«ΤΑ ΛΕΡΩΜΕΝΑ … Τ’ ΆΠΛΥΤΑ»

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό;

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Φίλε, θα «έμενες» από απουσίες, μου είπε μια ενοχλητική σκιά.

Εγώ που δεν είχα συνηθίσει να απουσιάζω από τα πράγματα την αγριοκοίταξα κι άρχισα να παίρνω ανάσες, φρέσκιες… βαθιές κι ελεύθερες.  Δεν έκατσα να βρω  δικαιολογίες για «μακριούς περιπάτους σε κατάλευκους διαδρόμους» παρότι τους έζησα,  τους θυμόμουν  καλά. «Ναι  ήμουν απών. Και δεν έπρεπε ,  αλλά τώρα ναμαι πάλι εδώ. Αυτό έχει σημασία». Ένιωσα να χω γεννηθεί ξανά – και το γιόρταζα.  Τι χρειάζεται όμως κάθε αναγέννηση; Ένα καινούριο βήμα – μα, εντελώς καινούριο για να δικαιώνει αυτήν την αναγέννηση.  Έχουν συμβεί πολλά στην Ελλάδα όσο «έλειπα» – και στην Ελλάδα και στον κόσμο. Αλλά δε θα ασχοληθώ ακόμη μ αυτά.

Σήμερα ακόμη γιορτάζω μιαν «επιστροφή» … Κι απαντώ στη «σκιά» μου ότι «δεν θα μείνω τελικά από απουσίες» … Κι απλώς θα κάνω τα πρώτα αναγνωριστικά μου βήματα στο νέο φιλόξενο μετερίζι του Kallitheapress στου οποίου – και – το ραδιοφωνικό αέρα θα βρίσκομαι από την προσεχή Δευτέρα , θέτοντας ερωτήματα και περιμένοντας απαντήσεις, στηλιτεύοντας προβλήματα και απαιτώντας λύσης, φιλοδοξώντας να γίνει πιο δυνατή η φωνή του πολίτη.  Και, δίνοντας, καθημερινά,  μιαν απάντηση- όχι για όλους αυτονόητη – στο ερώτημα «Φοβάται ο Γιάννης το θεριό». Όχι , βέβαια … Και μόλις πρόσφατα το απέδειξα…