Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας
Της Μάρλεν Δεσποτίδη
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η γιορτινή αυτή μέρα λοιπόν συνυφασμένη πλέον στις μέρες μας με συνοδεία λουλουδιών και ευχών από γνωστούς, συγγενείς, συζύγους και φίλους, οι γυναίκες συνήθως βγαίνουν
και διασκεδάζουν φορώντας το χαμόγελό τους και την καλή τους διάθεση.
Ναι … αυτός θα ήταν ένας πολύ ωραίος πρόλογος για ένα τυποποιημένο άρθρο για τη μέρα της γυναίκας. Σωστά. Πολύ σωστά. Είναι άλλωστε συνηθισμένο οι άνθρωποι να λειτουργούμε με τόσα κουτάκια και νόρμες που στο τέλος καταλήγουμε να τα πιστεύουμε και οι ίδιοι σαν μια αυθυποβολή του είναι μας και καταλήγουμε να ζούμε μια αυτιστική πραγματικότητα. Θα ακολουθούσαν κάποια ιστορικά στοιχεία για την εξέλιξη αυτής της μέρας ανά τα χρόνια και ανά τον κόσμο και θα κλείναμε εξυμνώντας την φύση της γυναίκας με διάφορα κλισέ τύπου «η γυναίκα είναι δύναμη και δίνει ζωή» ή «κορίτσια αφήστε τα αγόρια σπίτι και βγείτε περάστε όμορφα και διασκεδάστε (εκτός από φέτος που είμαστε εσώκλειστοι) ή «η φύση μια γυναίκας είναι μοναδική» και πάει το σκηνικό λέγοντας….
#not
Τίτλοι άρθρων επόμενης ημέρας:
«Τι κραγιον να φορέσεις για να του αρέσεις»
«Πώς προτιμούν οι άντρες τις γυναίκες»
«Τι να κάνεις για να τον φέρεις πίσω»
Hardcore τίτλοι επόμενης ημέρας :
«Σοκ στη τοπική κοινωνία, άντρας ξυλοφόρτωσε μέχρι θανάτου τη γυναίκα του»
«Αρνείται τις κατηγορίες για βιασμό. Όλα έγιναν με τη θέληση της»
Σχόλια τίτλων επόμενης μέρας:
«καλό τσουλί κι αυτή, δεν είδατε τι φωτογραφίες έβγαζε; Ποιος ξέρει ποιον ξεμυάλισε και την εκδικήθηκαν έτσι» / «Τώρα θυμήθηκε να τον καταγγείλει;»/ «Πρώτα πάνε και κάνουν τις πουτανιές τους και μετά κλαίγονται» / «όποια δεν θέλει δε μπλέκει» / «Πώς είναι έτσι ρε, εγώ μαλάκα δεν έμπαινα ούτε για πλάκα».
Πριν από λίγο καιρό επί Μπεκατώρου εποχής, ούτε δύο εβδομάδες δεν είχαν περάσει, έτυχε να είμαι παρούσα σε μια συνάντηση επαγγελματική. Στην συνάντηση αυτή παρευρίσκονταν μόνο γυναίκες. Ήρθε το θέμα «Μπεκατώρου» στο τραπέζι, πάνω στη συζήτηση. «τόσα χρόνια για να μη χάσει τη καριέρα δε μίλαγε, άσε τώρα, αν την είχε πειράξει τόσο θα το έλεγε τότε. Εγώ ποτέ δεν πήγα σε κανενός άντρα το δωμάτιο. Τι περίμενε;» «εγώ πήγα για να παραδώσω κάτι χαρτιά σπίτι του και μου άνοιξε γυμνός, τσίτσιδος. Ήταν και χάλια μαύρα. Ήξερα ότι δεν θα το απέφευγα. Μου είπε ότι αν ήθελα να συνεχίσω (…) έτσι είναι οι άντρες τι λέμε τώρα; τι να πάω να καταγγείλω; Δεν το ξέρουμε; Να γίνω και ρεζίλι δηλαδή;» Στο ίδιο μήκος κύματος συνέχισαν και οι άλλες για να μη μακρηγορώ. Μονάχα μία τόλμησε να πει «εγώ την καταλαβαίνω, μου έτυχε όταν ήμουν μικρή να με στριμώξει ο εργοδότης μου και από τότε για χρόνια όποτε το σκεφτόμουν έβαζα τα κλάματα» Προσωπικά δε μίλησα. Δε μίλησα γιατί εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως κάθε γυναίκα είχε από μία ιστορία να πει. Και γιατί επίσης συνειδητοποίησα πως η πλειοψηφία των γυναικών έχει υποσυνείδητα συνηθίσει τη
θυματοποίησή της, τόσο που έχει γίνει δεύτερη φύση της.
