Παρασκευή και 13 -Ναΐτες Ιππότες

Πολύ καιρό πριν, ένας νεαρός μοναχός στην Ιερουσαλήμ προσέγγισε επιφυλακτικά δύο ιππότες και τους ρώτησε τι είναι αυτό που φυλάνε μέρα-νύχτα και δεν αφήνουν κανέναν να πλησιάσει. 

Οι ιππότες δεν απάντησαν φυσικά, ένας από αυτούς όμως ψιθύρισε: «Είναι μυστικό…». Κάτι που ανάγκασε τον σύντροφό του να τον διακόψει με αγένεια. Κι έτσι το μυστήριο με τους Ναΐτες Ιππότες ήταν έτοιμο να απλωθεί στην οικουμένη! 

Οι Ναΐτες Ιππότες (γνωστοί και ως Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα) ήταν μοναστική στρατιωτική οργάνωση που σχηματίσθηκε στο τέλος της Πρώτης Σταυροφορίας με αρχική αποστολή την προστασία των Χριστιανών από τους Μουσουλμάνους στους Αγίους Τόπους. 

Οι Ναΐτες πολέμησαν στο πλευρό του βασιλιά Ριχάρδου Ι (Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου) και των λοιπών Σταυροφόρων στις μάχες για τους Αγίους Τόπους. Από τις ταπεινές αρχές παροχής προστασίας στους  προσκυνητές, το Τάγμα των Ιπποτών εξελίχθηκε να απολαμβάνει την υποστήριξη της Αγίας Έδρας και των Ευρωπαϊκών μοναρχιών.

Η ιστορία των Ιπποτών του Ναού είναι συνδεδεμένη με τον Κόμητα Ούγο της Καμπανίας (Hugo de la Champagne). Το 1104 ο κόμης επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ με μία ακολουθία υποτακτικών σε αυτόν ιπποτών. To 1108 ο κόμης επιστρέφει στην Ευρώπη και το 1114 μεταβαίνει ξανά στην Ιερουσαλήμ συνοδευόμενος από τον υποτακτικό του ιππότη Ούγο ντε Πέιν (Hugh of Payn). Άγνωστο παραμένει το αν ο Ούγος ντε Πέιν ακολούθησε τον άρχοντά του στο πρώτο ταξίδι. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βαλδουίνου ΙΙ που στο μεταξύ είχε διαδεχτεί τον Βαλδουίνο Ι στο θρόνο της Ιερουσαλήμ, το 1118 μ.Χ, ο Ούγος  μαζί με οκτώ ιππότες παρουσιάστηκαν στον βασιλέα και του πρότειναν την ίδρυση μίας κοινότητας ιπποτών που θα ακολουθούσε τον κανόνα θρησκευτικού τάγματος και θα αφιερωνόταν στην προστασία των προσκυνητών. Το ίδιο έπραξαν και με τον Πατριάρχη Βαρμούνδο του Πικινί (Warmund de Picquigny) που είχε διαδεχτεί τον Δαϊμβέρτο. Είχαν σκεφτεί να ακολουθήσουν τον Κανόνα του Αγίου Αυγουστίνου (Augustine of Hippo). Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή από το βασιλιά και τον Πατριάρχη.

Οι 9 ιππότες ήσαν οι ακόλουθοι:

Ούγος ντε Παιν (Hugues de Payns)

Γκοντφρουά ντε Σεντ-Ομέρ (Godfroi de Saint-Omer)

Αρσαμπώ ντε Σεντ-Ενιάν (Archambaud de Saint-Aignan)

Παιν ντε Μοντιντιέ (Payns de Montidier)

Ζοφρουά Μπισσώ (Geoffrey Bissot)

Ροσσάλ ή Ρολάντ (Rossal ή Roland)

Άντρέ ντε Μονμπάρντ (André de Montbard)

Γκοντμάρ (Gondemare)

Γκοντφρουά (Godfroi)

Οι εν λόγω ιππότες, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ (Holy Sepulchre) παρουσία του Πατριάρχη ενώνονται με τρεις κλασσικούς μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και έναν επιπλέον για την προστασία των προσκυνητών.

Έτσι, λοιπόν, συγκροτείται ο πρώτος πυρήνας του Τάγματος των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού τα μέλη του οποίου διαθέτουν ξίφος και πανοπλία. Αρχικά ζούσαν ζητώντας ελεημοσύνη και έγιναν γνωστοί με αυτό το όνομα, επιπλέον δεν φορούσαν κάποια ξεχωριστή ενδυμασία, αλλά απλά ρούχα επαγγέλματος. Ο βασιλιάς Βαλδουίνος ΙΙ και ο Πατριάρχης τους δίνουν αμέσως χρηματική βοήθεια μέσω εκκλησιαστικών εισοδημάτων και τους προσφέρουν κατάλυμα στο Όρος του Ναού και πιο συγκεκριμένα σε ένα τμήμα του παλατιού που είχε φτιάξει ο Βαλδουίνος μέσα στο τέμενος Al-Aqsa (νότιο τμήμα του Όρους)  όπου εκτιμάται ότι βρίσκονται τα ερείπια του ναού του Σολομώντος. Έτσι, λοιπόν, το πλήρες όνομα διαμορφώνεται: The Poor Fellow-Soldiers of Jesus Christ and the Temple of Solomon/Πτωχοί Συστρατιώτες του Ιησού Χριστού και του Ναού του Σολομώντα. Όσον αφορά στις αρχικές προθέσεις των ιπποτών πιστεύεται ότι ενδέχεται απλώς να επιθυμούσαν την ίδρυση μονής ή αδελφότητας στην Παλαιστίνη. Ο Μιχαήλ της Συρίας, ένας ιστορικός της εποχής υποστηρίζει ότι ο Βαλδουίνος ήταν εκείνος που έπεισε τον Ούγο ντε Πέιν και τους άλλους οκτώ να παραμείνουν μάχιμοι ιππότες διότι είχε αντιληφθεί ότι ήταν πολύ δύσκολο να επιβάλει την τάξη στο βασίλειό του.

