Ο «ΠΡΥΤΑΝΗΣ» ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, ΠΑΝΟΣ ΣΟΜΠΟΛΟΣ, ΣΤΗ «ΣΗΜΕΡΙΝΗ»
ΕΠΙ 40 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ, ΑΝ ΟΧΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΣ
Όσοι αναφέρονται στο βιβλίο ξεχώρισαν με τις πράξεις και γενικότερα με τις εγκληματικές τους ενέργειες, αφού απασχόλησαν την κοινή γνώμη για μήνες ή και για χρόνια και κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να την απασχολούν και σήμερα
Πάνος Σόμπολος. Ένα όνομα με μεγάλη ιστορία. Αρκετοί τον αποκαλούν «πρύτανη του αστυνομικού ρεπορτάζ», κι όχι άδικα, αφού υπηρέτησε επί 40 συναπτά έτη το δύσκολο, κι εν πολλοίς επικίνδυνο, ρεπορτάζ. Μέσα από τα εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, κείμενά του, κάλυψε τα πιο γνωστά εγκλήματα, θέτοντας έτσι αρκετές φορές τη ζωή του σε κίνδυνο, αφού ασχολήθηκε με τρομοκράτες και κακοποιούς. Πολλούς από αυτούς, μάλιστα, είχε την τόλμη, το θάρρος και το σθένος να τους συναντήσει από κοντά, είτε όταν βρίσκονταν στη φυλακή είτε ακόμα κι όταν αποφυλακίστηκαν.
Από αυτούς τους χιλιάδες κακοποιούς με τους οποίους ήρθε σε επαφή, επέλεξε αυτούς που άφησαν όνομα στο κάθε μορφής έγκλημα και τους παρουσιάζει μέσα από τις σελίδες του νέου του βιβλίου «Οι αστέρες του εγκληματικού πανθέου, όπως τους έζησα». Με αφορμή την παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου στο Σολώνειον Κέντρον Βιβλίου, ο κ. Σόμπολος μιλά στη «Σημερινή» της Κυριακής, τόσο για το βιβλίο όσο και για πτυχές της προσωπικότητάς του.
Γιατί «αστέρες»

Μέσω του νέου σας βιβλίου επαναφέρετε στη μνήμη πολλών, εγκλήματα που συγκλόνισαν το πανελλήνιο κι όχι μόνο. Από τον τίτλο του βιβλίου σας και μόνο μου γεννάται μία απορία. Γιατί τους ονομάζετε «αστέρες»;

Στο νέο βιβλίο μου πράγματι αναφέρομαι σε γεγονότα που συγκλόνισαν το πανελλήνιο κι όχι μόνο. Είναι τα καμώματα, τα «κατορθώματα» των δεκάδων παρανόμων που περιλαμβάνονται σ’ αυτό. Με ρωτάτε γιατί τους ονομάζω «αστέρες». Είναι αστέρια που έλαμψαν στο στερέωμα της παρανομίας! Ξεχώρισαν με τις πράξεις και γενικότερα με τις εγκληματικές τους ενέργειες. Απασχόλησαν την κοινή γνώμη με στυγερές δολοφονίες, ληστείες μετά φόνου, απαγωγές για λύτρα, αρχαιοκαπηλίες κ.ά. για μήνες ή και για χρόνια και κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να την απασχολούν και σήμερα. Δεν είναι οι περιστασιακοί εγκληματίες που έκαναν κάτι, πλήρωσαν με φυλάκιση ή κάθειρξη και τελείωσαν. Όλοι αυτοί του βιβλίου ξεχώρισαν από τους εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλους παρανόμους που έδρασαν την ίδια χρονική περίοδο.

