Η γυναίκα θέλησε να απαντήσει σε όσους γράφουν «ό,τι τους έρθει στο κεφάλι» σχετικά με τις εκκενώσεις, υποστηρίζοντας τη μεγάλη σημασία τους για την ανθρώπινη ζωή
Οι κραυγές των ανθρώπων που εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους από το κράτος, δεν γνωρίζουν από πολιτικούς τακτικισμούς
Φταίει η οποιαδήποτε κυβέρνηση βρισκόταν με 102 νεκρούς καταγεγραμμένους στην ιστορική της μνήμη.
Θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε πρωθυπουργό; Ναι, θα μπορούσε. Και ο ‘οποιοσδήποτε’ πρωθυπουργός θα έφταιγε.
Όταν ένα πλοίο βουλιάζει, την ευθύνη την αναλαμβάνει ο κυβερνήτης, όχι το πλοίο. Ανεξάρτητα αν το παγόβουνο, η θαλασσοταραχή, ο ύφαλος, η ναυτιλιακή εταιρία, το ναυπηγείο που το κατασκεύασε είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι για τη βύθιση του.
Υπεύθυνος είναι ο καπετάνιος. Γι’ αυτό και εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο του.
Στο Μάτι υπήρχαν μαίνονταν οι άνεμοι στα 7 μποφόρ με ριπές που έφταναν τα 10 μποφόρ.
Υπήρχαν άτομα που πέθαναν αγκαλιασμένα σε διπλανό οικόπεδο, στο περίβολο χώρο ενός σπιτιού. Ο χώρος ήταν ανοιχτός, πίστεψαν ότι θα μπορέσουν να σωθούν.
Υπήρχαν άτομα που εγκλωβίστηκαν στην παραλία.
Και υπήρχε και μια Δούρου που μίλησε για την διαβόητη πλέον ‘στραβή στη βάρδια’. Κι αντί να την διαγράψει το κόμμα της, την αντάμειψε κι από πάνω χρίζοντας την υποψήφια και στις περιφερειακές εκλογές του 2019.
Εν κατακλείδι – κι ανεξάρτητα από καιρικές και συγκυριακές συνθήκες – η τότε κυβέρνηση έχει πολιτική ευθύνη. Και την πλήρωσε ακριβά: έχασε τις εκλογές, βρέθηκε πάλι στα έδρανα της αντιπολίτευσης γιατί, σε μεγάλο βαθμό, η εκλογική της ήττα πιστώνεται στην τραγωδία στο Μάτι.
Γι’ αυτό και τώρα τρέμουν να μην έχουν θύματα απ’ τις φωτιές. Γι’ αυτό τώρα αφήνουν να καταστραφούν περιουσίες, ζώα και περιβάλλον και παρακολουθούν παθητικά την πύρινη κόλαση (για να πούμε και το κλισέ) άοπλοι, άπραγοι, ανίκανοι, ανεπαρκείς.
Και λίγοι. Πολύ λίγοι.
Ελάχιστοι.
Όσο η φωτιά βρίσκεται σε εξέλιξη, καλό είναι να προσέχουμε και τί λέμε και τί γράφουμε. Είναι πολύ νωρίς για απολογισμούς ισχυρίζονται ορισμένοι κι ίσως έχουν δίκιο.
Ίσως.
Γιατί οι κραυγές των ανθρώπων που εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους από το κράτος, δεν γνωρίζουν από πολιτικούς τακτικισμούς. Εξεγείρονται, ουρλιάζουν, διαολοστέλνουν, παρακαλούν, ικετεύουν κάποιος να έρθει, κάποιος να τους σώσει, κάποιος να τους νοιαστεί.
Η βρεγμένη γάτα με το σοκολά χρώμα που απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό δεν έμοιαζε καθόλου με τον αεράτο, επηρμένο πρωθυπουργό της καρδιάς μας. Ήταν ένα ανθρωπάκι με βλέμμα έντρομο και κεφάλι σκυφτό που γνώριζε πολύ καλά πως πλησιάζει η ώρα του να απαντήσει στα ερωτήματα που καίνε όσο και οι φλόγες την Ελλάδα.
«Αν έψαχνες τη μητέρα σου μέρες και έκλαιγες από πάνω της χωρίς να το καταλάβεις, γιατί είχε τη μορφή κούτσουρου, αν έβλεπες το δέρμα των γειτόνων σου να λιώνει από το θερμικό φορτίο, αν είχες δει αγκαλιασμένα απανθρακωμένα παιδιά, αν έδινες DNA για να δεις αν είναι ο άνθρωπος σου μέσα στησακούλα, αν σκούπιζες πτώματα από τον δρόμο, θα καταλάβαινες τη σημασία της εκκένωσης», έγραψε συγκεκριμένα για να καταλήξει: «Μη γράφετε ό,τι σας έρθει στο κεφάλι, σας διαβάζουν και Ματιώτες».