει σὲ ὅλα μὲ τὴ δική μας ἁμαρτωλὴ σάρκα. Μὲ παρόμοιο τρόπο ὕστερα ἀπὸ τὴ συνανάστασή μας μαζί Του ὁ Χριστὸς μᾶς ἀποστέλλει – ὅπως προηγουμένως ὁ Πατέρας εἶχε στείλει Ἐκεῖνον – στὴ σφαίρα τῆς ἁμαρτίας γιὰ νὰ σηκώσουμε στὰ σώματα, τὶς ψυχὲς καὶ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας τὸ σταυρὸ τοῦ κόσμου ὁ ὁποῖος ἔχει πέσει καὶ ἐξαγοραστεῖ ἀλλὰ ποὺ δὲν ἔχει ἀπολυτρωθεῖ ἀκό μα.
Τι σημαίνει δεσποτική εορτή; Δεσπότης είνε ένας και μόνο· ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Και λέγεται Δεσπότης, διότι δεσπόζει παντού, εξουσιάζει τα πάντα. «Δεύτε προσκυνήσωμεν, και προσπέσωμεν αυτώ…».
Γι᾿ αυτό οι εορτές του Χριστού λέγονται δεσποτικές.
Πρώτη δεσποτική εορτή είνε τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Την 1η Ιανουαρίου είνε η Περιτομή. Και σήμερα, σαράντα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, είνε η εορτή της Υπαπαντής.
Τι θα πη Υπαπαντή;
Υπαπαντή θα πη συνάντησις, υποδοχή. Στην Ορθοδοξία, όταν το παιδάκι γίνη σαράντα ημερών, το παίρνει η μάνα και το πηγαίνει στην εκκλησία. Εκεί ο παπάς κάνει μια ακολουθία και το ευλογεί. Έτσι έγινε και με το Χριστό. Γι᾿ αυτό πρέπει τα παιδάκια να τα πηγαίνουμε σαράντα ημερών στο ναό. Και ετσι γινόταν πάντοτε. Μόνο τώρα κάτι μοντέρνες γυναίκες δεν τα πάνε, και γι᾿ αυτό καταντούν διαβολόπαιδα. Παιδί που δεν το ευλογεί η Εκκλησία, θα γίνη διαβόλου παιδί.
Eίχαν λοιπόν και οι Ιουδαίοι την ίδια συνήθεια. Αυτό βλέπουμε στη σημερινή εορτή.
Η Παναγία μας σαράντα μέρες μετά τη γεννησι πήρε στην αγκαλιά το Χριστό, το Θείο Βρέφος, και πήγε στο ναό του Σολομώντος.Εκεί συνέβη το εξής. Ένας ασπρομάλλης γέροντας, ο Συμεών, μόλις είδε το Θείο Βρεφος, τον φώτισε ο Θεός και πλησίασε.
Υποδέχθηκε στην αγκάλη του το Χριστό, και είπε λόγια θεικά – προφητικά. Τι είπε; Ότι το παιδί
αυτό διαφέρει απ᾿ όλα τα άλλα. Είνε ο ίδιος ο Θεός. Το περίμεναν γενεές γενεών, όλοι οι λαοί του κόσμου και οι Ισραηλίτες. Το παιδί αυτό θα γίνη μέγας, θα ελευθερώση τον κοσμο από την αμαρτία… Αυτός ήταν ο Χριστός, που ευλογούσε ο γέροντας εκείνη τη στιγμή.
Έπειτα εστράφη προς την Παναγία και της είπε φοβερά λόγια, που όσες είνε μανάδες
τα νιώθουν περισσότερο· «Κ᾿ εσύ», λέει, μάνα, «θα νιώσης σπαθί θα διαπερνά την καρδιά
σου»· «σού δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. 2,35). Προφήτευσε, δηλαδή, ότι
θα έρθη μέρα, που θα πονέση πάρα πολύ. Όπως και ήρθε η ημέρα αυτή, η Μεγάλη Παρασκευή, που η Παναγία μας είδε το Χριστό επάνω στο σταυρό και πόνεσε πολύ.
Κοντά στο γέροντα Συμεών και μια άλλη γερόντισσα 84 χρονών, η Άννα, ήρθε εκείνη την ώρα. Αυτή είχε ζήσει 7 μόνο χρόνια με τον άντρα της και μετά εχήρευσε. Δεν ήλθε πλεον σε δεύτερο γάμο, όπως κάνουν τώρα μερικες. Γιατί ένα γάμο ευλογεί η Εκκλησία μας.
