Χωρίς λατέρνα με φτώχεια και χωρίς φιλότιμο βρίσκει τη χώρα μας το τέλος του 2022 μιας εφιαλτικής χρονιάς με σκηνικό Όργουελ , πολύ γκρίζο και πολύ αμφισβήτηση. Προσδοκία καμιά, ελπίδα κι όνειρα νεκρά, απάθεια, αδιαφορία, άρνηση , βία, αντικοινωνικότητα κλπ..
Στην ουρά για το ταμείο στο super market της γειτονιάς μου αισθάνθηκα πραγματικά άσχημα που ο λογαριασμός μου πέρασε τα 30 ευρώ ενώ όλοι οι Προ ηγηθέντες πελάτες πλήρωσαν κάτω από 10 ευρώ και τα ίδια ποσά άκουγα κι από τα δίπλα ταμεία. Ήταν ψώνια-θέλημα ασθενούς συγκατοίκου μου αλλά πέρασα δύσκολες στιγμές στην ουρά με καλαθάκι μισογεμάτο όταν οι άλλοι κρατούσαν δύο-τρία πράγματα στο χέρι.
Παιδιά κάτι πρέπει να γίνει δεν πάει άλλο με την ακρίβεια. Όλοι στερούμαστε βασικά αγαθά, όλοι τρομάζουμε βλέποντας τους λογαριασμούς της ΔΕΗ , όλοι προσπαθούμε να κάνουμε οικονομία αλλά σε τι; Όταν αυτά που διαθέτεις δεν φτάνουν όχι για μία αξιοπρεπή διαβίωση αλλά ούτε για την διαβίωση σου μέσα σε πλαίσια περιορισμών κι εκπτώσεων στις βασικές ανάγκες της καθημερινότητας σου. Έως πριν λίγα χρόνια αυτό συνέβαινε στο 30% περίπου του λαού. Τώρα οι 2 στους 3
πολίτες αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην καθημερινότητα τους. Στην πολυκατοικία μου με κοινόχρηστα χωρίς θέρμανση -εφόσον δεν λειτουργεί πλέον η κεντρική θέρμανση με το πετρέλαιο-, οι μισοί περίπου δεν τα πληρώνουν ή αργούν πολύ λόγω δυσκολιών. Το γράφω αυτό όχι φιλολογικά αλλά επειδή είμαι διαχειρίστρια του κτηρίου. Αν υπολογίσουμε συνάμα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας
άνεργος ,συνταξιούχοι κι εργαζόμενοι οι συγκάτοικοι ,παρατηρούμε από κάτι τόσο ασήμαντο για άλλες εποχές το μέγεθος το σημερινό του προβλήματος. Δεν θα πάω κινηματογράφο, μόνο Σάββατο για καφέ, μόνο emails στις γιορτές στους φίλους, δεν θα ψωνίσω παπούτσια, δεν, δεν… Μέχρι πότε όλα αυτά όταν οι οικονομικές εφημερίδες μας τρομοκρατούν για ένα χειρότερο 2023 λόγω της
ενεργειακής κρίσης και του πολέμου στην Ουκρανία; Τώρα θα μου πείτε πως αυτή η κρίση κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους; Θέμα άλλης συζήτησης. Εδώ οι επιδράσεις της ασκούμενης πολιτικής της Ε.Ε στα λαϊκά στρώματα.
Αδιαφορία για την διεκδίκηση δικαιωμάτων, απάθεια στα φριχτά που συμβαίνουν γύρω μας με την κατακόρυφη αύξηση της παραβατικότητας, παιδεραστίες, σκάνδαλα, απομόνωση και κλείσιμο στους εαυτούς μας.
Σκυμμένα κεφάλια, ψυχρά και σκληρά πρόσωπα χωρίς χαμόγελο με νεκρά μάτια. Ακούτε πλέον Καλημέρα; εσείς λέτε;
Στα facebook ναι. Μόλις όμως βγούμε από την πόρτα του σπιτιού τρέχουμε στο ασανσέρ να φύγουμε πριν συναντήσουμε άλλον.
Θυμάμαι και μου φαίνεται σαν όνειρο μέχρι 10 χρόνια πριν που στις εξώπορτες των διαμερισμάτων υπήρχαν τα κλειδιά να ανοίξει να μπει ο συγκάτοικος και τώρα έχω χρόνια να ακούσω ένοικο να χτυπά το κουδούνι συγκατοίκου πλην εμού της ιδίας για να συγκεντρώσω τα κοινόχρηστα.
Απεβίωσε συγκάτοικος στο κτήριο μας και μόνο τρία άτομα πήγαμε στην κηδεία του.
Οι υπόλοιποι; Που είναι το φιλότιμο;
Γέννησε μία κοπέλα το πρώτο μωρό στο κτήριο μετά από πολλά χρόνια και κανείς δεν της κτύπησε να ευχηθεί. Που είναι η λατέρνα;
Ίσως σας φανούν ασημαντότητες αυτά που σας γράφω αλλά δεν είναι. Δεν είναι όταν θυμάμαι τις παλιές καλές μέρες που είχαμε συγκεντρώσει όλοι μας-ζούμε εδώ τα ίδια άτομα από την αρχική κατοίκηση του κτηρίου-, χρήματα να αγοράσουμε μια μικρή τηλεόραση σε μια ηλικιωμένη που της έσπασε με τον μεγάλο σεισμό η δική της. Οι άνθρωποι που έζησαν τις μέρες τις παλιές όπως της ταινίας στη φωτογραφία είναι πολύ τυχεροί. Δεν είχαν… κινητά, δεν είχαν να φάνε, δύσκολες εποχές κι όμως ήταν ευτυχισμένοι, είχαν αρχές, είχαν όνειρα κι ελπίδα. Είχα ρωτήσει σε συνέντευξη που είχα πάρει από ιερέα της πόλης μας -στην αρχή της κρίσης με τα μνημόνια-, αν οι άνθρωποι μετά την κρίση θα είναι καλύτεροι, αν η κοινωνία μας θα κάνει στροφή προς τις αρχές του χθες προς το καλύτερο Η απάντηση του; Μα, όταν η κρίση περάσει που θα αργήσει πολύ να συμβεί αυτό οι
άνθρωποι θα είναι θηρία που το ένα θα προσπαθεί να κατασπαράξει το άλλο. Δεν θα
μπορούμε ούτε στο δρόμο να βγούμε από το φόβο μας.
Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο. Στο… εκράν του κινηματογράφου.
Η Ελληνική ταινία Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο γυρίστηκε το 1955 σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου με πρωταγωνιστές τον Βασίλη Αυλωνίτη, την Τζένη Καρέζη σε πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση ως πρωταγωνίστρια και τον Μίμη Φωτόπουλο. Παραγωγή Finos Film. Λόγω της μεγάλης επιτυχίας της ταινίας το 1957 γυρίστηκε η συνέχεια της με τίτλο Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο.
Γαρύφαλλα για τους έχοντες και κατέχοντες διαθέτουν τα ανθοπωλεία της πόλης λιγοστά κι αυτά εφόσον το ένα μετά το άλλο κατεβάζουν τα ρολλά.
Τασσώ Γαΐλα.
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.