Κοινωνίας δρώμενα..
Tης Ελένης Γκινάλα- Καραντανέλλη
Η συνδρομή της τέχνης στον άνθρωπο είναι καθοριστική. Μέσω αυτής εναποθέτει και αναγνωρίζει τα όνειρά του, τις ανησυχίες του, ακόμη και αυτές τις ενστάσεις του και τις αμφισβητήσεις του.
Είναι η τέχνη υποστηρικτική για τον άνθρωπο, τον εμπνέει για ιδεώδη και σωστές συμπεριφορές. Η κατάδυση στον ανθρώπινο ψυχισμό επιτυγχάνεται και διευκολύνεται μέσα από την άσκηση της τέχνης και της υποκριτικής.
Στις μέρες μας βιώνουμε δραματικά την απαξίωση του κόσμου του θεάτρου και της τέχνης. Αναδύεται μια παθολογία σοκαριστική. Ακατάλληλος άνθρωπος σε καίριες θέσεις πολιτισμού τέχνης και διανόησης. Η αποστολή στο να υπηρετείς την τέχνη της υποκριτικής έχει άπλετο φως τόσο εκτυφλωτικό που πολλές φορές προκαλεί τύφλωση και χάσιμο του μέτρου και του επιτρεπτού. Τα όρια της ανθρώπινης ηθικής συμπεριφοράς αμβλύνονται
και συχνά καταρρίπτονται. Οι ανθρώπινες αξίες που επικυρώνονται και προβάλλονται μέσω της καλλιτεχνικής δραστηριότητας σαν πρωταρχικό αξίωμα υφίστανται απαξίωση, έκπτωση, κατακρεούργηση.
Ο κλάδος της τέχνης δέχεται πλήγμα, χάνει την αξία και το κύρος του. Όλο αυτό το κλίμα ταλανίζει τις ψυχές μας και μας δημιουργεί μια ψυχική αναστάτωση και απογοήτευση. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις επιπτώσεις που υφίστανται ή θα υποστούν οι εμπλεκόμενοι, αλλά το συλλογικό μήνυμα και αποτύπωμα που αφήνουν αυτά τα γεγονότα στην κοινωνία. Ανυπόστατες φήμες, υπερβολές συκοφαντίες ότι και να είναι μας αγγίζουν και
δημιουργούν ένα οδυνηρό ρήγμα απογοήτευσης και καχυποψίας. Σίγουρα έχουν αποδειχθεί στο χώρο αυτό αλαζονικές συμπεριφορές, τάσεις φίμωσης και χειραγώγησης. Κάποιοι εκμεταλλεύονται την επιτυχία και την θέση ισχύος που αποκτούν προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Η αλαζονεία τους παρασύρει να ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, με δικούς τους κανόνες και νόρμες συμπεριφορών. Κόσμο ψεύτικο, ζοφερό. Γιατί τόσο μένος για κυριαρχία και εξουσία? Γιατί η τέχνη που τόσα χρόνια υπηρετούν δεν τους βοήθησε να δώσουν απαντήσεις και ανακούφιση στο σκοτεινό τους εαυτό? Συνεχώς αποκαθηλώνονται άνθρωποι μεγάλης φήμης και καλλιτεχνικού εκτοπίσματος. Πρέπει να μην συγχέουμε την ηθική υπόσταση του ανθρώπου που ενέχεται σε τέτοιου είδους συμπεριφορές με την συμβολή του στην τέχνη. Αν και η ενασχόλησή τους με την τέχνη θα
έπρεπε να είχε συμβάλει στην επούλωση και υγιή διαχείριση κάποιων ψυχικών και συναισθηματικών ρωγμών τους.
Η κακοποίηση είναι ασυγχώρητη και καταδικαστέα σε όλες τις αποχρώσεις και εκδοχές, σωματική – σεξουαλική – λεκτική – ψυχική. Σαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που εμφυόμεθα από τις αρχές και τα διδάγματα των
αρχαίων φιλοσόφων ας θυμηθούμε τι αναφέρει ο Πλάτων στην Πολιτεία: (Πλάτων Νόμος Στ. 783) «Να μην πράττουν ούτε νοσηρά πράγματα, ούτε βιαιότητες και αδικίες διότι αυτά εντυπώνονται στα σώματα και στις ψυχές παιδιών». Άλλωστε υπάρχει και η Νέμεσις που ουδείς γλυτώνει. Διότι τα πεπραγμένα στον πλανήτη Γη λειτουργούν νομοτελειακά και ουδείς δραπετεύει ποντάροντας στην καλή του τύχη, στην ανοχή των άλλων, στην διασημότητα και στις διασυνδέσεις του. Μήπως όλα αυτά που συμβαίνουν και αποκαλύπτονται είναι σημεία μιας κοινωνίας που η ίδια απλόχερα παρέχει ανοχές επιείκεια και ελαφρυντικά σε όσους την ευτελίζουν, την κανιβαλίζουν και την απαξιώνουν.?
Αυτονόητα, χωρίς δεύτερη σκέψη, όλες αυτές οι ωμότητες πρέπει συλλήβδην να αποδοκιμάζονται και να κρίνονται καταδικαστέες. Άλλωστε σε μια οργανωμένη φιλελεύθερη κοινωνία οι θεσμοί υπάρχουν για να
προασπίζουν την ευνομία την ευταξία την ψυχική και σωματική ασφάλεια των μελών της. Η κοινωνία μας αναμένει μια κάθαρση σ’ όλους τους χώρους που υπάρχουν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Το απαιτεί η συλλογική συνείδηση και όχι μόνο ο χώρος του πολιτισμού που έχει απαξιωθεί σαν έννοια και δράση.
Η Ελένη Γκινάλα- Καραντανέλλη είναι Πτυχ. Παντείου Πανεπιστημίου-Ψυχοθεραπεύτρια