Ο δεύτερος και ο τρίτος γάμος επιτρέπεται κατ᾿ ανάγκην, αλλά δεν είνε γάμος· είνε μία
συγκατάβασις στην αδυναμία. Ο πρώτος γάμος είνε ευλογία. Είδατε τι λέει σήμερα το
ευαγγέλιο; Ότι η Παναγία πήρε, λέει, ένα ζευγάρι τρυγόνια και τα πήγε στο ναό, να τα
προσφέρη ευχαριστήριο θυσία στο Θεό. Γιατι τρυγόνια; Διότι αυτά είνε το πιο συνδεδε-
μένο ζεύγος. Δεν μαλώνουν ποτέ. Κι άμα σκοτωθή το ένα, το αρσενικό η το θηλυκό, το αλ-
λο δεν ζευγαρώνει πλέον, δεν πάει με άλλο,αλλά κλαίει, αλλάζει δηλαδή και τη φωνή του
ακόμα. Μας δίνουν έτσι το δίδαγμα, ότι ο πρωτος γάμος είνε αυτός που θέλει ο Θεός.
Η Άννα λοιπόν, όταν πέθανε ο άντρας της πήγε πλέον στο ναό και έγινε νεωκόρος.
Νηστευε και προσευχόταν πολύ. Αυτή η ευλογημένη γερόντισσα ήρθε την ώρα εκείνη στο
ναό και άρχισε να λέη για το Χριστό λόγια θεία.
Και ο Συμεών κατέληξε· Θεέ μου, τώρα πού είδα το Χριστό πάρε με πλέον· φεύγω ικανο-
ποιημένος. Η μέρα αυτή ήταν η πιο μεγάλη της ζωής μου. Σ᾿ ευχαριστώ που, όπως είχες
πεί, μ᾿ αξίωσες να δω τον Σωτήρα του κοσμου· «Νυν απολύεις τον δούλόν σου, δεσποτα, κατά το ρήμά σου εν ειρήνη…» (Λουκ. 2,29).
Αυτό είνε με απλά λόγια το γεγονός που εορτάζουμε σήμερα.
Η Υπαπαντή μας προσφέρει τέσσερα διδάγματα.
Το ένα είνε για τους γέροντες. Γέροντας ηταν ο Συμεών, γερόντισσα και η Άννα. Αυτοί
ήταν άγιοι γέροντες. Που να βρης τώρα τετοιους γέροντες, σεμνούς, ηθικούς, εναρέτους, που διαβάζουν τις Γραφές! Σπανίζουν.
Σήμερα τι γίνεται; Καλά οι νέοι, τρελλάθηκαν· αλλά και οι γέροι; Το βλέπεις το γέρο, το
ένα πόδι του είνε στον τάφο, αλλά εκκλησία δεν πατάει. Κάθεται στο καφφενείο διπλοπό-
δι με το τσιγάρο στο στόμα. Το στόμα του ένα λόγο σωστό δεν λέει· αισχρολογεί και βλα-
στημάει. Ευαγγέλιο δεν ανοίγει, στην εξομολόγησι δεν πάει. Τα μαλλιά του άσπρισαν, τα
δόντια του πέφτουν, τα μάτια του δεν βλεπουν, πλησιάζει το τέλος, κι ακόμα δεν πήγε
να εξομολογηθή, να πλησιάση το Χριστό. Αδιαφορεί τελείως, ενώ ο αρχάγγελος σε λίγο
θα πάρη την ψυχή του. Βρε γέροντα, πήγαινε στον πνευματικό να εξομολογηθής, να κλα-
ψης· κι όταν εκείνος σού πη «Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Λουκ. 5,20), θα νιώσης χαρά που δεν
περιγράφεται. Θα πης κ᾿ εσύ «Νυν απολύεις τον δούλόν σου, δέσποτα,… εν ειρήνη»
Το άλλο δίδαγμα είνε για τις μάνες. Θα σε πω μάνα όχι όταν απλώς γεννάς. Η γέννα είνε εύκολο, φυσικό πράγμα· και τα ζώα γεννάνε. Θα σε πω μάνα, όταν το παιδάκι σου, προ-
σπαθήσης όχι μόνο να το ταίζης, να το πλενης και να το καθαρίζης, να του τραγουδάς
και να το κοιμίζης, αλλά και να το διδάξης.
Η πρώτη λέξι, που πρέπει να μάθης στο παιδί, είνε «Χριστός», που είνε παραπάνω απ᾿
όλους. Η μάνα θα πη στο παιδί για το Χριστό. Μάθε το να μιλάη με το Θεό.