Το 1146 το Τάγμα των Ιπποτών υιοθέτησε ως έμβλημα τον περίφημο κόκκινο σταυρό, ο οποίος απεικονιζόταν στους μανδύες τους. Τον φόρεσαν για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της δεύτερης Σταυροφορίας, όταν συνόδευαν τον βασιλιά Λουδοβίκο VII της Γαλλίας.

Οι Ναΐτες ήταν οργανωμένοι ως μοναστικό τάγμα, ακολουθώντας έναν Κανόνα που έφτιαξε γι’ αυτούς ο Άγιος Βερνάρδος του Κλερβό (Saint Bernard de Clairvaux). Το τάγμα διέθετε υψηλές διασυνδέσεις και γρήγορα εξελίχθηκε σε βασικό υποκινητή της διεθνούς πολιτικής την εποχή των Σταυροφοριών. Οι Ναΐτες διέθεταν πολλές και εξαιρετικά ευνοϊκές Παπικές Βούλες (όπως η Omne Datum Optimum) που μεταξύ άλλων τους επέτρεπαν να επιβάλλουν και να εισπράττουν φόρους στις περιοχές που βρίσκονταν υπό τον άμεσο έλεγχό τους. Κάθε χώρα είχε ένα Μάγιστρο (Magister) του τάγματος και όλες οι χώρες ελέγχονταν από τον Μέγα Μάγιστρο (Grand Magister). Το αξίωμα του Μεγάλου Μαγίστρου ήταν ισόβιο και τα βασικά του καθήκοντα ήταν να επιβλέπει τις δραστηριότητες του τάγματος στην Ανατολή και τις οικονομικές κτήσεις του τάγματος στη Δύση.

Υπήρχαν 4 κατηγορίες αδελφών του Τάγματος:

Οι Ιππότες (Templars) που έφεραν εξοπλισμό βαρέος ιππικού.

Οι Υπαξιωματικοί (Sergeants) που έφεραν εξοπλισμό ελαφρού ιππικού και προέρχονταν από κατώτερη κοινωνική τάξη σε σχέση με τους ιππότες.

Οι Κτηματίες (Serving brothers – Rural brothers) που διαχειρίζονταν την περιουσία του τάγματος.

Οι αδελφοί υπηρέτες (frères de métiers) οι οποίοι εκτελούσαν χειρωνακτικές εργασίες.

Οι Ιερείς – Στρατιωτικοί (Chaplains) οι οποίοι ήσαν χειροτονημένοι ιερείς για να καλύπτουν τις πνευματικές ανάγκες του τάγματος.

Κάθε ιππότης είχε στη διάθεσή του περίπου 10 άτομα σε θέσεις υποστήριξης. Ορισμένοι αδελφοί του τάγματος ασχολούνταν αποκλειστικά με τις τραπεζικές δραστηριότητες, αφού συχνά το τάγμα διαχειριζόταν πολύτιμα αγαθά από τους συμμετέχοντες στις Σταυροφορίες.

Εκείνη την περίοδο οι Ναΐτες ήταν η πιο πειθαρχημένη πολεμική δύναμη στον κόσμο και ο ίδιος ο Γάλλος βασιλέας έγραψε ότι η παρουσία των Ναϊτών ήταν αυτή που απέτρεψε να εξελιχθεί η Δεύτερη Σταυροφορία  σε πραγματική πανωλεθρία. Στα επόμενα εκατό χρόνια οι Ιππότες εξελίχθηκαν σε μια πραγματική «διπλωματική» δύναμη συμμετέχοντας σε υψηλού επιπέδου συζητήσεις με ευγενείς και μονάρχες στους Αγίους Τόπους και το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου. Καθώς λοιπόν συμμετείχαν σε όλες τις δραστηριότητες της Χριστιανοσύνης είχαν αναπτύξει στενούς δεσμούς με τον Μουσουλμανικό κόσμο, έχοντας αποκτήσει το σεβασμό από τους Σαρακηνούς ηγέτες σε μεγαλύτερο επίπεδο από κάθε άλλον Ευρωπαίο ηγέτη.

Μέσα σε δύο αιώνες είχαν γίνει αρκετά ισχυροί ώστε να αψηφούν τους πάντες εκτός από τον Παπικό θρόνο. Προκαλώντας φόβο ως πολεμιστές, σεβασμό για τη φιλανθρωπία τους και φθόνο για τον πλούτο τους, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι Ιππότες ήταν ο κινητήριος μοχλός των μοναστικών ταγμάτων μάχης. Λόγω του τεράστιου πλούτου τους οι Ναΐτες εφηύραν ουσιαστικά τον τραπεζικό τομέα, όπως τον γνωρίζουμε. Η εκκλησία απαγόρευε τον δανεισμό των χρημάτων με τόκο, τον οποίο ονόμαζε τοκογλυφία. Οι Ναΐτες, φερόμενοι έξυπνα άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο θα εξοφλούνταν τα δάνεια παρακάμπτοντας την απαγόρευση και με αυτόν τον τρόπο  χρηματοδοτούσαν ακόμη και βασιλείς.

