Ζωρζ Σαρρή Να εμπιστεύεσαι τον Άνθρωπο ο Άνθρωπος είσαι εσύ…

Η Ζωρζ Σαρή το πραγματικό της όνομα  Γεωργία Σαρηβαξεβάνη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην Ελλάδα, ενώ από πολύ μικρή άρχισε να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Στα χρόνια της Κατοχής φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, παράλληλα με τη δράση της στην Αντίσταση, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1947, κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές της στην υποκριτική, στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν, ενώ εργάστηκε και σαν ηθοποιός του θεάτρου. Παράλληλα εκείνη την περίοδο ήρθε σε επαφή με σημαντικότατες φυσιογνωμίες της τέχνης και των γραμμάτων μεταξύ των οποίων η Μελίνα Μερκούρη , ο Κώστας Αξελός και ο Μαρσέλ Μαρσώ. Στη γαλλική πρωτεύουσα γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μάρκελλο Καρακώστα, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Το 1962 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίστηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο στο πλευρό σημαντικών ονομάτων του χώρου εκείνης της εποχής. Ενδεικτικά να αναφέρουμε την ταινία «Φαίδρα» του Ζυλ Ντασέν και φυσικά το «Έγκλημα στα παρασκήνια» του Ντίνου Κατσουρίδη, για το οποίο απέσπασε το βραβείο Β’ Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Από το 1958 μέχρι το 1987 έλαβε μέρος συνολικά, σε 11 κινηματογραφικές ταινίες. Στην περίπτωση της Ζωρζ Σαρή, μίας γυναίκας για την οποία η ενασχόληση της με τον χώρο της τέχνης και συγκεκριμένα με τον χώρο της υποκριτικής ήταν ζωτικής σημασίας, είναι ενδιαφέρον το πώς η μεταστροφή της στον χώρο της συγγραφής ήταν αποτέλεσμα του ότι με την επικράτηση της χούντας έμεινε άνεργη ως ηθοποιός.

Σε συνέντευξή της μάλιστα, είχε τονίσει ότι…

«Στο γράψιμο βρήκα ό, τι δεν μπορούσα να βρω στο θέατρο, ίσως γιατί δεν ήμουν πρωταγωνίστρια και ίσως γιατί δεν ήμουν σε θέση να διαλέξω τους ρόλους που ο θιασάρχης ή ο σκηνοθέτης διάλεγαν για μένα. Τώρα φέρω ακέραιη την ευθύνη των βιβλίων μου. Κάνω αυτό που θέλω, αυτό που μπορώ».

Η συγγραφική της καριέρα άρχισε το 1969 με το Θησαυρό της Βαγίας, ένα μυθιστόρημα που ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά της και τους φίλους τους και το οποίο είχε και εξακολουθεί να έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Από το 1969 μέχρι σήμερα έχει γράψει μυθιστορήματα για παιδιά και εφήβους, νουβέλες, θεατρικά παιδικά έργα και ιστορίες για μικρά παιδιά. Επίσης στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί. Το 1994 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου καθώς και από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, ο οποίος τη βράβευσε ξανά το 1999. Επίσης το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χ.Κ. Άντερσεν.

Η Ζωρζ Σαρή ήθελε να είναι πραγματικά κοντά στα παιδιά και γι’ αυτό επισκέφθηκε πολλά σχολεία της Ελλάδας παροτρύνοντας τα παιδιά να διαβάζουν λογοτεχνία.

Μαζι με τη φίλη της Αλκη Ζέη ανανέωσε την παιδική λογοτεχνία. Στα βιβλία της τα παιδιά δεν είναι άβουλα όντα που χρειάζονται υπερβολική προστασία από τους ενήλικες γι’ αυτό άλλωστε και έμειναν στις καρδιές όλων μας . Η ίδια σε συνέντευξη της είχε πει: «Το μυστικό είναι να μην μπεμπεκίζουμε στα παιδιά. Να γράφουμε σα να γράφουμε για μεγάλους. Τα παιδιά είναι μικρά. Δεν είναι ηλίθια». Παράλληλα στο βιβλίο της ” Ο ΗΛΙΟΣ” αποτυπώνει με λίγα λόγια τον άνθρωπο Ζωή Σαρρή:  “Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν΄ αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά… Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε. Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκια της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους aγωνιζόταν.  Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το ΄χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: «Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι΄συ.”

Επιθυμία της ήταν να βάλει ένα μικρό λιθαράκι στην ανάπτυξη του παιδικού βιβλίου, όχι όμως μόνο με τη συγγραφή βιβλίων παιδικής λογοτεχνίας. Προσπάθησε να διαδώσει και το παιδικό βιβλίο κρατώντας ζωντανή και άμεση επαφή με το κοινό της. Ξεκίνησε, λοιπόν, να πηγαίνει σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα και να κάνει ομιλίες. Επίσης,  μέσα από κάποια άρθρα της και με τη συμμετοχή της σε λογοτεχνικές συζητήσεις, έλαβε ενεργό μέρος σε θέματα που αφορούσαν την παιδική λογοτεχνία. Για παράδειγμα τα κόμικς, η θεματολογία του παιδικού βιβλίου και η θέση της γυναίκας σε αυτό

Τα τόσο σοφά και αληθινά λόγια της Άλκης Ζέη είναι καλό να τα έχουμε υπόψη μας οι γονείς που πολλές φορές απο τρυφερότητα και με καλές προθέσεις μιλάμε στα παιδιά μας σαν να είναι μωρά. Με αυτόν τον τρόπο και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε υποτιμάμε την νοημοσύνη τους.

Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι ενδιαφέρουσα, αξίζει να την απολαύσετε.

Η Ζωρζ Σαρή στην εκπομπή του Ηλία Μαλανδρή στον SEVEN X, στις 11 Ιουν 2012