Πιάσε το χεράκι του, ένωσέ του τα τρία δάχτυλα, δείξε του
να κάνη το σταυρό του. Και να το βάλης να γονατίση, να κάνη την προσευχή του, να πη
το «Άγιος ο Θεός…», το «Πάτερ ημών…», το «Κύριε ελέησον», το «Πιστεύω…». Κι όταν
χτυπάει η καμπάνα την Κυριακή, μην τ᾿ αφήνεις να κοιμάται. Ξύπνησέ το, πλύνε το, ντυ-
σε το, παρ᾿ το απ᾿ το χεράκι και φέρε το στην εκκλησία. Γιατί αλλοίμονο σ᾿ όποιον κοιμάται
την ώρα που χτυπούν οι καμπάνες.
Γι᾿ αυτό τα παιδιά πλέον έγιναν θηριώδη,αναρχικοί και τρομοκράτες, τέρατα. Όπως είπε ο άγιος Κοσμάς, όταν θα αδειάσουν οι εκκλησίες, θα γεμίσουν οι φυλακές.
Το τρίτο δίδαγμα είνε για τους πατεράδες και όλους τους άλλους μεγάλους του σπιτιού.
Προσέξτε το παιδί. Αχ πατέρα, τι μεγάλη αποστολή έχεις! Τελείωσες τη δουλειά και πας
στο σπίτι; Κάθησε μαζί με το παιδί και μίλησέ του. Δεν θέλει μόνο φαί. Θέλει βεβαίως και
υλικό φαΐ το παιδί· αλλά θέλει κυρίως φαΐ ψυχικό. Πάρε το Ευαγγέλιο, διάβασε ένα κομμά-
τι και πες του δυό λόγια. Τα κάνετε αυτά;
Εγώ σας λέγω από τον εαυτό μου. Είχα μια γιαγιά αγία – ας την θυμηθώ. Αγράμματη ήταν.
Μ᾿ έπαιρνε κοντά της, με γονάτιζε, με έμαθε προσευχές – ας είνε αιωνία της η μνήμη.
Ξεχασα δασκάλους, ξέχασα καθηγητάς, ξέχασα άλλους, τη γιαγιά μου δεν την ξεχνώ!
Που είνε σήμερα αυτά τα παραδείγματα;Που είνε οι γονείς, που θα πάρουν το παιδί
να του μάθουν το Θεό; Σας το λέω με βεβαιότητα· Με τέτοιο περιβάλλον, το παιδί θα με-
γαλώση, θα πάη σχολείο, θα σταδιοδρομήση,θα γεράση· μπορεί να ξεχάση πολλά άλλα, μα
ποτέ δεν θα ξεχάση το σπίτι του. Αυτό λέει η πείρα της ζωής.
Κάτι ακόμα και τελείωσα. Σήμερα το ευαγγέλιο έχει και μια προφητεία. Ποια προφη-
τεία; Ότι τα πάντα θ᾿ αλλάξουν, αλλά ένας θα μείνη. Θα μείνη ο Χριστός! Πολλοί θα τον πο-
λεμήσουν, λέει η προφητεία. Θ᾿ ακονίσουν τα μαχαίρια και τις γλώσσες τους, θα κάνουν το
παν για να τον ξερριζώσουν μέσα από τις καρδιές.
Μα ο Χριστός δεν ξερριζώνεται· είνε βαθειά ριζωμένη η πίστι (βλ. Λουκ. 2,34).
Δεν βλέπετε τι έγινε; Άθεοι πολέμησαν την Εκκλησία, μα βλέπεις τώρα οι εκκλησίες
γεμίζουν. Κι όταν περνούν τα άγια κλαίνε! Ο Χριστός θα ζη εις αιώνας αιώνων.
Τελειώνω. Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας·
Είμαστε με το Χριστό; Τον αγαπούμε και τον πιστεύουμε η τον απορρίπτουμε και του παμε κόντρα; Να ξέρουμε πάντως πολύ καλά – και γράψτε το· όποιος πάει κόντρα με το Χριστο, θα γίνη στάχτη! Γι᾿ αυτό κοντά στο Χριστο! Μαζί με τους αγγέλους, με τους αγίους,με τον άγιο Συμεών και την αγία Άννα που εορτάζουν σήμερα.
Κοντά στο Χριστό μικροί και μεγάλοι.
Διότι ο Χριστός είνε ο Θεός·
ον,παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.
(†) επίσκοπος Αυγουστίνος
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, που έγινε στον ι. ναό Αγ. Νικολάου Αμμοχωρίου – Φλωρίνης την Κυριακή 2-2-1986.