Ο ΤΡΎΦΩΝ ΜΠΟΥΓΑΣ ΑΝΑΡΩΤΙΈΤΑΙ ΚΆΠΟΤΕ ΉΜΑΣΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Κάποτε ήμασταν άνθρωποι…
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα παρελθόν όχι και τόσο μακρινό, ήταν μια μικρή χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Οι κάτοικοι της ζούσαν φτωχά αλλά τίμια. Τα βράδια συνήθιζαν να γλεντοκοπάνε και την μέρα να δουλεύουν σαν σκυλιά για να τα βγάζουν πέρα. Τις Κυριακές τις αφιέρωναν στην οικογένεια… Τα μεσημέρια εκείνης της ημέρας ήταν γεμάτα φωνές και γέλια από τις αυλές ή τα παράθυρα των σπιτιών, που μαζευόταν όλο το σόι και με ρεφενέ φαί και ρετσίνα διασκέδαζαν χόρευαν και τραγουδούσαν. Τα παιδιά ήταν πάντα με χτυπημένα γόνατα από το ποδήλατο, αλλά δεν πήραμε περίπτερο σαν ανάπηροι πολέμου, μεγαλώσαμε και περπατάμε κανονικά.
Ύστερα ήρθε η ανάπτυξη… Ο καθένας κλείστηκε στο φρούριο του και αισθανόταν χαρούμενος απολαμβάνοντας την μοναξιά του. Τα γλέντια μετατράπηκαν σε επίδειξη πλούτου, οι Κυριακές έγιναν μέρες τηλεόρασης, τα γέλια και τα τραγούδια έγιναν LOL και χαμογελάκια, οι παιδικές φωνές κρύφτηκαν πίσω από διπλά τζάμια, στην ασφάλεια μιας απρόσωπης παιχνιδομηχανής και την ανωνυμία του διαδικτύου και πλέον δεν αντιμετωπίζουμε χτυπημένα γόνατα, αλλά χτυπημένα κεφάλια και αυτά όχι από κουκουνάρια και πέτρες αλλά από το κάψιμο της οθόνης.
Μάθαμε να ζούμε εξαρτημένοι από πρίζες και καλώδια.
Μετά ήρθε και η κρίση και οι λαθρομετανάστες και μας πήρε και μας σήκωσε. Το γλέντι θεωρείται πολυτελή διαβίωση και έξω από το σπίτι σου δεν έχεις τι να κάνεις… Η αγάπη μετατράπηκε σε φθόνο και η συμπόνια, σε αλληλεγγύη. Μάθαμε να ζούμε στα κουτάκια μας, να μην κοιτάμε γύρω μας και να κοστολογούμε τα πάντα. Μάθαμε να εκτιμούμε ότι αγοράζεται γιατί ήταν το μόνο που μπορούσε να μας κάνει προς στιγμήν χαρούμενους… Σαν τα παιδιά με το δώρο και σαν τους ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια…
Ξεχάσαμε από πού προερχόμαστε, ποιοι είμαστε, τι πρεσβεύουμε και τι πραγματικά μας απασχολεί και επικεντρωθήκαμε στην υπερκατανάλωση και στην ξενομανία. Ξεχάσαμε ακόμα και να επικοινωνούμε… Το «άντε γαμήσου» έγινε ΠΛΟΚ. Ξεχάσαμε και το πρόβλημα του γείτονα γιατί έχουμε πρόσβαση στο πρόβλημα των παιδιών της Αφρικής… Όχι πως μας νοιάζει κ αυτό δηλαδή απλά δείχνει συγκινητικό στα βίντεο και θέλουμε να το παίξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Δεν είσαι ζωντανός φίλε μου, συγνώμη!
Αν ήσουν ζωντανός, θα ήξερες ότι την Μαρία στον τρίτο την δέρνει ο άντρας της και ο Κωστάκης στο ισόγειο κοιμήθηκε νηστικός. Από την στιγμή που ξέρεις το βρακί της Καρντάσιαν και το πρόβλημα της Αφρικής, αλλά δεν ξέρεις ότι οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις δεν λύνουν το πρόβλημα της Μάνδρας πχ. Δεν είσαι ζωντανός, ρομποτάκι είσαι και μας καις τζάμπα οξυγόνο.
Άνθρωπος δεν θα γίνεις αποφεύγοντας την φύση σου, ή “διορθώνοντας” τις στρεβλώσεις της, άνθρωπος γίνεσαι όταν έρθεις σε επαφή μαζί της, καταλάβεις τον προορισμό σου και ζήσεις σαν αυτό που γεννήθηκες. Άνθρωπος θα ξαναγίνεις όταν καταλάβεις ότι είσαι απλά ένας κρίκος στην τροφική αλυσίδα και θελήσεις να γίνεις γερός έτσι ώστε συνεχίσεις να υπάρχεις.
Τίποτα στην φύση δεν είναι ίδιο και ίσο… Να το θυμάσαι αυτό στην διαδρομή σου, μέχρι να γίνεις (άνθρωπος).