Μια συνάδελφός μας από εφημερίδα στην Αθήνα μού έλεγε όταν πήρε στα χέρια της το βιβλίο: «Γιατί δεν έβαλες τίτλο “Τα γκεσέμια του εγκλήματος” κι έβαλες “αστέρες”;». Της απάντησα ότι μπορεί πράγματι αυτός ο τίτλος να ταιριάζει στα γραφόμενά μου στο βιβλίο, αλλά είναι πιο ευπρεπές να βάλω τίτλο αστέρες από γκεσέμια.
Πώς έγινε η επιλογή των εγκληματιών και των πράξεών τους που καταγράφετε;

Εργάστηκα σε εφημερίδες και σε ραδιοτηλεοπτικά Μέσα για περίπου σαράντα χρόνια. Έκανα πάντα το αστυνομικό ρεπορτάζ και για μια δεκαετία και το δικαστικό. Έζησα από κοντά, χιλιάδες παράνομους μεγαλύτερου ή μικρότερου βεληνεκούς. Μίλησα με τους περισσότερους μετά τη σύλληψή τους ή και την αποφυλάκισή τους, παίρνοντας συνεντεύξεις γύρω από τη ζωή τους αλλά και τα αδικήματα που κατηγορήθηκαν ή καταδικάστηκαν ότι διέπραξαν.

διάβασε και αυτό  Μαρία Κωσταράκη: «Δεν μετάνιωσα» 

Από αυτούς τους χιλιάδες, επέλεξα εκείνους που άφησαν όνομα στο κάθε μορφής έγκλημα. Άλλος είναι δολοφόνος, άλλος ληστής τραπεζών, άλλος εκβιαστής και νονός της νύχτας, άλλος διαβόητος διαρρήκτης κ.λπ. Όσοι από αυτούς έγιναν γνωστά ονόματα στο πανελλήνιο με τις εγκληματικές τους πράξεις, αυτούς τους ξεχώρισα και τους περιέλαβα στο βιβλίο. Ποιος, π.χ., δεν γνωρίζει τον Κοεμτζή (έχει γίνει και κινηματογραφικό έργο), το θεριό των Βαλκανίων Πάσσαρη, τον ληστή με τις γλαδιόλες Βενάρδο, τον δράκο της Δράμας Παπαχρόνη, τον για δεκάδες χρόνια αποκαλούμενο πονοκέφαλο της Αστυνομίας Ρωχάμη και δεκάδες άλλους;

Διάλεξα δηλαδή από το αρχείο μου τα σημαντικότερα και πασίγνωστα ονόματα της κάθε μορφής εγκληματικότητας που πέρασαν από την Ελλάδα στα σαράντα χρόνια της δημοσιογραφικής μου πορείας.
Τα μεγάλα εγκλήματα

Ποιο/α από τα εγκλήματα που καταγράφετε έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη σας;

Πολλά είναι τα εγκλήματα που θα θυμάμαι για όλη τη ζωή μου. Θα σας ξεχωρίσω μερικά από αυτά. Το έγκλημα του Φρατζή, ο οποίος το 1987 στραγγάλισε την 19χρονη σύζυγό του, την έσυρε στο μπάνιο του διαμερίσματός τους, την τεμάχισε με κοφτερό μαχαίρι, έβαλε τα κομμάτια του σώματός της σε σακούλες σκουπιδιών και τα μετέφερε σε κάδο απορριμμάτων όπου τα βρήκε συλλέκτης γραμματοσήμων, που έψαχνε για γραμματόσημα.

Με είχε συγκλονίσει, επίσης, το άγριο έγκλημα του Λυμπέρη, που ράντισε το διαμέρισμα με εύφλεκτο υγρό, έβαλε φωτιά κι έκαψε ζωντανούς: Τα δύο ανήλικα παιδάκια του, τη σύζυγό του και την πεθερά του. Ο Λυμπέρης καταδικάστηκε σε θάνατο κι είναι ο τελευταίος που εκτελέστηκε στην Ελλάδα, όσο ίσχυε η θανατική ποινή.

