Όλα άρχισαν για την Ελλάδα με μια πρωτόγονη και τραγική βεντέτα, που διαρκεί μέχρι σήμερα. Η βεντέτα ονομάστηκε ταξική αντιπαράθεση, εξελίχτηκε ως εμφύλιος πόλεμος και συνεχίστηκε με μοιρολόγια και εγκλήματα όπως η δικτατορία και η εγχώρια τρομοκρατία. Συνεχίζεται ακόμη, με θρήνους και κατάρες, για μια πολεμική ήττα και τις συμφορές που πάντα περιμένουν τους ηττημένους. Τίποτε άλλο.
Θα συνεχιστεί, καθώς φαίνεται, και στο μέλλον με μελλοντολογικές προβολές και ενσαρκώσεις, ελπιδοφόρες προφητείες και οράματα αναγέννησης του φοίνικα της Αγίας Αριστεράς, παρά τον αμετάκλητο θάνατο της κατά κόσμον ενσάρκωσής της το 1989.
Για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο και τα 35 χρόνια του Κράτους των νικητών, ήρθε το 1981 η ώρα για το Κράτος των ηττημένων. Και έμεινε. Έμεινε για άλλα 35 χρόνια με τρεις αναποτελεσματικές παρενθέσεις. Η παρουσία Παπανδρέου, στο μεταξύ, επεβλήθη ιστορικά ως αναγκαίος ρόλος του χρήσιμου (για ποιους άραγε;) ηγέτη, ενός αφελούς Λαού, που έπρεπε από κάπου να αρχίσει την αποκαθήλωση της αυταπάτης.
Σήμερα λοιπόν η Ελληνική Κοινωνία πρέπει να αποφασίσει με ειλικρίνεια, που μέχρις ώρας αποφεύγει.
Πόσες φορές αντέχουμε τη λογική κατάληψης και λεηλασίας του Κράτους από τους κομματικούς στρατούς κατοχής, δεξιούς, αριστερούς και “υπερκομματικής” προελεύσεως;
Πόσες φορές αντέχουμε αριστερά ξανά;
Πόσες φορές μετά την πραγματική “πρώτη φορά αριστερά” του 1981;
Πόσες φορές θα προσκυνήσουμε τον ψευτολαϊκισμό;
Για πόσο ακόμα θα είμαστε όλοι μας ΠΑΣΟΚ;
Το φαινόμενο ξεκίνησε με την ηθική συναυτουργία της τότε Αριστεράς στο διαρκές πολιτικό έγκλημα και συνεχίστηκε με την ίδια αυτή δήθεν Αριστερά, σε ρόλο κλεπταποδόχου των ωφελημάτων της εξουσίας, με συμμετοχή στο πάρτυ όλων των “άλλων δημοκρατικών δυνάμεων”.
Η κοινωνία απεδέχθη ξανά και ξανά την αθώωση της πολιτικής απάτης, μέσω της εξοικείωσης μαζί της, κατά την άσκηση της εξουσίας και κατά τη διάρκεια της συμμετοχής της στην παράνομη διανομή του Εθνικού και του δανειακού πλούτου.
Για όλους αυτούς τους λόγους αποδέχτηκε τελικά η κοινωνία και την πολιτική μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ, την πολλαπλή επαναφορά της αριστεράς στην εξουσία. Ήταν μια μεγάλη ανακούφιση γιατί τηρήθηκε η συνέχεια του δήθεν αριστερού μέσου φρονήματος των Ελλήνων. Ακόμη και ΝΔ άλλωστε, σε μεγάλο βαθμό, ως ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε. Τέλεια πρόφαση το μνημόνιο, ως ανάγκη που επέβαλλε το συμβιβασμό, ιδανικό νέο άλλοθι το δημοψήφισμα, με την ψυχαναλυτική του λύτρωση και την εξομολογητική υποκρισία. Η ψυχή της δήθεν Αριστεράς έμεινε πάλι καθαρή και της κοινωνίας επίσης, που κατά βάθος νιώθει με αριστερή καρδιά. Δε χρειάστηκε να αλλάξει πολιτική θρησκεία. Πήγε εξ ανάγκης (κυριολεκτικώς) με αυτόν που της έταξε τα περισσότερα. Τον ξέρει αυτό το δρόμο η κοινωνία και υποκύπτει στο εύκολο, στο ευχάριστο και στο οικείο, κάθε φορά που θα της ψιθυρίσουν φιλήδονα ότι “λεφτά υπάρχουν”. Κινητοποιείται από ιδιοτέλεια και από φόβο, τα πιο χαμηλά ένστικτα του ανθρώπου και τα πιο βαθιά συναισθήματα αυτοσυντήρησης.
