Μια αφαιρετική επανάσταση…

Έμεινα στο ίδιο σπίτι με την Κ. για περίπου 2,5 χρόνια. Η Κ. είναι μια έφηβη 15 χρόνων, λεπτή, αδύνατη, όμορφη, πολύ γνώριμη και αγαπητή στον κύκλο της. Μια νέα κοπέλα, τυπική αντιπρόσωπος της γενιάς της. Μοντέρνα μουσική, μοντέρνο στυλ…
Στους αρκετά μεγαλύτερους, όπως εγώ, αυτή η παρουσία φαντάζει τόσο μακρινή, που προτιμάς να ασχοληθείς μαζί της για να συνεννοηθείς μόνο για τα απαραίτητα: «δεν υπάρχει σημείο επικοινωνίας μεταξύ των γενεών μας». Εκτός, εάν αποφασίσεις να την πάρεις στα σοβαρά και ξεκινήσεις την συζήτηση. Και τότε σε περιμένει μια έκπληξη. Η Κ. έχει μια πολύ ώριμη και δομημένη σκέψη, και μάλιστα έχει άποψη για πολλά θέματα. Ακούει, αφουγκράζεται και χρησιμοποιεί την λογική και την διαίσθηση ταυτόχρονα για να απορρίψει ή να υιοθετήσει. Έχει σημασία αυτός ο συνδυασμός: λογική και διαίσθηση ταυτόχρονα. Αυτή η εξίσωση, πολλούς από εμάς «τους μεγάλους» μας σαστίζει ακόμα.
Αναρωτιόμαστε αν πρέπει να ακούσουμε την καρδιά ή το μυαλό – πιάσαμε τα 30, τα 40, τα
50, κι ακόμα αναρωτιόμαστε.

Μέχρι που μια μέρα, μιλώντας για διάφορα θέματα γύρω από την νότια Αμερική ή για κάτι
τέτοιο, η Κ. ρώτησε με την γνωστή μπλαζέ απορία: «Τσε; Ποιος είναι ο Τσε»;

Ο κόσμος της ιδεολόγου τσακίστηκε μπροστά σε αυτό το μπλαζέ ύφος, αυτή την ήρεμη παγωμένη αδιαφορία, την γεμάτη ειλικρίνεια. Τι να απαντήσεις τώρα; Τα πρώτα δευτερόλεπτα έφυγαν με τις σκέψεις να εναλλάσσονται: «είναι δυνατόν; Αυτή η γενιά είναι τελείως αμόρφωτη»; – «θα πρέπει να της μιλήσω για τον Τσε, δεν γίνεται να μην γνωρίζει» – «πώς θα σταθεί αυτή η γενιά αν δεν αντιδράσει»;… Και μετά η σιωπή της σοφίας, που ήρθε και αντικατέστησε το κενό βλέμμα: «Κι αν έχει δίκιο»; Κι αν αυτή είναι η σοφία;

Άρχισα να φαντάζομαι πώς θα ήταν η ζωή μας, αν αντί για αγάλματα ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στην μάχη, είχαμε παντού αγάλματα των Μουσών… Όχι γιατί δεν εκτιμάμε το παρελθόν, αλλά γιατί θα πρέπει με κάποιον τρόπο πια να το αφήσουμε κάτω το παρελθόν, και να τραβήξουμε στο μέλλον. «Έχασαν την ζωή τους στην μάχη» σημαίνει ότι έγινε πόλεμος μεταξύ ανθρώπων, και ένας άνθρωπος αναγκάστηκε να πάει εκεί και … τέλος.

Δεν υπάρχει πια. Μπορεί να ήθελε να γίνει γιατρός, να κάνει οικογένεια, να αγαπήσει, να αγαπηθεί, αλλά δεν υπάρχει πια. Τελεία. Μέχρι και την δική μου γενιά μάλλον, αυτές οι φράσεις είναι φορτωμένες με μια ηθική, με μια ιδέα περηφάνειας…

Νομίζω ότι αυτά τα παιδιά σήμερα, είναι πολύ τυχερά. Γιατί η ιδεολογία του «πεθαίνω γι’
αυτό ή για εκείνο» δεν τα αγγίζει καθόλου. Όχι γιατί δεν εκτιμούν το παρελθόν, αλλά γιατί
διψάνε να αγκαλιάσουν το μέλλον. Διψάνε σαν αγρίμια να ζήσουν. Και επειδή δεν αγγίζουν
τα δικά μας οράματα, νομίζουμε ότι είναι αδιάφορα. Δεν είναι.

Και έτσι ίσως είναι καλύτερα. Μπορεί να αγαπήσουν την ζωή περισσότερο από ό,τι την
αγαπήσαμε εμείς. Εμείς, σαν άτομα μπορεί να αγαπήσαμε την ζωή μας, αλλά σαν κοινωνία,
σαν ομάδα, δεν την φτιάξαμε όμορφη. Την γεμίσαμε «πρέπει». «Νόμους», «κανόνες». Λες
και γεννηθήκαμε για να την ζήσουμε σαν υπάλληλοι. Κι έρχεται τούτο το παιδί, το 15
χρόνων κορίτσι, να σου πετάξει στο πρόσωπο ένα απλό «Ε, και»;

Η Κ. θέλει να σπουδάσει, να κάνει πολλά στην ζωή της. Αλλά κυρίως θέλει να απαγκιστρωθεί από ό,τι θα μπορούσε να την κρατήσει πίσω, από ένα συλλογικό παρελθόν. Και με μια κουβέντα με έμαθε κάτι. Αυτή η επανάσταση είναι πολύ αφαιρετική. Κυριολεκτικά. Αφαιρεί. Θέλει να αφαιρέσει τα «πρέπει».
Και με έβαλε σε μια νέα θέση η Κ. Πρέπει εγώ, που ξέρω ιστορία, που τιμώ τους ήρωες και το παρελθόν, να τα κρατήσω αυτά στην καρδιά μου σαν λίπασμα, και να τραβήξω μπροστά μαζί της, γιατί αυτή είναι το μέλλον μας. Και αντί να κουνήσω το κεφάλι, θα πρέπει να την εμπιστευτώ. Γιατί κουβαλάει την νέα σοφία, την νέα εποχή. Αυτή. Η Κ. που είναι 15 χρόνων. Και όπου χρειάζεται πότισμα και λίπασμα, τότε θα είμαι μαζί της να της τα προσφέρω. Μαζί πρέπει να περπατήσουμε. Μαζί.

άρθρο της Κωνσταντίνα Ρόδη