Ίσως λοιπόν ο λόγος που «εξοντώθηκαν» ήταν λόγω του συσσωρευμένου πλούτου ή της φαινομενικά απεριόριστης εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση το Τάγμα είχε άδοξο και ξαφνικό τέλος το 1307 από τον Πάπα και τον βασιλιά της Γαλλίας και από το 1314 οι «Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα» έπαψαν να υφίστανται, τουλάχιστον επίσημα.

Η φήμη που κέρδισε η αρχική ομάδα των εννέα ιπποτών, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη του Bernard του Clairvaux. Ο Bernard εκείνη την εποχή αποκαλείτο συχνά δεύτερος Πάπας και ήταν ο κύριος εκπρόσωπος της Χριστιανοσύνης. Ήταν επίσης ο υπεύθυνος στη σύνταξη των κανόνων συμπεριφοράς του Τάγματος της. Στους Ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους, έγιναν πολύ ισχυροί και με επιρροή και αυτό συνέβαινε διότι ήταν απρόσβλητοι από οποιαδήποτε αρχή εκτός αυτής του Παπικού θρόνου. (Ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ εξαίρεσε τους Ιππότες από την υπαγωγή σε κάθε αρχή, εκτός αυτής του Πάπα.)

Μετά το τέλος των Σταυροφοριών οι ιππότες επέστρεψαν στην Ευρώπη και έγιναν γνωστοί ως «δανειστές» στους μονάρχες. Κατά την εν λόγω διαδικασία πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι εφευρέθηκε το τραπεζικό σύστημα. Οι μυστικές συναντήσεις και τελετουργίες των ιπποτών θα προκαλέσουν τελικά την πτώση τους. Ο βασιλιάς της Γαλλίας, Φίλιππος IV χρησιμοποίησε αυτά τα τελετουργικά και συναντήσεις ως επιχείρημα για να καταστρέψει τους ιππότες.

Ο πραγματικός λόγος για την εξόντωση των Ναϊτών ήταν ότι ο Γάλλος βασιλέας ένιωθε να απειλείται από την εξουσία και την ασυλία τους. Το 1307 ο Φίλιππος, ο οποίος χρειαζόταν απεγνωσμένα κεφάλαια, για να υποστηρίξει τον πόλεμο εναντίον του Εδουάρδου I της Αγγλίας κινήθηκε κατά των Ναϊτών Ιπποτών. Την 13 Οκτωβρίου 1307 οι Ναΐτες συνελήφθησαν ως αιρετικοί καθότι ήταν η μόνη κατηγορία που θα επέτρεπε την κατάσχεση των χρημάτων και των περιουσιακών στοιχείων τους. Οι Ναΐτες βασανίστηκαν με αποτέλεσμα οι διώκτες τους να αποσπάσουν «γελοίες» ομολογίες ενοχής. Ο βασιλέας Φίλιππος ικανοποιημένος από την επιτυχή αποκαθήλωση των Ναϊτών κάλεσε όλους τους Χριστιανούς ηγέτες να πράξουν το ίδιο. Στις 19 Μαρτίου 1314 ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού, Jacques de Molay κάηκε στην πυρά. Ο De Molay λέγεται ότι ενώ καιγόταν καταράστηκε τον βασιλιά Φίλιππο και τον Πάπα Κλημέντιο, …………«να τον συναντήσουν μέσα σε ένα χρόνο». Είτε εκστόμισε την κατάρα πραγματικά είτε ήταν μια απλή φήμη…..το γεγονός είναι ότι ο Πάπας Κλημέντιος πέθανε ένα μήνα αργότερα και ο Φίλιππος IV επτά μήνες αργότερα.

Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού είχε υιοθετήσει αρχές του τάγματος των Βουκελάριων του Βυζαντίου, όσον αφορά στην δομή – οργάνωση (στρατιωτική – διοικητική) και λειτουργία. Ενδεικτικά ορισμένες από τις εν λόγω αρχές είναι οι ακόλουθες:

– Ήσαν έφιππα Ιπποτικά σώματα με κυρίαρχο στοιχείο τον βαρύ οπλισμό.
–Διέποντο από κώδικα τιμής.
– Χωρίζονταν σε κατηγορίες ανάλογα με την κοινωνική προέλευση – καθήκοντα.
–Κάθε Ιππότης διέθετε προσωπικό υποστήριξης.
–Διακρίνονταν για την υψηλή εκπαίδευση.
–Οι μάχες είχαν θρησκευτικό κίνητρο.
–Είχαν παρόμοιο έμβλημα (κόκκινο σταυρό).

Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Ναΐτης και διδάσκαλος της Ιπποσύνης Raymond Lull χαρακτηρίζει την Ιπποσύνη ως το 8ο Μυστήριο, επειδή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το καθήκον της Αποστολής, το οποίο είχε προηγουμένως ενσωματωθεί στην ιδεολογία των Βουκελαρίων, ενώ συνοψίζεται σε Ευαγγελικές ρήσεις που αναφέρονται στην προστασία των αδυνάτων: «Εκείνοι που έχουν πρόθεση να είναι άρχοντες των εθνών επιβάλλουν την απόλυτη κυριαρχία τους πάνω σε αυτά και όσοι έχουν μεγάλα αξιώματα μεταχειρίζονται τους λαούς σαν δούλους τους. Μεταξύ σας όμως δεν θα είναι έτσι» (κατά Μάρκον 10,42-44) την υπηρεσία υπέρ των πολλών: «Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος, θα είναι από όλους τελευταίος και υπηρέτης όλων» (κατά Μάρκον 9,35).