Τι ακριβώς οφείλει να μας θυμίσει η μέρα της γυναίκας; Ότι είμαστε καλύτερα απ΄ ότι ήμασταν; Να θυμηθούμε το αυτονόητο, αλλά όχι τόσο αυτονόητο θαρρώ, ότι η γυναίκα έχει ισάξια δικαιώματα με έναν άντρα; Ένας άντρας και μια γυναίκα είναι απλά δύο άνθρωποι, όχι προς σύγκριση. Είναι απλά δύο άνθρωποι με ακριβώς ίδια δικαιώματα. Προς τι ο πόλεμος; Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που μια γυναίκα οφείλει καθημερινώς να αποδεικνύει την αξία της για να τη σέβονται. Όταν υπάρχουν οικογένειες που λένε το αξιομνημόνευτο ¨κάνε
αγόρι για να συνεχίσει το όνομα και κορίτσι να σε κοιτάξει στα γεράματα. Όταν τα κοριτσάκια μεγαλώνουν σαν πλάσματα αδύναμα που χρειάζονται τον πατέρα ή τον αδελφό όχι για να είναι στο πλευρό τους αλλά για τα προσέχει. Όταν υπάρχει ο μάγκας άντρας και η εύκολη γυναίκα. Όταν έχουν γεμίσει άπειρες σελίδες με συμβουλές για το πώς μια γυναίκα να καταφέρει- διεκδικήσει-παντρευτεί έναν άντρα που εκείνος πάντα δεν θα θέλει πολύ κι εκείνες θα τον καταφέρουν να θέλει πολύ ή έστω λίγο ρε παιδί μου. Όταν υπάρχουν μανάδες και πεθερές με την χρυσή συμβουλή «κράτα τον γάμο σου» . Κράτα τον από τα μαλλιά τον γάμο και μην τον αφήνεις απ’ το χέρι ό,τι κι αν συμβαίνει όταν κλείνει η πόρτα σου δεν έχει σημασία.
Άντεξε τα πάντα, κάνε τα πάντα, υπέμεινε τα πάντα, καταπιέσου, κάτσε φρόνιμα, γίνε δυστυχισμένη, άντεξε κέρατα, προσβολές και κακοποίηση, αρκεί να μην σε πουν χωρισμένη, εύκολη, γλωσσού, ανύπαντρη, χοντρή, ανορεξική, πρόστυχη. Γίνε το καλό κορίτσι που όλοι θέλουν. Το όμορφο κορίτσι που όλοι θα ποθούν αλλά θα είναι συνετό. Μη μιλάς για τα κακώς κείμενα, αποδέξου τα επιτέλους. Γίνε κάτι αποδεκτό με λίγα λόγια.
Κάτι όχι κάποια. Αυτή είναι η διαφορά. Θα μου πεις γιορτάζουμε τη πρόοδο. Ε ναι σαφέστατα έχουμε κάνει πρόοδο. Μικρή θα έλεγα. Είμαστε ακόμα μια κοινωνία με παθογένειες αιώνων. Μόνο που είμαστε άσοι στο να
τις κρύβουμε κάτω από το χαλί και να το παίζουμε πολιτισμένοι και προοδευτικοί, ανώτεροι και με κατανόηση. Αρκεί να μη χτυπήσει το «κακό» τη πόρτα μας. Άπαξ και συμβεί αυτό ο ψυχολογικός πόλεμος δίνει και παίρνει. Πακέτο με την υποκρισία. Γιατί έχουμε και τον υπόλοιπο κόσμο τι θα πει.
Ναι, η γυναίκα είναι ζωή. Δίνει ζωή. Είναι όμως και δύναμη. Μεγάλη. Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε να αλλάζουμε. Ουσιαστικά. Με πράξεις. Στην καθημερινότητα. Στις αποφάσεις. Στο να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια τι θα πει ο κόσμος και να βγαίνεις να διεκδικείς ό,τι νιώθεις ότι σε κάνει ευτυχισμένη. Στο να μιλάς. Στο να διεκδικείς το δίκιο σου και να πιστέψεις ότι αξίζεις. Στο να ντύνεσαι και να βάφεσαι όπως εσύ νιώθεις καλύτερα και στ’ αλήθεια αυτό, το να νιώθεις εσύ ωραία με τον εαυτό σου, είναι η μεγαλύτερη γοητεία. Με το να γίνεις δυστυχισμένη κανένας γάμος δε θα κρατηθεί, κανένα παιδί δε θα είναι ευτυχισμένο, κανένας γονιός δεν θα νιώσει καλύτερα. Και σίγουρα δεν θα σου δώσουν κανένα παράσημο κιόλας. Μην προσπαθείς για τίποτα και για κανέναν. Πίστεψε ότι αξίζεις και ζήσε. Ζήσε ελεύθερα. Γίνε μια γυναίκα χωρίς επίθετα που τη βαραίνουν και χωρίς αναχρονιστικές ιδέες που την κρατούν δέσμια. Τότε ναι , αυτό θα είναι γιορτή. Μια γιορτή προσωπική. Μέχρι τότε όλα θα είναι μια τεράστια υπενθύμιση ότι έχουμε ακόμα δρόμο πολύ να διανύσουμε.