Ολική επαναφορά στο 1821
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
200 χρόνια εθνικής Παλιγγενεσίας. Ένα ιστορικό ορόσημο που βρίσκει τη χώρα να παλεύει να ορθοποδήσει, μετά από μια δεκαετία εξαντλητικής οικονομικής κρίσης και έναν χρόνο πανδημίας και περιοριστικών μέτρων κυκλοφορίας και λειτουργίας της αγοράς.
Αλλιώς την περιμέναμε αυτή την επέτειο. Ελπίζαμε να βρισκόμαστε ήδη σε φάση ισχυρής ανάκαμψης, σταθερά θετικής πορείας, με τις προοπτικές να δείχνουν πιο ιδανικές από ποτέ, εδώ και πολλά χρόνια. Οραματιζόμασταν έναν υπερήφανο εορτασμό με σεβασμό στον αγώνα των ηρώων και μια ειλικρινή δημόσια συζήτηση για τα διδάγματα που έχουμε αποκομίσει από τη θυσία τους και πώς σχεδιάζουμε το μέλλον μας, ώστε αυτή η χώρα να καταστεί εθνικά πιο ισχυρή, οικονομικά πιο αποδοτική, κοινωνικά πιο ώριμη.
Οι συγκυρίες δεν επέτρεψαν τίποτε από αυτά να αναπτυχθεί στο βαθμό που αναμέναμε.
Η αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης περιορίστηκε στις συνήθεις αμφισβητήσεις των δήθεν μύθων από τους γνωστούς “διαφωτισμένους” απάτριδες.
Ο σχεδιασμός του μέλλοντος σκοντάφτει ακόμη πάνω στην επάνοδο στην ομαλότητα.
Η διπλωματική ισχυροποίηση ναρκοθετήθηκε από τη συμφωνία των Πρεσπών και υποσκάπτεται μεθοδικά και στο πεδίο των ελληνοτουρκικών από τα… ετερόκλητα κυκλώματα της διαρκούς οπισθοχώρησης και συμβιβαστικότητας.
Η οικονομική αποτελεσματικότητα συνεχίζει να περνά από τις συμπληγάδες του συντεχνιασμού και του λαϊκισμού και η κοινωνική ωριμότητα δεν προκύπτει, στο βαθμό που υποδεικνύουν οι εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος.
Μήπως τελικά αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι μια άμεση, ολική επαναφορά στο 1821! Μια αξιακή επαναφορά, επαναπροσδιορισμού του εθνικού ζητούμενου, επανακαθορισμού της ταυτότητας μας στο σύγχρονο διεθνές σκηνικό, επανατοποθέτησης στο ανταγωνιστικό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Μήπως ήρθε η στιγμή, να ξαναδούμε με ψυχραιμία το πραγματικό διακύβευμα της ελληνικής Επανάστασης, το ιδεολογικό της υπόβαθρο, τις διοικητικές προτεραιότητες που δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν κάτω από την πίεση της εσωτερικής διχόνοιας και της νομής της εξουσίας. Μήπως αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια εκ βάθρων αναδιατύπωση του συλλογικού προτύπου, επαναφέροντας στην επικαιρότητα πολλές από τις ιδέες του Ιωάννη Καποδίστρια;
Αν μετά από διακόσια χρόνια ελληνικού κράτους δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως τις παθογένειες μας και ανεχόμαστε ως αρεστές και τις μικροκομματικές αγκυλώσεις και τις δικαιολογίες που τις ακολουθούν, τότε και μετά τα επόμενα διακόσα χρόνια θα συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε για τα ίδια ζητήματα, αν το δημογραφικό δεν μας έχει εξαφανίσει ως έθνος.
Ας αρπάξουμε τη χρυσή ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα ανασυγκρότησης, αξιοπιστίας, εμπιστοσύνης, λογοδοσίας, αξιοκρατίας, ηθικής αναγέννησης. Στο χέρι μας είναι…
Πηγή: lastpoint.gr