Ο επισείων (τύπος λαβάρου) των Βουκελαρίων αρχικά ήταν λευκός, με εραλδικό χρώμα που παραπέμπει στη Σύγκλητο και στον Συγκλητικής καταγωγής ιδρυτή του Τάγματος Φλάβιο τον Βελισάριο. Εν συνεχεία έφερε ερυθρό σταυρό επί λευκού πεδίου, έμβλημα που υιοθέτησε μετά από έξι αιώνες το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού και αργότερα το Τάγμα της Περικνημίδας. Οι Ναΐτες Ιππότες δεν εμπνεύσθηκαν απλώς από τα σύμβολα και την φιλοσοφία των Βουκελαρίων προκειμένου να ιδρύσουν το Τάγμα τους, αλλά κυριολεκτικά αντέγραψαν τον οπλισμό, την εκπαίδευση και τις πολεμικές τακτικές τους, όπως αναφέρονται αναλυτικά από τον αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ τον Σοφό στο έργο του Τακτικά, με το οποίο διασκεύασε το «Στρατηγικόν» του αυτοκράτορα Μαυρικίου που αφορούσε στο «Τάγμα των Βουκελαρίων» και απαλείφοντας την ονομασία τους μέσα στο κείμενο, το μετέτρεψε σε υπόδειγμα επεκτείνοντας τη χρήση του σε όλες τις αυτοκρατορικές Καβαλαρικές τάξεις οι οποίες έπρεπε στο εξής να είναι οργανωμένες κατά το πρότυπο του τάγματος των «Βουκελαρίων»

Ποιοι ήταν όμως πραγματικά οι μοναχοί-μαχητές που υπερασπίζονταν άλλοτε τα καραβάνια των χριστιανών προσκυνητών στους Άγιους Τόπους; Ήταν όντως μυστική σέχτα; Διέθεταν τόση δύναμη και κύρος που να μπορούν να γονατίσουν κραταιές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες; Βρήκαν τα ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης; Και από την άλλη, έπεσαν πράγματι θύμα της ανίερης συνωμοσίας Πάπα και βασιλιά της Γαλλίας; Και τέλος, επιβίωσαν από τον οριστικό χαμό τους μετεξελισσόμενοι σε Μασόνους; 

Ελευθεροτέκτονες, οι άμεσοι απόγονοι των Ναϊτών;

Είναι γεγονός ότι αρκετοί αιώνες χωρίζουν το τέλος των Ναϊτών από την ιδρυτική πράξη των Μασόνων το 1717. Οι Ελευθεροτέκτονες ήταν τότε ένα προοδευτικότατο τάγμα που φλέρταρε με τις ιδέες του Διαφωτισμού, της δημοκρατίας και του Συντάγματος. Οι Στοές τους ήταν άλλοτε πολιτιστικά κέντρα διακίνησης ιδεών που συγκέντρωναν φιλόσοφους, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Τόσο οι φωτισμένοι πατέρες των ΗΠΑ, όπως ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, αλλά και ο Βολταίρος και ο Μότσαρτ ήταν κάποτε μέλη τους. Εννιά υπογραφές μάλιστα στη αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και 13 υπογραφές στο πρώτο Σύνταγμα των ΗΠΑ έχουν μασονική καταγωγή. 

Αρκετοί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί μελετητές έχουν ωστόσο ισχυριστεί κατά καιρούς ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ των Ναϊτών Ιπποτών και των τόσων παρακλαδιών της μασονίας. Οι Μασόνοι Ναΐτες Ιππότες γεννήθηκαν λοιπόν και επισήμως στη βιβλιογραφία και όχι φυσικά από τον διακαή πόθο των Ελευθεροτεκτόνων να είναι άμεσοι απόγονοι του χριστιανικού μεσαιωνικού τάγματος. Η ερμητική αυτή ιστορία διατείνεται ότι μια χούφτα Γάλλοι Ναΐτες που επιβίωσαν από τη σφαγή κατέφυγαν στη Σκοτία, ασφαλές καταφύγιο τότε από τις διώξεις του καθολικισμού αλλά και του μανιασμένου Φιλίππου Δ’. 

Στη Σκοτία βρήκαν λοιπόν ένα δεύτερο σπίτι στην τοπική μασονική Στοά, η οποία ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμη να τους εντάξει στις τάξεις της. Οι Ναΐτες δίδαξαν λέει στους σκοτσέζους Ελευθεροτέκτονες τις αξίες του ιπποτισμού αλλά και της πειθαρχίας, διασφαλίζοντας έτσι τη μακροημέρευση του τάγματός τους. Το μοναστικό τάγμα επιβίωσε στη σκιώδη του αυτή μορφή μέχρι και την επίσημη διακήρυξη της Ενωμένης Μεγάλης Στοάς της Βρετανίας το 1717. Σύμβολα εξάλλου της σύμπραξης Ελευθερομασόνων και Ναϊτών βρίσκουμε συχνά στη Σκοτία, ακόμα και στις ΗΠΑ, αν και θα εδώ θα επιστρέψουμε αργότερα, καθώς οι Ναΐτες φέρονται να ανακάλυψαν και τον Νέο Κόσμο πολύ πριν τον Κολόμβο! 

