Ο Θανάσης Μπίκας του iaitoloakarnania.gr γράφει για τον Αντετοκούνμπο
Είμαστε όλοι αδέρφια!
Ψάχνω να μαζέψω καμιά λέξη. Να φτιάξω καμιά πρόταση. Να την βάλω σε τούτο το χαζοκούτι. Μήπως και αποτυπώσω το μεγαλείο αυτών των παιδιών. Eίναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λέξεις τούτη την Οδύσσεια…
Είναι δυο παιδιά. Που μεγάλωσαν απότομα. Αποκοιμήθηκαν φτωχικά στους δρόμους της Αθήνας και ξαγρύπνησαν με πάμπολλα δολάρια στη σκιά θεόρατων κτιρίων της Αμερικής. Από δύο μαύρα βασανισμένα παιδάκια, έξαφνα, έγιναν δυο πελώριοι γίγαντες. Όλα με κόπο. Με προσήλωση. Με λατρεία για την «πορτοκαλί» μπάλα. Δίχως να ξεχάσουν όμως. Τα πρώτα χρόνια τους, είναι χαραγμένα με πυρωμένο σίδερο μέσα τους. Κουβαλάνε μαζί τους την Ελλάδα. Είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές. Και διαρκώς φροντίζουν να μας δίνουν μαθήματα ζωής.
Τελείωσαν οι αγώνες των ομάδων τους και σα μικροί μαθητές με το τελευταίο κουδούνι της σχολικής χρονιάς έφυγαν για το ποδήλατο του χωριού. Και δη, ο «Greek Freak» που δεν πήγε καν να παραλάβει το βραβείο του πιο βελτιωμένου αθλητή του ΝΒΑ τη σεζόν 2016-2017. Τα άφησαν όλα πίσω. Ήρθαν να δώσουν έναν αλλοιώτικο αγώνα στην Αθήνα. Εδώ ξανά, σε ένα γνώριμο στίβο. Ήρθαν για να μπολιάσουν τον κόσμο με αγάπη. Να εμπνεύσουν τα μικρά παιδιά. Να ευχαριστήσουν τους Έλληνες. Να αναθαρρύνουν τους καταπιεσμένους Αφρικανούς. Να μας μάθουν ότι τα λεφτά δεν είναι ευτυχία…
Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο ή αλλιώς Antetokounbros έδωσαν ένα ρεσιτάλ ανθρωπιάς στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Ο Θανάσης πιο χαλαρός. «Έπαιζε» με τον κόσμο. «Πέταγε» ατάκες. Ο Γιάννης πιο κουμπωμένος. Λιγομίλητος. Βυθισμένος σε παράλληλες σκέψεις. Είχαν όμως ένα κοινό. Η αγάπη για την οικογένειά τους, αφού συνεχώς ρίχνανε «κλεφτές» ματιές στα αγαπημένα πρόσωπα. Δεν τους χορταίνουν και δεν κρύβεται.
Μάλιστα, οι δυο τους δάκρυσαν όταν άκουσαν την μάνα τους να τους τραγουδά «Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…». Έτσι γλυκά τους ξυπνούσε τα πρωινά στα Σεπόλια που εκείνοι προσπαθούσαν να «κλέψουν» λίγο ύπνο ακόμη. Ο Γιάννης είπε: «Δεν έχω κλάψει ούτε όταν χάσαμε στα πλέι οφ».
Μερικές από τις ατάκες που ξεχώρισαν ήταν του Θανάση «Το σχέδιο Α ήταν να παίξω μπάσκετ, το σχέδιο Β να κάνω το σχέδιο Α να δουλέψει» και «Με ρωτάνε γιατί είμαι πάντα χαμογελαστός. Και τους απαντάω. Γελάω πολύ, γιατί μεγάλωσα στενοχωρημένος», ενώ ο Γιάννης πιο αφοσιωμένος τόνισε «Το θέμα είναι σε ό,τι κάνεις να μην είσαι μέτριος» και συνέχισε «Δεν είμαι αλαζόνας, αλλά πιστεύω ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Ξέρω ότι θα γίνω».
Μετά την εκδήλωση, ανεβήκαμε στο roof garden να πιούμε μια μπύρα. Eμείς, διότι τα παιδιά μόνο κάτι μπέργκερ έφαγαν. Εκεί, οικογενειακά έκατσαν σαν κοινοί θνητοί και απήλαυσαν αυτό τo δροσερό καλοκαιρινό Σαββατόβραδο με θέα την Ακρόπολη. Ανάμεσά τους διαπίστωσα ότι είναι δυο σεμνά παιδιά. Παρά τις υπέρλαμπρες καριέρες. Με σεβασμό. Με αγάπη για τη πατρίδα που τους ανέθρεψε. Αποδεικνύοντας όπως λένε και οι δυο τους ότι «Έλληνας δεν γενιέσαι μόνο, γίνεσαι». Γι’ αυτό προσοχή! Μη πέφτετε στις καλοστημένες παγίδες χρωμάτων ή εκείνες που βάζουν σύρματα στα χωριά μας. Όπως έλεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος «Το να είσαι Έλληνας δεν είναι ζήτημα καταγωγής, αλλά θέμα αγωγής».
Με την ευκαιρία σας ευχαριστώ για τις πρόσφατες ευχές γενεθλίων. Μεγαλώνω πανάθεμά με. Και προς επίρρωση αυτού, πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να καμαρώνει σαν γύφτικο σκερπάνι έχοντας δίπλα του δυο μικρότερους σε ηλικία. Μεγαλώνουμε, όλοι μαζί.
Ευχαριστούμε, Antetokounbros, είμαστε όλοι αδέρφια σας!