Η υπόθεση του Δουρή στην Ερμιόνη Αργολίδας, ο οποίος σκότωσε τον επτάχρονο γιο του, τον οποίο εξέδιδε, όπως είχε ανακοινωθεί τότε, έναντι αμοιβής, έκρυψε το πτώμα του παιδιού σ’ ένα γήπεδο κι έψαχνε μαζί με άλλους συγχωριανούς του δήθεν να το βρει. Θυμάμαι μάλιστα που έλεγε ότι «θα σκοτώσει εκείνον που έκανε κακό στο παιδί του»! Μετά από μερικά χρόνια αυτοκτόνησε στις φυλακές της Τρίπολης, όπου εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης.
Η επαφή κι ο φόβος

Πώς είναι να έρχεσαι σε επαφή με τέτοια άτομα; Δεν φοβηθήκατε είτε για σας είτε και για την οικογένειά σας την ίδια;

Πράγματι, αν το καλοσκεφθεί κανείς, δεν είναι φυσιολογικό να έρχεσαι σ’ επαφή συνέχεια με τέτοια άτομα. Όμως αυτή ήταν η δουλειά μου. Στον πρόλογο του βιβλίου γράφω μεταξύ των άλλων: «Στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία μού έλαχε να ζω μια ζωή με τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους, με τους αστυνομικούς, με τους πυροσβέστες, αλλά και με κάθε λογής εγκληματίες». Αφού έκανα αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ. Μ’ αυτόν τον κόσμο είχα να κάνω. Οι άνθρωποι αυτοί είναι διαφόρων ειδών και μάλιστα ειδικού χειρισμού. Βλέπει κανείς κατάφατσα τη θηριωδία, την κτηνωδία και την αγριότητα, που περικλείει μέσα του ο άνθρωπος.

Θέλω εδώ να επισημάνω ότι ο άνθρωπος φέρει μέσα του τον καλό και τον κακό του εαυτό. Πολλές φορές υπερισχύει ο κακός εαυτός, με αποτέλεσμα αυτός ο άνθρωπος να ξεπερνά κάθε όριο και να διαπράττει εγκληματικές πράξεις τέτοιες, που σταματάει το μυαλό σου! Πόσες και πόσες φορές έλεγα μέσα μου: «Πώς μπόρεσε κι έκανε αυτός ο άνθρωπος ένα τέτοιο τερατούργημα; Τι εσωτερικό κόσμο έχει; Από τι άγρια ένστικτα κυριαρχείται;». Όμως αυτά συνέβαιναν παλαιότερα, συμβαίνουν και τώρα και θα συμβαίνουν όσο υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη.

διάβασε και αυτό  Πατούλης: «Αναπτύσσουμε πρώτοι στη χώρα καινοτόμες δράσεις που στόχο έχουν την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών»

Με ρωτάτε αν φοβήθηκα. Και φυσικά φοβήθηκα σε πολλές περιπτώσεις. Ευτυχώς σ’ όλη μου τη σταδιοδρομία δεν είχα ποτέ τέτοιο ατύχημα. Κι αυτό το αποδίδω στο γεγονός ότι ήμουνα πάντα σωστός στη δουλειά μου. Έγραφα ή έλεγα αυτά που ζούσα κάνοντας ρεπορτάζ στον τόπο όπου διαδραματίζονταν τα γεγονότα. Δεν υπερέβαλα για εντυπωσιασμούς. Αν ο ληστής έκανε 29 ληστείες, δεν έλεγα 30, έλεγα 29! Κι όλα αυτά τα συζητούν μεταξύ τους οι κρατούμενοι μέσα στις φυλακές.