Η τύχη των ιερών κειμηλίων

Διάφοροι θρύλοι αλλά και μαρτυρίες περιγράφουν το πώς οι Ναΐτες κατάφεραν να περισώσουν τους ιερούς θησαυρούς της χριστιανοσύνης από τα αρπακτικά χέρια του Φιλίππου. Ο λεγόμενος «θησαυρός των Ναϊτών» έζησε μια δεύτερη ζωή και συχνά-πυκνά στον ιστορικό χρόνο εμφανίζεται κάποιος που ανατροφοδοτεί τον μύθο. Καθ’ όλο τον 17ο, 18ο και 19ο αιώνα, πλήθος πηγών τοποθετούσαν τα ιερά κειμήλια που κρατούσαν επτασφράγιστο μυστικό οι Ναΐτες σε κρύπτες στην Πορτογαλία και την Καταλονία, ισχυρά ευρωπαϊκά προπύργια του τάγματος. Η τοπογραφία των ιερών κειμηλίων των Ναϊτών απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, αν και η Βόρεια Ισπανία συνεχίζει να κρατά τα συνωμοσιολογικά σκήπτρα.

Πλάι βέβαια στα κειμήλια της χριστιανοσύνης, δεν είναι λόγοι αυτοί που δηλώνουν εμφατικά ότι οι Ναΐτες κατά τις περίφημες ανασκαφές τους στο Όρος του Ναού δεν βρήκαν (ή δεν βρήκαν μόνο) χριστιανικούς θησαυρούς αλλά και μουσουλμανικούς! Ιερά κειμήλια του Κορανιού υποτίθεται ότι είναι επίσης θαμμένα κοντά στα ερείπια του Ναού του Σολομώντα και αυτός ήταν λέει ο λόγος που τους αναθεμάτισε ο Πάπας, καθώς είχαν πλέον απομακρυνθεί από τη χριστιανική αποστολή τους. 

Αν και το Άγιο Δισκοπότηρο παραμένει σταθερά των θεωριών συνωμοσίας! Σύμφωνα με την παραδοσιακή σχολή συνωμοσιολογικής σκέψης, οι Ναΐτες μετέφεραν στις αποσκευές τους το ιερό κειμήλιο από τους Άγιους Τόπους στη Σκοτία, μετά τις διώξεις τους στη Γαλλία. Το Παρεκκλήσι Rosslyn, γεμάτο από σύμβολα των Ναϊτών και των Μασόνων, υποτίθεται ότι κρύβει στα σπλάχνα του το κύπελλο που χρησιμοποίησε ο Ιησούς στον Μυστικό Δείπνο. 

Η ασίγαστη αρχαιολογική σκαπάνη των Ναϊτών φέρεται να έφερε στο φως τα πάντα: από μυστικά που περιλήφθηκαν αργότερα στη μυθολογία της Μασονίας, εβραϊκά κειμήλια από τον Ναό του Σολομώντα, ισλαμικούς θησαυρούς από το αρχαίο τέμενος, τα σύμβολα της χριστιανοσύνης και την Κιβωτό της Διαθήκης φυσικά! Αν και όχι την ίδια την Κιβωτό, διορθώνουν λίγο αργότερα οι συνωμοσιολόγοι αυτής της γραμμής, παρά την ανεκτίμητη γνώση ότι οι Πλάκες του Νόμου μεταφέρθηκαν στην Αιθιοπία πριν από την πρώτη καταστροφή του Ναού του Σολομώντα. 

Η πληροφορία αυτή χαράχτηκε με κωδικοποιημένο τρόπο σε παρεκκλήσι της Γαλλίας, η καταστροφή του οποίου διατάχθηκε από τον μέγα μάγιστρο του τάγματος στο Παρίσι όταν άρχισαν οι περιπέτειες των Ναϊτών με το γαλλικό στέμμα. Η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Λαλιμπέλα της Αιθιοπίας είναι ο τόπος που φυλάσσεται υποτίθεται η Κιβωτός της Διαθήκης, γνώση που προσπάθησαν να εξαφανίσουν οι Ναΐτες, αν και ήταν αυτοί που έχτισαν τον συγκεκριμένο ναό πάνω στον χώρο φύλαξης του κειμηλίου. 

Ήταν το 1357 μ.Χ. όταν η χήρα του αριστοκράτη Geoffrey του Charney, απόγονου του μάγιστρου Geoffroi de Charney που κάηκε δίπλα στον ίδιο τον de Molay, αποκάλυψε στην οικουμένη την Ιερά Σινδόνη. Η θεωρία κάνει εδώ λόγο ότι η Σινδόνη ήταν στα χέρια των Ναϊτών τουλάχιστον από το 1204 μ.Χ., όπως και το πιστοποιητικό ταφής του Ιησού, γραμμένο στα εβραϊκά, ελληνικά και λατινικά. 

Πιστό αντίγραφο της μορφής που απεικονίζεται στη Σινδόνη του Τορίνο έχει βρεθεί ήδη από το 1945 σε εκκλησία κωμόπολης της Αγγλίας, κάτι που αποδεικνύει σε όποιους είναι έτοιμους να πιστέψουν ότι το ιερό κειμήλιο ήταν στα χέρια των Ναϊτών εδώ και αιώνες. Η χρονολόγηση με άνθρακα έδειξε ότι το αντίγραφο χρονολογείται από το 1280 μ.Χ. 

