Στη προσωπική σελίδα του στο fb ο Δημοσιογράφος Δημήτρης Λυμπερόπουλος https://www.facebook.com/dimitris.liberopoulos, μας ταξιδεύει στα ρεπορτάζ της ζωής του είτε αυτά που έγιναν βιβλία ή τεράστιες δημοσιογραφικές επιτυχίες είτε αυτά που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ…Σας παραθέτουμε μια ανάρτηση για το βιβλίο του “Μανχάταν στο Ίσκιο των Γιγάντων”
( Να ασχοληθώ λίγο και με τα βιλία μου, αν και οι πολλοί – οι σουρταφέρτες – ενδιαφέρονται για τις διασημότητες που φωτογραφιζόμουνα μαζί τους )—————————————————–Μου ζητάνε λεπτομέρειες για το βιβλίο μου αυτό και τις δίνω :
Πετώντας το 1966 για την Αμερική, συνταξιδιώτες μου ήταν ένας Αφροαμερικάνος και μια Ελληνίδα, παντρεμένοι. Ο Γουίλυ Τζάκσον, σμηνίας της Αμερικανικής Βάσης Ελληνικού και η Λέτα, μοντέλο. Εκείνος μερικά χρόνια μακρυά από την Αμερική, πηδώντας κατάξανθες άριες, είχε ξεχάσει ότι είναι μαύρος κι΄εκείνη, μια ομορφούλα αλλά φτωχούλα , ονειρευότανε το “αμερικάνικο όνειρο”… Τους μιλούσα για τον Τζιμ Λόντο, τον Νικ δε Γκρικ, τον Καζάν, είχαν ακούσει μόνο τον Τζορτζ Τσακίρη λόγω “Γουέστ Σάιντ στόρυ”… Ο Γουίλυ και η Λέτα είναι κάτι μεταξύ υπαρκτών προσώπων και φανταστικών ηρώων, που ρίζωσαν μέσα μου κι΄άρχισαν να αναπτύσσονται στις σελίδες του βιβλίου μου “Μανχάταν’ που έγραψα αργότερα. Το συζητούσα με τον Μάνο Χατζιδάκι, πίνοντας καφέ στους 57 Δρόμους, ότι πρώτα έπρεπε να βρω τους ήρωες και μετά ν΄αρχίσω να πλάθω την ιστορία τους , αλλά εκείνος χαμογελούσε ότι είμαι τόσο επιπόλαιος, ανέμελος και τεμπέλης, που ποτέ δεν θα΄στρωνα τον πισινό μου να γράψω βιβλίο… Είσαι και βιαστικός, ανυπόμονος – μού΄λεγε – σαν συνθέτης που αρπάζει δυο τρείς νότες, ξεκινάει μια μελωδία αλλά αν δεν την τελειώσει εκείνη τη στιγμή, την ξεχνάει…
Σπουδαίος ο Μάνος, αλλά σπουδαίος κι΄ο Ηλίας Καζάν που μιά φορά ακούγοντάς τον να με επιτιμά που΄ θελα να παρατήσω τη δημοσιογραφία για το συγγραφιλίκι, με συμβούλεψε: Άστονε να λέει, μάζευε εικόνες κι΄εντυπώσεις και μια μέρα, αν τό΄χεις μέσα σου, θα γράψεις … Και να που ‘γραψα καμιά δεκαριά βιβλία, ποιος εγώ, που δεν ρίζωνα σαν πέτρα που την πετάς πότε εδώ, πότε εκεί και πότε παραπέρα… Αν ήμουνα στάσιμος δεν θα γνώριζα τόσους σπουδαίους και ενδιαφέροντες ανθρώπους, που όλοι τους με ανεχόντουσαν και με συμπαθούσαν, ίσως γιατί ποτέ δεν τους ζήτησα τίποτα, δεν τους έγινα βάρος, δεν εκμεταλλεύτηκα τη γνωριμία τους, παρά μόνο δημοσιογραφικά…
Κι΄όταν είχα αποκοπεί από το επάγγελμά μου και τριγυρνούσα για μήνες άσκοπα στο Μανχάταν, όλοι νόμιζαν πως ήμουνα κονομημένος, γιατί με βλέπανε κουστουμαρισμένο στη τρίχα και με φίλους πλούσιους.
Το έχω ξαναγράψει, οι παντελώς άγνωστοι Λέτα και Γουίλυ είναι από τους πρωταγωνιστικούς ήρωες του βιβλίου μου και κομπάρσοι διάσημοι…Και γι΄ αυτό με αναστάτωσε η επίσκεψη της Κορίνας… μου θύμισε πρόσωπα αγαπημένα – αξέχαστα…
