Η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Tae Kwon Do Σαραντούλα Παγωνάκη Πολύτεκνη Μητέρα και μέλος της Αστυνομίας στο kalitheapress

Πολύτεκνη μητέρα, αστυνομικός και  Παγκόσμια Πρωταθλήτρια tkd, πως τα καταφέρνετε;

Ο συνδυασμός και των τριών ρόλων είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ιδιαίτερα όταν δεν θέλεις να κάνεις « εκπτώσεις», δίνοντας στον κάθε ένα ξεχωριστά τη δέουσα προσοχή, προσπαθώντας να ανταποκριθείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ωστόσο, με πίστη, υπομονή, επιμονή, θέληση και αγάπη τόσο για την οικογένειά μου, όσο για το επάγγελμα και το άθλημά μου, προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.

Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το Tae Kwon Do;

Πηγή έμπνευσης για την ενασχόλησή μου με το TAEKWONDO υπήρξε ο πατέρας μου, ο οποίος είναι και προπονητής στο συγκεκριμένο άθλημα. Ξεκινήσαμε μαζί προπονήσεις από την ηλικία των έξι και με τη διαρκή παρότρυνσή του συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Αρχικά ξεκίνησα προκειμένου να καλλιεργήσω την αυτοάμυνα, μέσα όμως από αυτό πήρα εφόδια ζωής όπως η πειθαρχία, ο αυτοσεβασμός, η αυτοπεποίθηση και απέκτησα έναν δυναμισμό που δεν είχα, χωρίς παράλληλα να γίνομαι επιθετική ή βίαιη, μαθαίνοντας να θέτω όρια.

Κάποια στιγμή, παρασυρόμενη από φίλους και συμμαθητές, εξέφρασα την επιθυμία να σταματήσω. Εκεί ήταν καταλυτικός ο ρόλος του πατέρα μου, ο οποίος με τον τρόπο του με παρότρυνε να συνεχίσω και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό.

Με τον καιρό άρχισα να συμμετέχω σε αγώνες, γεγονός που με δελέαζε ιδιαίτερα. Πάντα μου άρεσαν οι αγώνες. Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί την πορεία μεγαλύτερων αθλητών και να ανυπομονώ να έρθει και η δική μου σειρά. Όταν συμμετείχε το taekwondo στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης ως άθλημα επίδειξης, έλαβε μέρος η συντοπίτισσά μου, Μόρφω  Δροσίδου, που έφερε και το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο για την Ελλάδα στο άθλημα και την οποία είχα ως πρότυπο.

Ήμουν περίπου δέκα χρονών όταν διοργανώθηκε στην Ορεστιάδα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Taekwondo, από το οποίο δεν απουσίασα ούτε μία μέρα. Εκεί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να θαυμάσω άλλους μεγάλους αθλητές που στο μέλλον θα «γράφανε» την Ιστορία του αθλήματος, μεταξύ αυτών και την Μαρία την Καρπαθάκη ( Ποιος να μου το έλεγε τότε ότι μετά από χρόνια θα διεκδικούσαμε μαζί μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα). Έτσι εμπλουτίστηκαν τα αθλητικά μου πρότυπα και το παιδικό μου μυαλουδάκι άρχισε να κάνει όνειρα και να θέτει στόχους που τότε έμοιαζαν ακατόρθωτοι.

Είστε πολύτεκνη μητέρα, θα μπορούσατε να μας πείτε τι προτρέπατε τους νέους;

Θα τους προέτρεπα να έχουν ήθος, αρχές, αξίες και ιδανικά στη ζωή τους. Να θέτουν στόχους και να προσπαθούν να τους εκπληρώσουν. Να φτάνουν εκεί που δεν μπορούν ή καλύτερα εκεί που νομίζουν ότι δεν μπορούν, γιατί έχουν δυνατότητες που ούτε μπορούν να φανταστούν. Να αντιμετωπίζουν τη ζωή, με τις όποιες δυσκολίες της, με αισιοδοξία, αγωνιστική διάθεση και νοοτροπία «νικητή», όχι όμως με έπαρση. Να μην υποτιμούν κανέναν γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός με τις δικές του μοναδικές και ιδιαίτερες ικανότητες, ούτε όμως και τον εαυτό τους. Να αναζητούν τα ταλέντα που έχουν και να τα καλλιεργούν στο μέγιστο βαθμό, να κάνουν αυτό που αγαπούν και να είναι ευτυχισμένοι. Όλα αυτά προσπαθώ να τα εμπνεύσω και στα παιδιά μου, κυρίως με το παράδειγμά μου.

Πόσο σας στήριξε η οικογένειά σας, αλλά και η Ελληνική Αστυνομία, η Πολιτεία σε όλη την πορεία σας μέχρι να φθάσετε στο βάθρο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας.

Η οικογένειά μου ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχός μου σε όλον αυτό τον αγώνα. Το μεγαλύτερο στοίχημα για μένα δεν ήταν τόσο το μετάλλιο, όσο η ίδια η συμμετοχή μου στο πρωτάθλημα. Χωρίς τη δική τους στήριξη, τη δική τους συμπαράσταση, προτροπή και παρότρυνση κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό. Από τη στιγμή που εξέφρασα την σκέψη να ξανα δοκιμάσω τις δυνατότητές μου στα αγωνιστικά τερέν, την αγκάλιασαν με πολύ ενθουσιασμό, κυρίως τα παιδιά μου, που για χρόνια άκουγαν ότι η μαμά τους ήταν πρωταθλήτρια στο TAEKWONDO, αλλά δεν είχαν βιώσει αυτήν της την πλευρά.