Θα σας πω και κάτι που ίσως σας φανεί περίεργο: Με τους περισσότερους κακοποιούς έχω καλές σχέσεις. Με αγαπάνε! Πολλοί όταν αποφυλακίζονταν, έρχονταν στο γραφείο μου και όσο μπορούσα, τους βοηθούσα. Και σήμερα με πολλούς έχω τηλεφωνική επαφή και συζητάμε τα θέματα και τα προβλήματά τους.
Υπήρχαν περιπτώσεις όπου νιώσατε άβολα ή απειληθήκατε στην προσπάθειά σας να φωτίσετε όλες τις πτυχές ενός εγκλήματος;

Πολλές φορές προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να γράψω ή να βγάλω στον αέρα πτυχές κάποιας υπόθεσης. Όχι από φόβο. Το έκανα μη δημιουργήσω πρόβλημα στην έρευνα των αστυνομικών και δικαστικών Αρχών. Για να καταλάβετε, να σας αναφέρω ότι:

Το 1994 οι τρομοκράτες της οργάνωσης «17 Νοέμβρη» κάθισαν στο ίδιο παγκάκι με τους αστυνομικούς που είχαν στήσει επιχείρηση σύλληψης στην οδό Λουίζης Ριανκούρ! Τελικά τους ξέφυγαν! Είχα τότε όλες τις πληροφορίες και γνώριζα όλες τις κινήσεις. Μπορούσα να κάνω επιτυχία πρώτου μεγέθους, την επιτυχία της χρονιάς. Όμως κρατούσα το θέμα πιστεύοντας ότι επίκειται η σύλληψη των τρομοκρατών που ταλάνιζαν ώς τότε τη χώρα για πάνω από είκοσι χρόνια! Πίστευα ότι αν δημοσιεύσω κάτι, θα κάνω ζημιά στην έρευνα. Πέρασε περίπου ένας μήνας και δημοσιεύθηκε σε άλλη εφημερίδα ένα μικρό δίστηλο σε εσωτερική σελίδα.

Μέχρι τότε η Αντιτρομοκρατική δεν είχε προχωρήσει στην έρευνα. Έτσι την επομένη έγραψα στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», όπου εργαζόμουνα, όλο το ρεπορτάζ κι όλες τις λεπτομέρειες που κρατούσα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ταυτιστήκατε ποτέ με τα θύματα ή τους θύτες;

Ποτέ και σε καμιά περίπτωση. Η δουλειά η δικιά μου, η δικιά σου και των άλλων συναδέλφων μας, δεν είναι να ταυτιζόμαστε με τον δράστη ή το όποιο θύμα. Η δουλειά μας είναι να πηγαίνουμε στον τόπο όπου διαδραματίζεται το γεγονός, να κάνουμε ρεπορτάζ, να μιλάμε με δράστη, θύμα αν είναι εν ζωή, αυτόπτες μάρτυρες, γείτονες, αστυνομικούς και άλλους. Το υλικό που συγκεντρώνουμε να το μεταφέρουμε στον αναγνώστη, τον τηλεθεατή και τον ακροατή. Δεν θα πρέπει να είμαστε υπέρ του ενός ή του άλλου, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς.

Ένα απλό παράδειγμα να σας αναφέρω: Πάμε σε ποδοσφαιρικό αγώνα για να τον καλύψουμε δημοσιογραφικά. Πρέπει να βλέπουμε, να καταγράφουμε όλες τις φάσεις του αγώνα, τα επεισόδια κ.λπ. και να τα μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας. Εμείς οι δημοσιογράφοι ποτέ δεν πρέπει να χειροκροτούμε ή να γιουχαΐζουμε όπως κάνουν οι φίλαθλοι και οι οπαδοί. Εμείς ψύχραιμα κι αντικειμενικά καταγράφουμε τα γεγονότα είτε μας αρέσουν είτε όχι και τα μεταφέρουμε στον κόσμο που μας διαβάζει.
Τι οδηγεί στο έγκλημα

διάβασε και αυτό  Έναρξη εγγραφών στο Ωδείο Ιδρύματος Μουσικής Α.Α.