Φαίνεται ότι σήμερα η βεντέτα κλείνει τον κύκλο της, αφού όλοι έχουν πέσει νεκροί και πρωτίστως η χώρα, η πλέον τιμώμενη νεκρή.
Ως μοναδική προοπτική για “ανάσταση” προβάλλει η ΝΔ, η οποία όμως πρέπει να αποβάλλει τον γελοίο φεουδαρχικό της ελιτισμό. Να καταλάβει ότι ξεπεσμένη αρχόντισσα είναι το κόμμα. Όχι η παράταξη της οποίας οφείλει να είναι αντάξια.
Πρέπει να δώσει έμφαση στο φιλολαϊκό προφίλ της γιατί αυτό είναι το ηθικό αντιστάθμισμα στο λαϊκισμό: Πρέπει να δείξει το μέλλον, με αιχμή την Υγεία, την Παιδεία, την ασφάλεια και τη Δικαιοσύνη και όχι μόνο την οικονομία. Η οικονομία παράγεται από την κοινωνική λειτουργία και όχι το αντίθετο. Η τυφλή οργή και η απελπισία της κοινωνίας είναι ο αντίπαλος, όχι η κρίση η ίδια.
Η ΝΔ για να πείσει και να κυβερνήσει θα πρέπει να απαλλαγεί από τη Λατρεία του Κράτους. Αντέχει άραγε η ΝΔ να κυβερνήσει χωρίς οικειοποίηση της εξουσίας, χωρίς διορισμούς, εύνοια υμετέρων και όλα τα φαινόμενα παρακμής στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα;
Το κίνητρο του παλαιοκομματικού Κρατισμού είναι αυτό που τρέφει την εσωστρέφεια, τον νοσηρό ανταγωνισμό και τον εσωτερικό διχασμό του κόμματος. Αποτελεί ταυτόχρονα το ιδανικό υπόστρωμα για την εξαρτησιογόνο συμπεριφορά και του κόμματος και της χώρας. Αχίλλειος πτέρνα που ψάχνει μόνη της το βέλος.
Η ΝΔ πρέπει να προκαλέσει και να αντέξει πρώτη το σοκ που θα επιφέρει η διάκριση των εξουσιών και η απομάκρυνση από το Κράτος.
Σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και μικρό, αποδοτικό και μη παρεμβατικό κράτος, προστατευμένο και αποκομμένο από το πολιτικό σύστημα. Οι μνημονιακές υποχρεώσεις δεν απαγορεύουν την εσωτερική ευελιξία, τις μεταρρυθμιστικές δράσεις στην οικονομία και το κράτος, ούτε την ευαισθησία στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Όμως αυτά απαιτούν παραδοχές, γενναιότητα και ειλικρίνεια. Και πολλή δουλειά.
Ο βασιλιάς έχει μείνει υπερβολικά πολύ καιρό γυμνός.
Όχι άλλα κομψά ψέματα λοιπόν, για χάρη της κατεστημένης νοοτροπίας και του πολιτικού συστήματος που έχει καταρρεύσει, παρασύροντας μαζί του και τη χώρα.
Δεν αρκεί μια καλή αρχή. Χρειάζεται μια συνεχής πορεία μεταρρυθμίσεων, με σύνεση και συνέπεια, πέρα από κομματικά στεγανά και κατεστημένα και πάνω από παράγοντες και κομματικά στελέχη που επαναπαύονται στις δάφνες της κομματικής τους ευαρέσκειας .
Dimitrios A. Kountouras MD, PhD
Internist – Hepatologist
Debbie Stenou
Facebook Comments Box