Τα παιδιά δεν χρειάζονται κομματική καθοδήγηση

Τα παιδιά δεν χρειάζονται κομματική καθοδήγηση, αλλά έμπνευση
Όσα με προβληματίζουν στις καταλήψεις των σχολείων δεν είναι ούτε τα αιτήματα, ούτε η πράξη αυτή καθαυτή. Τα αιτήματα των παιδιών είναι απολύτως σωστά. Το γεγονός, μάλιστα ότι ούτε ένας πολιτικός ιθύνων δεν καταδέχεται να συνομιλήσει μαζί τους, δείχνει την απόσταση που χωρίζει το πολιτικό σύστημα – το οποίο κατ’ επίφαση αποκαλούμε και δημοκρατικό – από τους πολίτες – κυριολεκτικά υπηκόους. Όσα με προβληματίζουν είναι τα ίδια που με προβλημάτιζαν πάντα, από τότε που ήμουν κι εγώ μαθητής (οι καταλήψεις δεν είναι ούτε «φρούτο» της εποχής, ούτε της χώρας μας):
Α. Οι διαμαρτυρίες και τα αιτήματα των παιδιών γίνονται αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης και ιδεολογικής καθοδήγησης. Μάλιστα, σε κάποια σχολεία αυτή η καθοδήγηση ήταν ιδιαίτερα εμφανής. Σχολεία έκλεισαν όχι διότι το αποφάσισαν τα ίδια τα παιδιά, αλλά διότι οι γνωστοί μπαχαλάκηδες με κουκούλες μπήκαν στο σχολείο και το έκλειναν μόνοι τους. Απαράδεκτο. Το ίδιο απαράδεκτο είναι να βγαίνουν τα κόμματα της
αντιπολίτευσης και να προσπαθούν να «καπελώσουν» τέτοιες κινήσεις.
Β. Τα παιδιά εθίζονται και μαθαίνουν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να διεκδικήσεις το δίκιο σου. Χάνεται ο διάλογος, η ουσία, δηλαδή της δημοκρατικής πολιτικής έκφρασης. Βίαιες και έκνομες ενέργειες, όπως η κατάληψη, θα πρέπει να είναι το έσχατο μέτρο, όχι η πρώτη εύκολη ενέργεια.
Γ. Η κατάληψη ισοδυναμεί με αναστολή της σχολικής ζωής. Έχουμε δημιουργήσει γενιές ολόκληρες ανθρώπων που δεν έχουν πάρει όλα τα απαραίτητα εφόδια που θα έπρεπε να πάρουν από τη θητεία τους στη σχολική ζωή. Δεν αναφέρομαι, βέβαια μόνο στα μαθήματα, αλλά και στις κοινωνικές δεξιότητες, στην πολιτική μόρφωση κ.ο.κ. Οπισθοδρόμηση κι όχι
πρόοδο «γεννούν» οι καταλήψεις.
Στο μεταξύ, τα κομματόσκυλα ένθεν κακείθεν περιχαρακώνονται στα κομματικά τους στρατόπεδα και υβρίζουν καθηγητές και παιδιά, την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, την ΟΛΜΕ ή τους συλλόγους γονέων. Αλλά τα παιδιά δεν χρειάζονται κομματική καθοδήγηση, ούτε ιδεολογική στρατολόγηση. Χρειάζονται δεξιότητες για να μάθουν να συμπεριφέρονται
ως αυριανοί πολίτες, ως σωστά κοινωνικοποιημένα άτομα. Τα παιδιά χρειάζονται έμπνευση για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, όχι για να τον καταλύσουν. Αλλιώς, οι καταλήψεις θα είναι το μικρότερο πρόβλημα που θα μας απασχολεί σε λίγο…

άρθρο Δρ. Δημήτρη Ε. Γκίκα,
Φιλόλογος, Μ.Α., Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας & Φιλοσοφίας της Τέχνης Ακαδημαϊκός Διευθυντής στο “Ελληνικό Ίδρυμα Γνώσης και Πολιτισμού” Σύμβουλος 1ης Κοινότητας Δήμου Καλλιθέας