Με βάση την εμπειρία σας, τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον στο έγκλημα;

Τα κίνητρα μιας εγκληματικής πράξης είναι πολλά. Έχουμε τους καθ’ έξιν εγκληματίες, έχουμε όμως και τους περιστασιακούς, αυτούς δηλαδή που διαπράττουν ένα έγκλημα ευρισκόμενοι «εν βρασμώ ψυχικής ορμής». Η πρώτη περίπτωση δεν χρειάζεται ανάλυση, όλοι καταλαβαίνουμε αυτού του είδους τους εγκληματίες. Ως προς τη δεύτερη, θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα. Οδηγούμε στον δρόμο το αυτοκίνητό μας και άλλος οδηγός μπαίνει μπροστά και μας κλείνει. Αρχίζει λογομαχία και με το γνωστό λεξιλόγιο! Κουβέντα στην κουβέντα, ανάβουν τα αίματα και ο ένας τραβάει το πιστόλι, πυροβολεί και σκοτώνει τον άλλον οδηγό, με τον οποίο διαπληκτιζόταν. Τέτοια περιστατικά, έχω καλύψει πάρα πολλά.

Εδώ θα ήθελα να κάνω και μια επισήμανση ή μάλλον προειδοποίηση. Αυτός που οπλοφορεί, έχει το ένα πόδι του μέσα από την πόρτα της φυλακής και το άλλο απ’ έξω! Γι’ αυτό λέω πάντοτε: Μακριά από τα όπλα. Όταν οπλοφορείς, κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήσεις το όπλο. Μακριά από όπλα!
Πώς είναι να ασχολείσαι με το αστυνομικό ρεπορτάζ επί 40 συναπτά έτη και ποιο το κόστος για την προσωπική σας ζωή;

Το αστυνομικό ρεπορτάζ είναι ο δυσκολότερος τομέας στη δημοσιογραφία. Όλα τα άλλα ρεπορτάζ, γενικά κοντρολάρονται. Ετούτο όχι. Πρέπει να είσαι σε επιφυλακή 24 ώρες το 24ωρο. Δεν σε ρωτάει ο φονιάς πότε θα κάνει το έγκλημα, δεν ξέρεις πότε θα πέσει ένα αεροπλάνο, πότε θα βουλιάξει ένα καράβι και πότε θα γίνει ένα τροχαίο με νεκρούς και τραυματίες. Δεν μπορείς να μην απαντήσεις στο τηλεφώνημα όταν σε καλούν, γιατί δεν ξέρεις τι θέλει αυτός που τηλεφωνεί. Μπορεί να σου δώσει τη σημαντικότερη είδηση. Εγώ έτσι πορεύτηκα στη μακρόχρονη δημοσιογραφική πορεία μου.

Βέβαια όλα αυτά έχουν και το κόστος τους. Άμα θέλεις να είσαι σωστός, αγαπάς αυτό που κάνεις, επιδίδεσαι εξολοκλήρου σ’ αυτό και δεν κοροϊδεύεις τους αναγνώστες σου, τους ακροατές και τους τηλεθεατές σου. Το ίδιο, βέβαια, ισχύει για όλες τις δουλειές.
Αν σας δινόταν η ευκαιρία να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, θα ασχολιόσασταν ξανά με το αστυνομικό ρεπορτάζ;

Δεν το επέλεξα το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Μου έτυχε κι εκεί… αγκυροβόλησα! Όταν ένας νέος δημοσιογράφος πάει να πιάσει δουλειά, δεν έχει περιθώρια επιλογής, να πει π.χ. θέλω το καλλιτεχνικό, ή το πολιτικό ή το οικονομικό ρεπορτάζ. Στόχος όλων μας είναι να βάλουμε πόδι στο όποιο μέσο για να δουλέψουμε. Κι όταν ξεκινούσα εγώ δουλειά, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα, όπως είναι και σήμερα με την παρατεταμένη κρίση στην Ελλάδα. Πάντως, παρά τις δυσκολίες του, είναι συναρπαστικό και λίαν ενδιαφέρον ρεπορτάζ. Επιβάλλεται όμως να το υπηρετείς σωστά και να ενημερώνεις αντικειμενικά τον κόσμο χωρίς υπερβολές και φανταστικά γεγονότα.

πηγή εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΠΡΟΥ

Facebook Comments Box

Απάντηση