Η κατάρα του de Molay

Ο Jacques de Molay κάηκε στην πυρά δίπλα στον μισοτελειωμένο καθεδρικό της Νοτρ-Νταμ του Παρισιού πριν από 700 χρόνια. Ο θάνατός του θα πυροδοτούσε τόσες θεωρίες συνωμοσίας όσο και η δολοφονία του Κένεντι, μόνο που οι αιώνες που μας χωρίζουν από τη μαρτυρική εκτέλεση του μέγα μάγιστρου του τάγματος των Ναϊτών τις έχουν κάνει σαφώς πιο ιστορικές! 

Ως ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ιπποτών, ο de Molay κατηγορήθηκε για βλασφημία αλλά και σεξουαλική παρέκκλιση, όπως και τόσοι ακόμα Ναΐτες της εποχής. Ο σοδομισμός και οι ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις περιλαμβάνονταν πια στην ημερήσια παπική ατζέντα με τις κατηγορίες κατά του τάγματος, πλάι στις αιρετικές καταδικαστικές αποφάσεις. Μέχρι και για σατανισμό κατηγορήθηκαν οι Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού ώστε να κηλιδωθεί το όνομά τους και να χρησιμεύσει ως άλλοθι στον Φίλιππο για να εξαφανίσει το τάγμα από προσώπου γης. 

Ο γάλλος ηγεμόνας έβαλε να τον βασανίσουν φριχτά πριν τον παλουκώσει στην πυρά πάνω στο μικροσκοπικό νησάκι του Σηκουάνα τον Μάρτιο του 1314: ήταν η ζοφερή κορύφωση του δράματος των Ναϊτών που είχε αρχίσει πριν από εφτά χρόνια. Ο ίδιος ο βασιλιάς διέδιδε τις φήμες για τις ιερόσυλες και ομοφυλοφιλικές πρακτικές μύησης του τάγματος, ώστε να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον τους. 

Ο de Molay καταράστηκε όμως στην πυρά τους ηθικούς αυτουργούς της εκτέλεσής του, τον Φίλιππο της Γαλλίας και τον Πάπα Κλήμη Ε’, προβλέποντας ότι θα τους συναντούσε στον άλλο κόσμο πριν από τέλος της χρονιάς. Όπως και έγινε! Ο Κλήμης πέθανε μόλις έναν μήνα αργότερα και ο μονάρχης της Γαλλίας σκοτώθηκε σε κυνηγετικό ατύχημα πριν εκπνεύσει το 1314. Ατάραχος και αγέρωχος ο μάγιστρος ξεστόμισε την ώρα που τον τύλιγαν οι πύρινες γλώσσες την κατάρα, με την ευχή ότι με τη βοήθεια του Θεού οι Ναΐτες θα εκδικούνταν κάποια στιγμή το ευρωπαϊκό κατεστημένο που τους γκρέμισε.

Η απάνθρωπη εκτέλεση του Μέγα Μάγιστρου ήταν λοιπόν αυτή που πείσμωσε τους εναπομείναντες Ναΐτες όχι μόνο να εκδικηθούν μια μέρα τον θάνατό του, αλλά και να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Έτσι θα ξεπλήρωναν την ντροπή και βάλθηκαν λέει να το κάνουν πράξη μέσω της διάχυσής τους σε άλλες σκιώδεις οργανώσεις, όπως οι Τέκτονες, οι Illuminati και προσφάτως η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. 

Στο σκοτσέζικο μάλιστα τάγμα των Ναϊτών υποτίθεται ότι υπήρχε και ο υψηλότατος βαθμός του «Εκδικητή», με τις δικές του αρμοδιότητες να είναι το ποδοπάτημα της καταδικαστικής παπικής βούλας και ο αφανισμός της γαλλικής μοναρχίας. Μασονικός θρύλος έλκει την καταγωγή του από την εκτέλεση και την κατάρα του Jacques de Molay.

Περιττό να αναφερθεί λοιπόν ποιος ήταν ο κινητήριος μοχλός της Γαλλικής Επανάστασης, του δημοκρατικού κινήματος που έφερε στην γκιλοτίνα τον Λουδοβίκο ΙΣΤ’! Ανώνυμος γάλλος Ελευθεροτέκτονας (ή μήπως Ναΐτης;) λέγεται μάλιστα πως όρμησε στη λαιμητόμο, βούτηξε τα χέρια του στο βασιλικό αίμα (ή, κατά άλλες πηγές, άρπαξε το κεφάλι και το σήκωσε από τα μαλλιά) και ούρλιαξε: «Jacques de Molay, δικαιώθηκες»! 

Η ανακάλυψη της Αμερικής 

Και για το τέλος, ώρα να δούμε το καλύτερο συνωμοσιολογικό σενάριο που αφορά στους Ναΐτες. Ήταν στη δεκαετία του 1980 κυρίως όταν ένα κύμα από εκδόσεις και δημοσιεύσεις βάλθηκε να βρει αναλογίες και συνέχεια μεταξύ της ιστορικής παρουσίας των Ναϊτών στη Σκοτία και της ανάδυσης των Μασόνων Σκοτσέζων Ναϊτών στον Νέο Κόσμο. Η διασύνδεση του Παρεκκλησιού Rosslyn, των Ελευθεροτεκτόνων, των Ναϊτών και του Αγίου Δισκοπότηρου έχουν αποτελέσει αντικείμενο ευρύτερης υπόθεσης, με τη λογοτεχνία να έρχεται απλώς να εκμεταλλευτεί το πράγμα μέχρι εκεί που δεν παίρνει. 

