Κατερίνα Δεβεζιάδου
Στα μέσα Αυγούστου πολύς λόγος έγινε για την επακούμβηση της φρεγάτας ΛΗΜΝΟΣ στην τουρκική Kemal Reis. Μια γενικότερη αμηχανία σε επικοινωνιακό επίπεδο κυριάρχησε, τις πρώτες τουλάχιστον μέρες. Ήταν προφανές ότι η κυβέρνηση δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί μια τέτοια ενέργεια. Έτσι αρχικά ακολούθησε την δανεική τακτική της δημιουργικής ασάφειας: πολλά πλοία μαζεμένα, εύκολο να γίνει ένα ατύχημα, πέρασε η φρεγάτα αλλά δεν ακούμπησε, και άλλα γραφικά. Από την άλλη, ο υπουργός Εθνικής Αμύνης επικοινώνησε μέσω ασυρμάτου με τον κυβερνήτη του ΛΗΜΝΟΣ και τον συνεχάρηκε. Αφήνοντας πίσω μας όλη την παραφιλολογία που συνόδεψε το περιστατικό, τα γεγονότα έχουν ως εξής: το Kemal Reis επεχείρησε να εμβολίσει τη φρεγάτα ΛΗΜΝΟΣ. Ο κυβερνήτης του ΛΗΜΝΟΣ, Ιωάννης Σαλιάρης, με δύο έξυπνους ελιγμούς, έναν ανάποδα κι έναν πρόσω, κατ’ αρχάς έκανε χώρο στο τουρκικό πλοίο για να περάσει και στη συνέχεια το επακούμβησε. Τόσο απλά. Ή μήπως όχι; Σύμφωνα με πληροφορίες από έγκυρη και έγκριτη πηγή, η πολιτική ηγεσία ζήτησε την παραπομπή του Σαλιάρη σε πειθαρχικό, θέτοντας στο τραπέζι ακόμα και την απόταξή του από το Σώμα. Κατόπιν παρέμβασης του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ κου Κωνσταντίνου Φλώρου, ο οποίος φέρεται να απείλησε με την παραίτησή του αν η διαδικασία προχωρούσε, το πράγμα σταμάτησε εκεί. Ανεξάρτητα από το αν υιοθετεί κανείς την εκφορά λόγου του κου Φλώρου, ακόμα και για κάποιον που ουδόλως είναι κοινωνός της στρατιωτικής κουλτούρας, νομίζω μια τέτοια αντίδραση αποπνέει μεγαλειωδώς την έννοια όχι μόνο της στρατιωτικής τιμής, αλλά της τιμής γενικότερα. Το ζητούμενο όμως δεν είναι η ενέργεια του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, αλλά η ενέργεια του κυβερνήτη του ΛΗΜΝΟΣ. Για τη λήψη μιας σημαντικής απόφασης συχνά χρειάζεται χρόνος, υπολογισμοί, βήματα μπρος και πίσω. Υπάρχουν όμως στιγμές που μόλις μια στιγμή είναι διαθέσιμη για να παρθεί μα απόφαση. Σε αυτή τη μοναδική στιγμή πρέπει να συνεκτιμηθούν όλες οι παράμετροι, να χωρέσουν όλα τα βήματα. Σε μία στιγμή. Αυτή ακριβώς ήταν η στιγμή του Ιωάννη Σαλιάρη. Δεν ξέρω αν πρόλαβε να σκεφτεί το τρόπο με τον οποίο η πολιτική ηγεσία της χώρας χειρίζεται την εξωτερική πολιτική, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν πέρασε από το μυαλό του η εμμονή της ηγεσίας να πιστεύει , ως άλλη Blanche Dubois, στην καλοσύνη των ξένων, δεν μπορώ να εικάσω ότι σκέφτηκε πως ίσως μια ενέργειά του θα τον φέρει σε δυσχερή θέση και θα προκαλέσει δυσαρέσκεια στην πολιτική ηγεσία. Μα είναι κοινή λογική πως θα έπρεπε να τα έχει σκεφτεί όλα αυτά, αυτή ήταν η απάντηση που εισέπραξα κάνοντας νωρίτερα αυτή τη συζήτηση. Η κοινή λογική είναι χρήσιμη και αποτελεσματική. Το θέμα όμως είναι ότι η κοινή λογική δεν έχει απαντήσεις για όλα. Και το πιο σημαντικό, η κοινή λογική δεν έχει φαντασία ούτε τόλμη. Η κοινή λογική, ως ο,τιδήποτε κοινό, ακολουθεί την πεπατημένη, δεν πρωτοτυπεί, δεν αγγίζει τα όρια, μπαίνει στην περιδίνηση του νωθρού μέσου όρου. Και ενδεχομένως για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ποτέ καμία σπουδαία ή γενναία πράξη δεν στηρίχτηκε στην κοινή λογική. Ο κυβερνήτης της φρεγάτας ΛΗΜΝΟΣ έκανε το –για τον ίδιο-αυτονόητο: τίμησε τον όρκο που έχει δώσει, τίμησε τη χώρα που υπηρετεί, τίμησε την σημαία που υπερασπίζεται. Είναι καιρός και η πολιτική ηγεσία να πράξει το ίδιο.