Από αυτούς αντλούσα κουράγιο και δύναμη κάθε φορά που οι δυσκολίες της καθημερινότητας μου «έκοβαν τα φτερά» και σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Άλλωστε, θα φαινόμουν ανακόλουθη σε αυτό που προσπαθώ τόσα χρόνια να τους εμπνεύσω, στο να αγωνίζονται και να μην τα παρατάνε, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, καθώς χαμένος είναι μόνο όποιος δεν προσπαθεί.

Επίσης πολύτιμη ήταν η συνδρομή της πατρικής μου οικογένειας όπως και της πατρικής οικογένειας του συζύγου μου, κυρίως κατά το διάστημα της απουσίας μου στους αγώνες καθώς και του πατέρα μου και του αδερφού μου που ως προπονητές μιας νέας «οικογένειας», του Α.Σ. Καλλίμαχος Διδ/χου, προσέφεραν τα μέγιστα στην προετοιμασία μου. Η  διοικητής της υπηρεσίας μου επίσης ήταν σημαντικός συμπαραστάτης σε όλον αυτό τον αγώνα, καθώς προσπαθούσε να με διευκολύνει, στο μέτρο που το επέτρεπαν οι αυξημένες υπηρεσιακές ανάγκες, στην προπόνησή μου, η οποία λόγω των συνθηκών της καθημερινότητας συχνά γινόταν μεταμεσονύκτια ή αξημέρωτα. Τέλος, η Ηγεσία του Σώματος και η Αθλητική Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων υποστήριξαν αυτή την προσπάθεια με τον τρόπο τους.

Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν ανακοινώθηκε το όνομά σας ως νικήτρια;

Τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα! Η προσμονή του αγώνα και η αγωνία για το πώς αυτός θα εξελιχθεί, έδωσαν τη θέση τους στη χαρά, την ικανοποίηση και τη δικαίωση ότι οι κόποι, οι θυσίες όχι μονό οι δικές μου αλλά και των δικών μου ανθρώπων, δεν πήγαν χαμένοι. Ήταν ένα πολύ όμορφο πρωτάθλημα και μόνο η συμμετοχή σε αυτό ήταν εμπειρία ζωής, πόσο μάλλον όταν αυτή η συμμετοχή συνοδεύτηκε και από ένα μετάλλιο. Μεγάλη χαρά, πολλή συγκίνηση, μεγάλη τιμή να βλέπεις τη γαλανόλευκη να παίρνει τη θέση που της αξίζει και να έχεις συντελέσει κι εσύ σε αυτό.

Θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για τη Σαραντούλα Παγωνάκη.

Μεγάλωσα στην ακριτική Ορεστιάδα και είμαι πολύ περήφανη για την καταγωγή μου, έφυγα για κάποια χρόνια λόγω φοιτητικών και αθλητικών υποχρεώσεων, στόχος μου, όμως , ήταν πάντα να επιστρέψω στον τόπο μου, που ταλανίζεται από την εσωτερική μετανάστευση και όχι μόνο… Χαίρομαι πολύ που το κατάφερα και πλέον με τον σύζυγό μου μεγαλώνουμε τα τέσσερα παιδάκια μας σε μια όμορφη «οικογενειακή» πόλη, που μας προσφέρει ηρεμία και ποιότητα ζωής.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου κάπως, νομίζω πως θα έλεγα ότι είμαι πεισματάρα και συγκεντρωτική (για μένα δεν υπάρχει το «δεν γίνεται» και θέλω να έχω τον έλεγχο σε ό,τι καταπιάνομαι). Στη δουλειά μου προσπαθώ να είμαι άριστη επαγγελματίας με σεβασμό προς τον πολίτη και τους νόμους, σαν αθλήτρια προσπαθούσα να κάνω πάντα το καλύτερο δυνατό, δοκιμάζοντας τα όρια μου, ενώ σαν μητέρα και σύζυγος προσπαθώ να είμαι δίπλα στην οικογένειά μου, η οποία είναι και η βασική μου προτεραιότητα, και κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου για να είναι καλά οι άνθρωποί μου.

Η καταγωγή σας είναι από τον Έβρο. Αν σας έλεγαν ότι αύριο αναλαμβάνετε Υπουργός Παιδείας τι θα κάνατε για την παιδεία και τον αθλητισμό;

Οι όποιες εμπειρίες μου από το συγκεκριμένο Υπουργείο απορρέουν κυρίως από την ιδιότητά μου ως μαθήτρια – αθλήτρια στο παρελθόν και ως μητέρα με παιδιά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στο παρόν. Ως εκ τούτου, είναι ένα θέμα εκτός του γνωστικού μου αντικειμένου. Θίγοντας, ωστόσο, αυτό το ζήτημα ακροθιγώς θα έλεγα πως πρέπει να ενισχύονται οι προσπάθειες ώστε να καλλιεργείται ο αθλητισμός σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και να πρεσβεύεται ως τρόπος ζωής ενώ παράλληλα να δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να γνωρίζουν πολλά και διαφορετικά αθλήματα, πέρα από τα κλασικά. Ουσιαστική στήριξη της Πολιτείας στους μαθητές-αθλητές που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό με μοριοδότηση, όχι όμως άκριτη, και  ενίσχυση του πανεπιστημιακού αθλητισμού με υποτροφίες, θα μπορούσαν να είναι κάποια μέτρα που συντελούν προς αυτή την κατεύθυνση.