Ήταν λοιπόν ένας μικρός και χαμένος στολίσκος των Ναϊτών που τα έκανε όλα, αν πιστέψουμε τα πρακτικά της φρικιαστικής ανάκρισης του Jean de Chalons από τη μεσαιωνική Ιερά Εξέταση, όταν τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι: Ο μάγιστρος Gerard de Villiers, για να γλιτώσει τη σύλληψή του, είχε αποδράσει με 18 πλοιάρια και 50 άλογα, μεταφέροντας φυσικά στα αμπάρια τους όλο τον θησαυρό των Γάλλων Ναϊτών. Όπως ξέρουμε, η Σκοτία έγινε ο τόπος προορισμού των κατατρεγμένων ιπποτών και σύντομα ο στολίσκος αυτός βρήκε τον δρόμο του προς την Αμερική, ακολουθώντας τα αρχαία θαλάσσια μονοπάτια των Βίκινγκ, τα οποία γνώριζαν εξάλλου καλά οι σκοτσέζοι θαλασσοπόροι. 

Οι Ναΐτες φέρονται να κατέπλευσαν αρχικά στη Nova Scotia του Καναδά και από κει να βρήκαν αργότερα πέρασμα στην περιοχή που θα γινόταν αιώνες αργότερα γνωστή ως ΗΠΑ, όπου και αποθήκευσαν με πάσα μυστικότητα το σεβαστό τους κομπόδεμα. Ακόμα όμως κι αν αυτό το σενάριο δεν επιβιώνει στην ψύχραιμη ανάλυση, οι Ναΐτες πέρασαν στην Αμερική μέσα από τη Μασονία, καθώς όπως είπαμε ήταν οι κυνηγημένοι Ναΐτες που ίδρυσαν τον Ελευθεροτεκτονισμό. Τα σύμβολά τους υιοθετήθηκαν εν πολλοίς από τους Ελευθεροτέκτοντες και αντίστοιχες παραστάσεις συναντάμε τόσο στη Σκοτία όσο και την Αμερική. 

Η απήχηση των Ναϊτών Ιπποτών παρά τους τόσους αιώνες που μας χωρίζουν από τη δράση τους παραμένει εντυπωσιακή σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τα μεσαιωνικά τους καμώματα, αν και είναι περισσότερο αυτό που χύνεται για τη δραστηριότητά τους μέσα σε άλλες μυστικιστικές σέχτες, αυτές που επιβουλεύονται δηλαδή τον κόσμο μας και απεργάζονται μυστικά σχέδια για τη νέα παγκόσμια τάξη. 

Ολοκληρώνοντας, ένα ιστορικό ερώτημα παραμένει και δεν έχει ακόμα ικανοποιητική απάντηση: όταν ο Φίλιππος Δ’ μάντρωσε τους Γάλλους Ναΐτες ώστε να απαλλαγεί από τον βραχνά της αποπληρωμής των δανείων που τους όφειλε, πίστευε ότι ο ζηλευτός πλούτος των ιπποτών θα περιερχόταν πια στα χέρια του. Δεν βρήκε όμως μήτε φράγκο ζωγραφιστό! Μπορεί ο Πάπας να είχε εκχωρήσει τώρα όλα τα ακίνητα περιουσιακά τους στοιχεία στους Ιωαννίτες Ιππότες και σε αντίστοιχα τάγματα, πού ήταν όμως το αμύθητο παραδάκι των άλλοτε Φτωχών Στρατιωτών του Χριστού; 

Όταν οι άντρες του περικύκλωσαν τους Ναΐτες, δεν υπήρχε τίποτα να βρεθεί. Μήπως είχαν ειδοποιηθεί για τη συνωμοσία εναντίον τους; Ο στόλος τους εξαφανίστηκε εξάλλου τον ίδιο καιρό που χάθηκε από προσώπου γης και ο θησαυρός τους. Όσο δεν παίρνουμε ικανοποιητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ο μύθος των Ναϊτών Ιπποτών θα συνεχίζει να ζει! 

Οι Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες αποτέλεσαν ένα από τα πρώτα στρατιωτικά τάγματα στην ιστορία. Το τάγμα ιδρύθηκε στο τέλος της Α’ Σταυροφορίας, το 1118 μ.Χ από τον Ούγο ντε Παιν (Hugues de Payens) και άλλους 8 ιππότες, με σκοπό να βοηθήσει το χριστιανικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ να αντιμετωπίσει τους Σαρακηνούς και να εξασφαλίσει την ασφαλή και ελεύθερη προσέλευση των Ευρωπαίων προσκυνητών στην Ιερουσαλήμ.

Οι Ναΐτες λειτουργούσαν σαν μοναστικό τάγμα, που τα μέλη του όμως, διέθεταν σπαθί και πανοπλία. Αρχικά ζούσαν ζητώντας ελεημοσύνη, και η ενδυμασία τους ήταν τα απλά ρούχα του επαγγέλματος του καθενός.

Ο βασιλιάς Βαλδουίνος Β’ και ο Πατριάρχης, τους χρηματοδοτούν μέσω των εκκλησιαστικών εισοδημάτων και τους προσφέρουν κατάλυμα στο Όρος του Ναού, σε ένα τμήμα του παλατιού μέσα στο τέμενος Al-Aqsa όπου πιστευόταν πώς ήταν κάποτε χτισμένος ο Ναός του Σολόμωντα.

Η περίοδος της μεγάλης ισχύος των Ναϊτών αρχίζει λίγο μετά την ίδρυσή τους, όταν αποκτούν την υποστήριξη του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβό, ο οποίος έπεισε τον Πάπα Ονώριο το Β΄ να δώσει την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας στο Τάγμα του Ναού. Το 1128 μ.Χ. συγκαλεί σύνοδο στην Τρουά της Γαλλίας για να καθορίσει τι ακριβώς είναι οι νέοι αυτοί μοναχοί-στρατιώτες.

Μερικά χρόνια αργότερα ετοιμάζει τον Κανόνα των Ναϊτών, ο οποίος περιλαμβάνει στα 72 άρθρα του εκτός από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά που διέπουν το τάγμα, και εξαντλητικές λεπτομέρειες, που αφορούν τις καθημερινές δραστηριότητες των ιπποτών. Με τον κανόνα αυτό υιοθετείται και το λευκό ράσο (που προερχόταν από τους Κιστερσιανούς μοναχούς) προσθέτοντας σε αυτό έναν κόκκινο σταυρό.

Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού αρχίζει να δέχεται τεράστιες δωρεές και σταδιακά δημιουργεί προτεκτοράτα του σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έχοντας υψηλές διασυνδέσεις κατορθώνει να πείσει τον Πάπα Ιννοκέντιο το Β’ να του παραχωρήσει εξαιρετικά προνόμια: α) μπορεί να διατηρεί όλα τα πολεμικά λάφυρα, β) δεν λογοδοτεί ούτε στο βασιλιά, ούτε στους επισκόπους, ούτε στον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, παρά μόνο στον ίδιο τον Πάπα και γ) απαλλάσσεται από φόρους, ταυτόχρονα όμως έχει το πλεονέκτημα να επιβάλει φόρους στους τόπους που ελέγχει.

Με το πέρασμα του χρόνου το τάγμα ασχολείται έντονα με τραπεζικές δραστηριότητες, δημιουργούν το πρώτο τραπεζικό σύστημα και ανακαλύπτουν τις επιταγές πολύ πριν από τους Φλωρεντινούς τραπεζίτες. Οι προσκυνητές που επισκέπτονταν την Παλαιστίνη μπορούσαν να καταθέτουν χρήματα ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα σε ένα φυλάκιο των Ναϊτών, λαμβάνοντας μια πιστωτική επιστολή η οποία θα μπορούσε να εξαργυρωθεί σε κάποιο άλλο φυλάκιο με την κράτηση κάποιας προμήθειας. Έτσι μπορούσαν να μετακινούνται χωρίς τον κίνδυνο να χάσουν τις περιουσίες τους από κάποιους ληστές.

Όμως πολλές φορές έχαναν τη ζωή τους και τα χρήματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα έμεναν στις αποθήκες των Ναϊτών. Επίσης το τάγμα παρείχε υπηρεσίες χορήγησης δανείων προς ευγενείς και βασιλιάδες, που βρισκόντουσαν σε οικονομικές δυσχέρειες, λαμβάνοντας σε αντάλλαγμα εκτάσεις γης ή χρεώνοντας τόκους για την επιστροφή του κεφαλαίου.

Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της Άκρα, το τελευταίο οχυρό των χριστιανών στους Αγίους Τόπους, τότε το τάγμα μεταφέρεται στη Γαλλία. Όταν οι Ναΐτες διώχθηκαν από τους Αγίους Τόπους, ο θαυμασμός που έχαιραν μετατράπηκε σε μίσος, ενώ ταυτόχρονα ή ισχύ τους και η περιουσία τους ανησυχούσε τους κυβερνώντες.

Το 1314 ο Φίλιππος ο Ωραίος σε συνεργασία με τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη Ε’ αποφασίζουν να χρεώσουν την αποτυχία της Δύσης να υπερασπιστεί την Ιερουσαλήμ, στους Ναΐτες διαλύοντας το Τάγμα του Ναού και δημεύοντας την περιουσία του. Οι Ναΐτες κατηγορήθηκαν για ακολασίες και ομοφυλοφιλία, ότι ήταν φιλικοί με τους άπιστους, ότι ασκούσαν μαγεία και ότι για να ενταχθεί κάποιος στο τάγμα τους θα έπρεπε να απαρνηθεί το Χριστό, να φτύσει και να ποδοπατήσει το σταυρό και να λατρέψει ένα είδωλο ονόματι Μπαφομέτ.

Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1314 πολλοί Ναΐτες στη Γαλλία συνελήφθησαν κατόπιν μυστικών εντολών του βασιλιά και καταδικάσθηκαν σε θάνατο ύστερα από πρόχειρες ιεροεξεταστικές δίκες. Τα υψηλόβαθμα στελέχη του τάγματος συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου Ζακ ντε Μολέ (Jacques de Molay) υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και κάηκαν στην πυρά.

Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού αποτέλεσε για σχεδόν 200 χρόνια μια από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις. Σε μια εποχή ταραγμένη και σκοτεινή, που μέχρι σήμερα δίνει τροφή σε υποθέσεις, μύθους και θεωρίες συνομωσίας οι Ναίτες ιππότες ήταν στρατιώτες, μοναχοί, τραπεζίτες και ίσως θεματοφύλακες κάποιου μεγάλου, επικίνδυνου μυστικού (Κιβωτό της Διαθήκης ή Ιερό Δισκοπότηρο) που προκάλεσε τελικά και την πτώση τους.

πηγή newsbeast-chilonas.